Thursday, December 25, 2008

Mississippi masala





This is not so much a film review as a tiny attempt of mine to express my happiness in being fortunate in having such a sweet viewing experience as well as to shout out to all those movie-loving people who, despite being aware of the existence and importance of this movie have been keeping postponing watching it to tomorrow that never came: "Stop delaying anymore.. enough! go watch this movie..today.. now! enough procrastinating!!" as well as to spread the word among those who are not aware of the beauty and value of this movie or even its existence but may watch it and thus be saved from missing such a delicious treat for the eyes and heart when I tell them just because they relate to me in some way, just because their tastes rhyme with mine. People who are really interested can go here for a simple and brief review of the movie which gives a clear idea of the plot too.

Even at the beginning of it, I knew I was going to love this movie like crazy, just for its cinematography, if not for anything else. Such charming colours, captivating views!.. But I was mistaken. I didn't have to be only gratified with its cinematography. There was a huge bonus awaiting. I loved everything about the movie. I have started admiring Mira Nair. I have her Monsoon wedding and Salaam Bombay waiting to be watched. I would say students of film must learn direction from such movies as this. She is so clear in her work.. nothing more, nothing less.. nothing overdone, nothing underdone.. right up to the mark. Great!

It's about passion; and the values of tradition, as is obvious from the tagline. And of course what emerges when these get mixed up.

I thoroughly enjoyed it. Really love it! I still have a copy of the movie on my system. Don't want to delete it. It has entered my favourites list.. I recommend this to all movie-buffs who have not found time to watch it yet. I know it's too late already!!!

Friday, December 19, 2008

True love...

"I am so terrified of true love I married someone else"

(from 
a postcard on Postsecret )

Monday, December 15, 2008

Saudi Aramco World Nov/Dec 2008

Received today the Nov/Dec edition of Saudi Aramco World.
Thanks S.A.W.!

Go here for your free subscription.

Sunday, December 14, 2008

കുഞ്ഞമ്മദിന്റെ ബലിപെരുന്നാൾ പോസ്റ്റിനുള്ള കമന്റ്‌

കുഞ്ഞമ്മദിന്റെ ബലിപെരുന്നാൾ പോസ്റ്റിന്‌ ഞാനിട്ട കമന്റ്‌ blog owner approval പാസായില്ല എന്നു തോന്നുന്നു. അതുകൊണ്ട്‌ ഇവിടെ ഇടുന്നു:


" "ഖലീലിബ്രാഹീമിന്‍ ത്യാഗത്തിന്‍ സ്മരണയുമായ്..."
വല്ലവന്റെയും കഴുത്തിൽ (അതു സ്വന്തം മകനാണെങ്കിൽപോലും) കത്തിവെക്കുന്നതാണോ ഇത്ര വലിയ ത്യാഗം. എട്ടും പൊട്ടും തിരിയാത്ത മകനെ വിട്ടേക്കൂ, അവനുപകരം എന്റെ ജീവനെടുത്തോളൂ എന്നും പറഞ്ഞ്‌ ഇബ്രാഹീം സ്വന്തം കഴുത്തിന്‌ കത്തിവെച്ചിരുന്നെങ്കിൽ അത്‌ വലിയ ത്യാഗമായി കണക്കാമായിരുന്നു."

Saturday, November 8, 2008

The dirt (adult content)




ബോംബെയിലെ ദു:ഖിപ്പിക്കുന്ന അഴുക്ക്‌. email-ൽ വന്ന ചില ചിത്രങ്ങൾ:









































Thursday, November 6, 2008

foolish...

"We offered the trust to the heavens and the earth and the mountains, but they refused to carry it and were afraid of it; and man carried it. Surely he is sinful, very foolish."

-(quoted in Discourses of Rumi)

Saturday, October 25, 2008

ദുബൈതീരത്തെ ബോട്ടുകൾ


















Wednesday, September 24, 2008

സത്യജിത്‌ റായിയുടെ Apu trilogy

എന്റെ മൊബൈൽ റിംഗ്‌ ചെയ്തു. കഫെറ്റീരിയയിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ്‌ സംഭവം. ദീപക്‌ പെട്ടെന്ന് മുഖമുയർത്തി തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളോടെ എന്നെ നോക്കി. ഞാനും 'എങ്ങനെയുണ്ട്‌ സംഗതി, കൊള്ളാമോ?' എന്നരീതിയിൽ പുരികങ്ങൾ മെല്ലെ ഉയർത്തി ചോദ്യഭാവത്തിൽ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ നോക്കി. സംഗതി വേറെ ഒന്നുമല്ല. റിങ്ങ്‌ടോൺ രവിശങ്കറിന്റെ സിത്താർവ്വാദ്യത്തിന്റെ ഒരു ഓഡിയോക്ലിപ്‌ ആണ്‌. മനോഹരമല്ല, അതിമനോഹരം. എൻകാർട്ടയിൽനിന്ന് മുൻപ്‌ അടിച്ചുമാറ്റിയ സാധനമാണ്‌. ദീപക്‌ ഉടനെ പറഞ്ഞു: സത്യജിത്‌ റേയുടെ പടങ്ങളിലെ മ്യൂസിക്ക്‌ പോലെയുണ്ട്‌.
ങേ! ഞാൻ ചെറുതായൊന്നു ഞെട്ടി. വീണ്ടും ഒരു നോൺബുജി സത്യജിത്‌ റായിയെക്കുറിച്ചു പറയുന്നു! ദീപക്‌ ഒരു ബുജിയേ അല്ല. എന്നിട്ടും സത്യജിത്‌ റായിയുടെ പടങ്ങൾ കണ്ടാസ്വദിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇതെപ്പടി? റായിയുടെ പടങ്ങൾ ബുജിപ്പടങ്ങളല്ലെ? പുള്ളി ഒരു ബുജിയല്ലെ? ആകെ കൺഫ്യൂഷൻ. ഇത്‌ രണ്ടാമത്തെ പ്രാവശ്യമാണ്‌ ബുജിയല്ലാത്ത ആൾ റായിയുടെ പടം കണ്ടെന്നു പറയുന്നത്‌. ആദ്യം കണ്ടത്‌ ഒരു ബ്ലോഗറുടെ profile-ലെ favourite movies-ന്റെ ലിസ്റ്റിലാണ്‌. ആ ബ്ലോഗറും അത്ര വലിയ ബുജി ഒന്നുമല്ല. പക്ഷെ അന്നേ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചതായിരുന്നു റായിയുടെ പടങ്ങൾ കണ്ടുനോക്കണമെന്ന്‌. പക്ഷെ ഇതുവരെ നടന്നില്ല. ഇപ്പോൾ ദേ ദീപക്കും! ഇനി വൈകിക്കാൻ പാടില്ല. അധികം വൈകാതെ പടങ്ങൾ സംഘടിപ്പിച്ചു. കണ്ടു. Apu trilogy ആണ്‌ കണ്ടത്‌. സത്യജിത്‌ റായിയുടെ മാസ്റ്റർപീസ്‌. മൂന്ന് ഫിലിമുകൾ ഒന്നിച്ചാണ്‌ Apu trilogy എന്ന പേരിലറിയപ്പെടുന്നത്‌. അപു എന്നയാളുടെ കഥയാണ്‌ ഈ ഫിലിമുകളിലൂടെ പറയുന്നത്‌.

ഒന്ന്‌: പഥേർ പാഞ്ചാലി
രണ്ട്‌: അപരാജിതൊ
മൂന്ന്‌: അപുർ സൻസാർ

ആദ്യത്തേതിൽ അപുവിന്റെ ബാല്യമാണ്‌. രണ്ടാമത്തേതിൽ കൗമാരം. മൂന്നാമത്തേതിൽ യൗവനം. മൂന്നും തുടരനായി കാണാം. അല്ലെങ്കിൽ മൂന്ന്‌ വ്യത്യസ്തസിനിമകൾ എന്ന നിലയിൽ കണക്കാക്കാം. കാരണം, ഓരോ പടവും സ്വതന്ത്രമായി നിലനിൽക്കുന്ന രീതിയിലാണ്‌ ചിത്രീകരണം. ഈ പടങ്ങൾക്കൊന്നും യാതൊരു ബുജിലക്ഷണവുമില്ല. വെറും സാദാ തീമുകൾ. ഇതിവൃത്തത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ extraordinary എന്ന് പറയാൻ മാത്രം ഒന്നുമില്ല. അതായത്‌ ഇതുവരെ ആരും നമുക്കു പറഞ്ഞുതന്നിട്ടില്ലാത്ത കഥ എന്നും മറ്റും വിശേഷിപ്പിക്കാൻ മാത്രം പോന്ന ഒന്നുമല്ല. ഇനി അഥവാ അത്തരത്തിലുള്ള എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ അതിന്റെ ക്രെഡിറ്റ്‌ പോകേണ്ടത്‌ സത്യജിത്‌ റായിക്കല്ല, ബിഭൂതിഭൂഷൺ ബന്ദോപാദ്ധ്യായ്ക്കാണ്‌. കാരണം അദ്ദേഹത്തിന്റെ കഥ സത്യജിത്‌ റായ്‌ സിനിമയാക്കി മാറ്റിയെന്നേയുള്ളൂ. പറഞ്ഞുവന്നത്‌.. സത്യത്തിൽ മുൻപ്‌ ഞാൻ കരുതിയിരുന്നത്‌ മറ്റേ ടൈപ്പ്‌ ആണെന്നാണ്‌, അവാർഡ്‌ എന്നു പറയാറില്ലെ.. പടം മുഴുവൻ കണ്ടിട്ട്‌ മൂടും തട്ടി നമ്മൾ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോൾ 'സംവിധായകൻ എന്തായിയിരിക്കും ഉദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്നത്‌?... ങാ, എന്തെങ്കിലും ഉദ്ദേശിച്ചുകാണും..' എന്നും മനസ്സിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ പോകുന്ന അവസ്ഥ. പക്ഷേ അങ്ങനെ ഒരു സംഭവമേ അല്ല ഇത്‌. നിഷാദിനോട്‌ ഞാൻ പറഞ്ഞു സത്യജിത്‌ റായിയുടെ പടം കണ്ടെന്ന്. ഇതെത്ര സിമ്പിൾ പടങ്ങളാണെടാ എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ പറയുന്നു പിന്നെ നീയെന്താ വിചാരിച്ചത്‌ എന്ന്‌. അവൻ പറയുന്നു, സത്യജിത്‌ റായിയുടെ പടങ്ങൾ ഇങ്ങനെ ഒക്കെ ആണെന്ന്‌! പിന്നെ അകിറോ എന്നും കുറസോവ എന്നും ഒക്കെ പുലമ്പുന്നു അവൻ. അങ്ങനെ മൂന്നാമതും ഒരു non-ബുജി ദേ സംസാരിക്കുന്നു റായിയെക്കുറിച്ച്‌! അതും വെറും non-ബുജിയല്ല ഇവൻ. എനിക്ക്‌ പുസ്തകം വായിക്കുന്ന ശീലമുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ പുച്ഛത്തോടെ സംസാരിച്ചവൻ. പുസ്തകങ്ങൾ വായിക്കുന്നവർ മണ്ടന്മാരാണെന്ന രീതിയിൽ സംസാരിച്ചവൻ. പുസ്തകങ്ങളുടെ കുഴിയിൽ വീണുപോയ എന്നോട്‌ 'സഹതാപം തോന്നി' എന്നെ അതിൽ നിന്ന് കരകയറ്റാൻ ആഗ്രഹിച്ചവൻ. (പക്ഷേ അവൻ നീട്ടിയ കൈപിടിച്ചുവലിച്ച്‌ അവനെയും ആ പടുകുഴിയിലേക്ക്‌ വലിച്ചിട്ടു ഞാൻ, ഹഹ! ഇന്ന് അവൻ ഒരു പുസ്തകപ്രാന്തൻ!! ഹിഹി!). അപ്പോൾ പറഞ്ഞുവന്നത്‌ എന്താണെന്നുവെച്ചാൽ ഈ പടങ്ങൾ കാണുന്നതുവരെ ഇത്രയും കാലം ഞാൻ കരുതിയിരുന്നത്‌ റായിയുടെ ചിത്രങ്ങൾ എന്നെപ്പോലെയുള്ളവർക്ക്‌ മനസ്സിലാകാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല എന്നായിരുന്നു. അതിനു കാരണമുണ്ട്‌. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഫോട്ടോസ്‌ കണ്ടിട്ടില്ലേ? ഒന്നുകിൽ ഒരു പൈപ്പും വലിച്ച്‌ ഗംഭീരഭാവത്തിലിരിക്കും. അല്ലെങ്കിൽ ഒരു കാമറയുടെ പിന്നിൽ ഗംഭീരഭാവത്തിൽ കുനിഞ്ഞുനിൽക്കും. അല്ലെങ്കിൽ വെറുതെ താടിക്ക്‌ കൈയും കൊടുത്ത്‌ ഗംഭീരഭാവത്തിലിരിക്കും. ഇതൊക്കെയാണ്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രശസ്തമായ പോസുകൾ. ഒന്നിലും ചിരി എന്നു പറഞ്ഞ സാധനമില്ല. പിന്നെ, ഇദ്ദേഹത്തിന്‌ ഇത്‌ എന്തിന്റെ സൂക്കേടാ? ആ കൈ എവിടെയെങ്കിലും ഒന്ന് അടക്കിവെച്ചൂടേ. വെറുതെ ഇരിക്കുമ്പോഴും അത്‌ താടിക്കു കൊണ്ടുവന്ന് ഫിറ്റ്‌ ചെയ്യും, മനുഷ്യന്‌ കൺഫ്യൂഷനുണ്ടാക്കാൻ. ഒരു കൗതുകം തോന്നി Google-ൽ ഒരു image search ചെയ്തുനോക്കി. പുഞ്ചിരിക്കുന്ന ഒരു ഫോട്ടോ തപ്പിത്തപ്പിത്തപ്പിത്തപ്പിത്തപ്പി ഞാൻ മടുത്തു. ചിലതിൽ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു എന്ന ഭാവേനയാണ്‌ നിൽപെന്നു തോന്നുന്നു. പക്ഷെ സാധാരണ നിർവ്വചനമനുസരിച്ച്‌ അതിനെ പുഞ്ചിരിയായി കണക്കാക്കാമോ എന്ന് സംശയം. പക്ഷേ അവസാനം ഒരെണ്ണം കണ്ടു, Lindsay Anderson, Madame Kawakita എന്നിവരുടെ കൂടെ നിൽക്കുന്നു. ദേ ഇതാണാ ചിത്രം:

Lindsay Anderson, Madame Kawakita, Satyajit Ray


കാര്യത്തിലേക്ക്‌ വരട്ടെ. Apu trilogy-യിലെ ആദ്യപടമായ പഥേർ പാഞ്ചാലിയിൽ ഏറ്റവും ശ്രദ്ധ പിടിച്ചുപറ്റുന്ന കാര്യം അതിന്റെ naturalness ആണ്‌. ഇത്രയ്ക്ക്‌ real ആയി തോന്നുന്ന രംഗങ്ങളും ചലനങ്ങളും വേറെ ഒരു ചിത്രത്തിലും കണ്ടിട്ടില്ല. വളരെ സ്വാഭാവികമായി തോന്നുന്ന അഭിനയം. അത്‌ അഭിനയമേ അല്ല. അങ്ങനെ തോന്നില്ല. ഇതിലുള്ള നടീനടന്മാർ(?) അഭിനയിക്കുകയല്ല. അഭിനയിക്കുകയാണെന്ന്‌ പറയാൻ പ്രയാസം. ഓൺലൈനിൽ ഈ ചിത്രത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അഭിപ്രായങ്ങൾ നോക്കിയപ്പോൾ ഭൂരിപക്ഷം പേരും ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചിട്ടുള്ളത്‌ ചിത്രത്തിന്റെ ഈ സാങ്കേതികഘടകമാണ്‌. ഒരാൾ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്‌ ഇത്‌ ഒരു surveillance camera ഒളിച്ചുവെച്ചിട്ട്‌ ചിലരുടെ ജീവിതം അവർ അറിയാതെ പകർത്തിയതാണോ എന്നുപോലും നമുക്ക്‌ തോന്നിപ്പോകുമെന്നാണ്‌. അത്രയ്ക്ക്‌ originality. എനിക്കും അങ്ങനെ തോന്നി. ഇത്‌ കാണുന്ന ആർക്കും അങ്ങനെ തോന്നും എന്നാണ്‌ എന്റെ അഭിപ്രായം. കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളും കണ്ടുനോക്കൂ. നിങ്ങൾക്കും അങ്ങനെ തോന്നാനാണ്‌ സാദ്ധ്യത. ഇത്‌ സത്യജിത്‌ റായിയുടെ ആദ്യസിനിമാസംരംഭമായിരുന്നു. ഇതിൽ അഭിനയിച്ചവരും സാങ്കേതികവശത്ത്‌ പ്രവർത്തിച്ചവരും ആയ ഏതാണ്ടെല്ലാവരും തന്നെ പുതുമുഖങ്ങളായിരുന്നു എന്നത്‌ ഇതിന്റെ ഒരു പ്രത്യേകതയാണ്‌. കൈയിൽ കാശില്ലാതെ പകുതിക്ക്‌ ഇട്ടിട്ടുപോകേണ്ട ഗതിവന്ന സിനിമ അവസാനം ഗവെണ്മെന്റിന്റെ സഹായത്തോടെ പൂർത്തീകരിക്കുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ വലിഞ്ഞുനീണ്ട്‌ നാലോ അഞ്ചോ വർഷമെടുത്തു ഈ ഒരു സിമ്പിൾ സിനിമ പിടിച്ചുതീർക്കാൻ. ഏതായാലും സിനിമ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ വൻവിജയമായിരുന്നു. ഇതിലെ naturalness എന്ന ഘടകം കൂടാതെ മറ്റൊരു കാര്യം കൂടി എനിക്ക്‌ വളരെ ഹൃദയസ്പർശിയായി തോന്നി. അപുവിന്റെയും ദുർഗ്ഗയുടെയും സഹോദരബന്ധത്തിന്റെ കഥ. ബാലനായ അപുവിനെക്കാളും നാലഞ്ചുവയസ്സെങ്കിലും കൂടുതൽ കാണും ദുർഗ്ഗയ്ക്ക്‌. അവൾ ഇവനോട്‌ വഴക്കടിക്കാനുള്ള ഒരവസരവും പാഴാക്കുന്നില്ല. എങ്കിലും ഒരു സഹോദരിയുടെ സ്നേഹം എന്നതിൽക്കവിഞ്ഞ്‌ ഒരമ്മയുടേതുപോലത്തെ വാൽസല്യമാണ്‌ അവൾക്ക്‌ അവനോടുള്ളത്‌. ഇന്നുവരെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ള സിനിമകളിൽവെച്ച്‌ ഏറ്റവും നല്ല ബാലനടീനടന്മാർക്കുള്ള അവാർഡ്‌ കൊടുക്കാൻ എന്നോടാവശ്യപ്പെട്ടാൽ ഞാൻ ഒന്നും നോക്കാതെ അത്‌ ഇവർക്കെടുത്ത്‌ കൊടുത്തുകളയും. താഴെ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന അവരുടെ ഈ രണ്ട്‌ രംഗങ്ങൾ ഒന്ന്‌ കണ്ടുനോക്കൂ. ഈ കുട്ടികൾ ശരിക്കും അഭിനയിക്കുകയാണോ???



Apu and Durga - clip 1



Apu and Durga - clip 2



Apu trilogyയിലെ ബാക്കി രണ്ടുപടങ്ങളിലും ആദ്യത്തേതിലെ ആ മാന്ത്രികസ്പർശ്ശം അത്രയ്ക്കൊന്നും എനിക്ക്‌ തോന്നിയില്ല. രണ്ടാമത്തെ പടമായ അപരാജിതൊയാണ്‌ കൂട്ടത്തിൽ എനിക്ക്‌ അധികം ഇഷ്ടപ്പെടാതെ പോയ പടം. അപുവിന്റെ കൗമാരമാണ്‌ ഇതിൽ. അമ്മയെപ്പിരിഞ്ഞ്‌ കോളേജിൽ പഠിക്കാനായി അവൻ ദൂരെ പോകുന്നു. സ്ത്രീകൾക്ക്‌ ഇഷ്ടപ്പെടാൻ സാദ്ധ്യതയുള്ള ചിത്രമാണ്‌ ഇത്‌. മകന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തിനുവേണ്ടി ദാഹിക്കുന്ന അമ്മയുടെ ചിത്രമുണ്ടിതിൽ.

മൂന്നാമത്തെ ചിത്രമായ അപുർ സൻസാറാണ്‌ വ്യക്തിപരമായി എനിക്ക്‌ മൂന്നിലും വെച്ച്‌ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഇഷ്ടപ്പെട്ട ചിത്രം. സാങ്കേതികത്തികവിന്റെ കാര്യത്തിൽ ആദ്യചിത്രമായ പഥേർ പാഞ്ചാലിയോളം ഇതിനോട്‌ ഇഷ്ടമില്ലെങ്കിലും. ഇതിൽ അപുവിന്റെ യൗവനമാണ്‌ കാണിക്കുന്നത്‌. എല്ലാവരും നഷ്ടപ്പെട്ട, ഒറ്റപ്പെട്ട അപു. പഠനം കഴിഞ്ഞ്‌ നല്ലൊരു അന്തസ്സുള്ള ജോലിതെണ്ടിനടക്കുന്ന, സാഹിത്യവും വായനയും തത്വചിന്തയും നെഞ്ചിൽ കൊണ്ടുനടക്കുന്ന, താൻ എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന നോവൽ പൂർത്തീകരിച്ച്‌ പബ്ലിഷ്‌ ചെയ്തുകാണാനാഗ്രഹിക്കുന്ന, താൻ സ്വപ്നം കാണുന്ന ഒരു ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുക്കാൻ ബദ്ധപ്പെടുന്ന, ആൾക്കൂട്ടത്തിന്റെ ഇടയിലും തന്റേതായ ഒരു ലോകത്ത്‌ ജീവിക്കുന്ന അപുവിന്റെ കഥ എനിക്ക്‌ വല്ലാതെ ഇഷ്ടമായി. പിന്നെ ഇതിൽ ഷർമ്മിള ടാഗോറുമുണ്ട്‌. ഷർമ്മിള ടാഗോറിന്റെ ആദ്യസിനിമാസാന്നിദ്ധ്യമാണെന്ന്‌ തോന്നുന്നു ഇത്‌. നിഷ്കളങ്കയും ശാലീനയുമായവൾ. അടക്കവും ഒതുക്കവുമുള്ളവൾ. നാണംകുണുങ്ങിയായ, പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ സംസാരിക്കുന്ന കൊച്ചുപെണ്ണ്‌. സുന്ദരിക്കോത! :) so cute! എന്നേ പറയാൻ തോന്നുന്നുള്ളൂ. ഈ still നോക്കിക്കേ:






ഈ ചിത്രത്തിലെ അവസാനഭാഗങ്ങൾ മാത്രമാണ്‌ എനിക്ക്‌ ഇഷ്ടപ്പെടാതെ പോയത്‌. അല്ലെങ്കിൽ ഇത്‌ എന്റെ favourites list-ൽ കേറിയേനേ.

പിന്നെ ഒരു സംഗതി. ഇതിൽ ബംഗാളിലെ റോട്ടിൽ ഓടുന്ന ബസ്സിന്റെ പുറത്ത്‌ ഫിലിപ്സിന്റെ പരസ്യം. "Sense and simplicity"യോ? അല്ല, അതിപ്പോഴല്ലെ വന്നത്‌. "Let's make things better"-ഉം അല്ല. പിന്നെ എന്തവാ? "Philips for lamps and radio" ഹ!!

ഈ പോസ്റ്റ്‌ എഴുതിയത്‌ എന്റെ ഒരു അനുഭവം രേഖപ്പെടുത്താൻ വേണ്ടി മാത്രമല്ല. സത്യജിത്‌ റായിയുടെ പടങ്ങൾ ബുജിപ്പടങ്ങളാണെന്ന (അബദ്ധ)ധാരണകൊണ്ടുമാത്രം അവ കാണാതിരിക്കുന്ന ആരങ്കിലുമുണ്ടെങ്കിൽ കാണണം എന്ന് പറയാനും കൂടിയാണ്‌ :)

P.s. ഒരു കാര്യം പറയാൻ വിട്ടുപോയി. എന്റെ മൊബൈലിലെ രവിശങ്കറിന്റെ ഓഡിയോക്ലിപ്പ്‌ ദീപകിനെ സത്യജിത്‌ റായി-ചിത്രങ്ങളെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചതിനു കാരണമുണ്ട്‌. സത്യജിത്‌ റായിക്ക്‌ സംഗീതം നൽകിയിരിക്കുന്നത്‌ രവിശങ്കറാണ്‌.

Saturday, September 20, 2008

பேசும் படம் or പുഷ്പകവിമാനം or पुष्पक

Saw the movie Peshum padam. That’s the title in Tamil, In Malayalam it’s Pushpakavimanam, and in Hindi, Pushpak(?)

What a movie! It gifted me a couple of wonderful hours. A movie, silent, without dialogues. There is no verbal speech between characters. And yet it doesn’t look weird. In fact it looks so natural. And this movie proves that dialogues are not an inevitable thing for a movie. You can do without it. The trick is in the brilliant direction. The director has woven the thing mostly out of such scenes, characters and situations as don’t require any speech, where presence of speech will be utterly redundant and only look unnatural and make the thing look artificial. The girl and the boy who love each other have their romance from their respective balconies of different rooms that face each other in the same hotel by means of body-language as the rooms are far from each other in two different ends of the same hotel building. What use are words in such a situation when the speakers couldn’t hear each other from such a distance. And the girl has a pair of binoculars with her to see the guy closer. And the girl’s father is a magician who performs on the stage. And a magician never needs words to speak to his audience. He communicates with the spectators through mysterious, strange and interesting gesticulations while he conjures up things. The maid-servant comes every morning to the multistoreyed building where the boy stays to sweep and clean the verandah and rooms of the tenants including him. She has so many rooms to clean that she doesn’t have time to speak to anyone. She doesn’t need to utter a word even to the occupants of the rooms as there’s nothing special to say and her work is so routine involving the same task each morning. No sooner does she enters the building than she embarks upon her duty and get immersed diligently in her work. Perhaps she needs to open her mouth only to ask her pay. But that’s only once in a month. Such a scene never appears in the movie however. Then there is the beggar at the streetside who catches the boy’s attention on his way. The young guy who is dressed so neatly and with a fresh and clean face and the looks of a respectable executive(eventhough he only aspires to be so and is jobless) has no business to even go near the beggar who is filthily clad in soiled rags and looks as if it’s been ages since he has had a shower, let alone talk to him. They stare at each other from a distance and communicates through facial expressions and smiles and minor gestures of the hand.

The film is not totally devoid of sounds though. Only dialogues between the characters are absent. There is the music at the background. And other sounds that can’t be classified as speech between individuals in the plot, such as the sounds coming out from the cinema in the building adjacent to the boy’s house, or the news heard from the radio, or such sounds as that of the noise of a street brawl, and some audible expressions of emotions and exclamations here and there.

The theme is such a simple one, yet so philosophical. So classy! So cute, yet so pregnant with life. Such a real classic! No big hungama about anything, nevertheless it never fails to make the points. This is the kind of movie I fall in love with so terribly! This has entered my favourites-list :) Thanks Singeetham Srinivasa Rao! If you hadn’t done it, anybody would have?

Before leaving, just watch this beautiful sequence from the movie (Forgot to tell you, in case you don't know, the guy is Kamal Hassan and the girl is Amala):


Friday, September 12, 2008

വഴി..

വഴിനടത്താന്‍ ഒരു ഗുരുവും വഴികാണിക്കാന്‍ ഒരു ഗ്രന്ഥവും ഉള്ള ആര്‍ക്കും വഴിതെറ്റും

നിത്യന്‍

Friday, September 5, 2008

condom malfunction..

Women asked man who is traveling with six children: all these kids are yours ???

Man: No, I work in a condom factory & these are customer complaints.


- (received in a fwd. email)

Sunday, August 31, 2008

yasmine and me യാസ്‌മിനും ഞാനും

(what follows had been written on 12.02.2007, i.e., around one and a half years ago, but i'm posting it now)





yetserday i dreamt about yasmine.


reality: yasmine is a saudi nurse working in the same hospital as i.

dream: i went to the one-day surgery department where she is working. as usual, there were no patients at all. she and one other saudi nurse were the only people there. the other nurse was busy with something. they were both at the nursing station. yasmine was standing when i entered. she walked a couple of steps along with me and then sat down in a chair. she looked up to my face. i could see something lingering in her profound eyes (her eyes were the only things visible to me as she was wearing a veil as usual). i stared at her. and then she asked me in a whisper:"you have got some of those?" i pretended as if i didn't get what she said:"huh, some of those??".

reality: my saudi colleague abdul aziz had told me that recently he had given her some porn video clips upon her request. it was a hush-hush matter. she feels embarrassed when she sees me. perhaps it is because she has got an inkling somehow of abdul aziz's disclosing the secret to me.

reality: it is only less than a week since i went to her department the last time.

dream: she clarified: "the other stuff--" as she touched my hand with hers and gave a little, gentle stroke. i smiled naughtily and told her:"hmm the other stuff, hehe.." when she was smiling and staring at me with love, our hands had gotten busy, intertwined with each other, playing some games of tender strokes and squeezes. a deeply sensual air swept us both. i was immensely aroused. the desire to get laid was inexplicably intense.

reality: she had held my hand in hers only once, and that too after wearing a pair of gloves. it was some months ago when i had gone to her department to make the settings of a newly bought handheld glucometer. after setting up the instrument, i had asked her if she could test my blood sample as a trial. and she had looked puzzled. another elderly nurse was also there. suddenly i understood the mistake. i had made the request in a casual way as if i was talking to some indian nurse. i forgot that unnecessary contact or even a decent friendly talk between persons of opposite sex was a taboo in saudi arabia and could be punished severely by law. when the reality dawned on me and i saw their predicament, i told it was not needed. i repeatedly told them it was ok. but she decided otherwise. she didn't want to disappoint me. both the nurses realised that my request was purely casual and that i didn't intend anything bad by it. and yasmine overcame her dilemma by wearing a pair of surgical gloves. she then caught hold of my hand instantly without any nervousness or trembling and very professionally pierced my fingertip with a needle and with her fingers squeezed out a big drop of blood onto the sensor of the glucometer and gave me the result immediately. abdul aziz was also with me during the entire drama. i said thanks to them and with abdul aziz, took leave of them.



* * *




ഞാന്‍ ഇന്നലെ യാസ്‌മിനെ സ്വപ്നം കണ്ടു.

യാഥാര്‍ത്ഥ്യം: യാസ്‌മിന്‍ ഞാന്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന ഹോസ്‌പിറ്റലില്‍ തന്നെ ജോലി ചെയ്യുന്ന ഒരു സൗദി നഴ്‌സാണ്‌.

സ്വപ്നം: ഞാന്‍ അവള്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന വണ്‍ ഡേ സര്‍ജറി വിഭാഗത്തില്‍ പോയി. അവള്‍ അവിടെ നഴ്‌സിംഗ്‌ സ്റ്റേഷനില്‍ മറ്റൊരു നഴ്‌സിന്റെ കൂടെ നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു. പതിവു പോലെ, രോഗികളാരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാന്‍ അകത്തേക്ക്‌ കടന്നപ്പോള്‍ അവള്‍ എന്നോടൊപ്പം രണ്ടടി നടന്നു. എന്നിട്ട്‌ ഒരു കസേരയില്‍ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു. മുഖമുയര്‍ത്തി എന്നെ നോക്കി. അവളുടെ നിഗൂഢമായ കണ്ണുകള്‍ക്ക്‌ എന്തോ പറയാനുണ്ടെന്ന് എനിക്കു മനസ്സിലായി. അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ മാത്രമെ എനിക്കു കാണാന്‍ കഴിയൂ. കാരണം പതിവു പോലെ മൂടുപടം അണിഞ്ഞിരുന്നു. ഞാന്‍ അവളുടെ കണ്ണുകളിളേക്ക്‌ നോക്കി.അവള്‍ എന്നോട്‌ ചോദിച്ചു: "അത്‌ ഉണ്ടോ?"ഞാന്‍ ഒന്നും മനസ്സിലാകാത്തതായി ഭാവിച്ചു കൊണ്ടു ചോദിച്ചു:"അതോ??"

യാഥാര്‍ത്ഥ്യം: എന്റെ കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന സൗദിയായ അബ്ദുല്‍ അസീസ്‌ എന്നോട്‌ പറഞ്ഞിരുന്നു അവള്‍ക്ക്‌ അവന്‍ ചില അശ്ലീല വീഡിയൊ ക്ലിപ്പുകള്‍ കൊടുത്തിരുന്നു എന്ന്. ഈയിടെയായി അവള്‍ എന്നെ കാണുമ്പോള്‍ അല്‍പം പരുങ്ങുന്നതായി എനിക്ക്‌ തോന്നിയിട്ടുണ്ട്‌. ഒരു പക്ഷേ അബ്ദുല്‍ അസീസ്‌ എന്നോട്‌ അവളുടെ രഹസ്യം വെളിപ്പെടുത്തിയെന്നുള്ളതിന്റെ എന്തെങ്കിലും സൂചന അവള്‍ക്ക്‌ തോന്നിക്കാണും.

യാഥാര്‍ത്ഥ്യം: അവസാനമായി അവളുടെ ഡിപാര്‍ട്ട്‌മെന്റില്‍ ഞാന്‍ പോയിട്ട്‌ ഒരാഴ്‌ച തികഞ്ഞിട്ടില്ല.

സ്വപ്നം: അവള്‍ വ്യക്തമാക്കി: 'മറ്റേ സാധനം--" അവള്‍ എന്റെ കൈയ്യില്‍ മെല്ലെയൊന്ന് സ്പര്‍ശിച്ചിട്ട്‌ വളരെ ചെറുതായൊന്ന് തടവി. ഞാന്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു: " ഊം..മറ്റേ സാധനം അല്ലേ, ഹിഹി.."അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ എന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ഞങ്ങളുടെ കൈകള്‍ തമ്മില്‍ കെട്ടുപിണഞ്ഞിരുന്നു, മൃദുവായി ഞെക്കുകയും തലോടുകയുമൊക്കെ ചെയ്യുകയായിരുന്നു. രണ്ടുപേരും കാമാസക്തിയില്‍ മുങ്ങിപ്പോയി. ആ സമയം മനസ്സിലുയര്‍ന്നു വന്ന അവളുമായി കിടക്കാനുള്ള ആഗ്രഹത്തിന്റെ തീവ്രത വിവരിക്കാന്‍ എനിക്ക്‌ കഴിയുന്നില്ല.

യാഥാര്‍ത്ഥ്യം: ഒരിക്കല്‍ മാത്രമേ അവള്‍ എന്റെ കൈ അവളുടെ കൈകളില്‍ എടുത്തിട്ടുള്ളൂ. അത്‌ കുറച്ചു മാസങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ്പ്‌ ഞാന്‍ അവളുടെ ഡിപ്പാര്‍ട്ട്‌മെന്റില്‍ പോയപ്പോഴായിരുന്നു. പുതിയതായി വാങ്ങിയ ഒരു ചെറിയ ഗ്ലൂകോമീറ്റര്‍ സെറ്റപ്പ്‌ ചെയ്യാന്‍ വേണ്ടിയായിരുന്നു പോയത്‌.
ഒരു മുതിർന്ന നഴ്‌സും അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. സെറ്റപ്പെല്ലാം ചെയ്തു കൊടുത്തതിനു ശേഷം അവളോട്‌ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു എന്റെ രക്തത്തിലെ ഗ്ലൂകോസ്‌ ഒന്നു പരിശോധിക്കാമോ എന്ന്. അത്‌ കേട്ടതോടെ രണ്ട്‌ പേരും അമ്പരപ്പോടെ എന്നെ നോക്കി. പെട്ടെന്നാണ്‌ എന്റെ ചോദ്യത്തിന്റെ അപാകതയെക്കുറിച്ച്‌ ഞാന്‍ ആലോചിച്ചത്‌. സാധാരണ ഇന്ത്യന്‍ നഴ്‌സുമാരോട്‌ സംസാരിക്കുന്ന ഓര്‍മ്മയിലാണ്‌ ഞാന്‍ സംസാരിച്ചത്‌. ആണും പെണ്ണും തമ്മിലുള്ള അനാവശ്യ ഇടപഴകലുകളൊന്നും സൗദിയില്‍ മര്യാദയല്ല എന്ന്‌ മാത്രമല്ല, നിയമത്താൽ ശിക്ഷിക്കപ്പെടാനും സാധ്യതയുണ്ട്‌ എന്ന കാര്യം ഞാന്‍ വിട്ടു പോയി. പക്ഷെ പെട്ടെന്ന് ഓര്‍മ്മ വന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു വേണ്ട എന്ന്. പക്ഷേ അവള്‍ക്ക്‌ എന്നെ നിരാശപ്പെടുത്താന്‍ മനസ്സു വന്നില്ല. എന്റെ ചോദ്യം ശുദ്ധമായിരുന്നെന്നും ഞാന്‍ മോശമായി ഒന്നും തന്നെ ഉദ്ദേശിച്ചില്ല എന്നും രണ്ടുപേര്‍ക്കും അറിയാമായിരുന്നു. അവളുടെ ബുദ്ധിമുട്ടിന്‌ ഒരു പരിഹാരവും അവള്‍ കണ്ടെത്തി: ഗ്ലവ്‌സ്‌. അങ്ങനെ അവള്‍ ഗ്ലവ്‌സ്‌ ധരിച്ചു. എന്നിട്ട്‌ വളരെ വേഗത്തില്‍ ഒരു പരുങ്ങലോ തപ്പിത്തടയലോ കൂടാതെ എന്റെ കൈ അവളുടെ കൈയിലെടുത്തു. എന്നിട്ട്‌ ഒരു സൂചി കൊണ്ട്‌ വിരല്‍ത്തുമ്പില്‍ കുത്തി അവളുടെ വിരലുകള്‍ കൊണ്ട്‌ ഞെക്കി രക്തത്തിന്റെ ഒരു വലിയ തുള്ളി ഗ്ലൂകോമീറ്ററിന്റെ സെന്‍സറില്‍ ഇട്ടു. ഉടനെ റിസള്‍ട്ടും കിട്ടി. ഈ നാടകമൊക്കെ അരങ്ങേറുമ്പോള്‍ അബ്ദുല്‍ അസീസും എന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. അതിനു ശേഷം ഞാന്‍ അവരോട്‌ നന്ദി പറഞ്ഞ്‌ അബ്ദുല്‍ അസീസിനോടൊപ്പം അവിടെ നിന്നിറങ്ങി.

Saturday, August 23, 2008

forget mine..

Two men met while both where looking for their lost wives.



1st: How yours look like?



2nd: She is 5"7, 36-24-36, Fair, Black eyes. What about yours?



1st: Forget mine. Lets find yours!!



(got in a fwd. email)

Friday, August 15, 2008

being a saudi..

"Being a saudi means knowing what the rules are _ and how to sidestep them without getting in trouble"

- rajaa al sanea

Saturday, August 9, 2008

comment to amar-akbar-anthony's on khayyam post

Dear Anthony, what follows is a comment to your post titled on khayyam. As there is no comment option or even an email link with your blog, I had to post it on my own blog)

Dear Anthony, I read your post on khayyam . it reminded me about one of my own posts where I wrote about a similar rubayee. But the confusing thing is that the rubayee I was talking about I can’t find in fitzgerald’s English transalation. I had heard the rubayee recited by pankaj udhas in urdu in the album rubayee. The album is sort of a tribute to omarkhayyam and each gazal in it is preceded by a couple of rubayees. And there is a good introduction on omarkhayyam and rubayee in it by, if I remember it right, brij bhushan. Not only this rubayee, but almost all other rubayees preceding the gazals in that album felt different (as far as the lines are concerned) from what I found in omarkhayyam’s rubaiyat. but nevertheless they reflected the philosophy of omarkhayyam very intensely indeed. After listening to those rubayees, no one can say it’s not written by omarkhayyam. They are so khayyam-like. His signature is there in all of them. But why am I not able to find those in fitzgerald’s translation? Are there any other rubayees by omarkhayyam? Do you have any idea? Can you help?

I have been enjoying reading your blog. Thanks amar-akbar-anthony! I started browsing from the very first post and have been stopping at every post that captures my intesrest and reading it diligently (and to my delight, there are so many of them!). it’s pretty long since I started and have only reached the on khayyam post which is hardly one-forth way of the total substance of your blog. The subjects of your interest are amazingly same as that of mine. I wish I had enough knowledge and ability to write valuable posts on such topics as you do. A big hand for the great job! And a big fat thanks! :)

Sunday, July 27, 2008

വലയിലെ ഞാൻ

(നിഷാദിന്റെ ബുലോഗ്‌ സംഭവത്തിനുവേണ്ടി എഴുതിയത്‌. എന്തെങ്കിലും കാരണവശാൽ ഇത്‌ ബുലോഗസംഭവത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്താൻ പറ്റാത്തതാണെങ്കിൽ ഒഴിവാക്കാൻ മടിക്കണ്ട കേട്ടൊ :)
ഒരുകാര്യം കൂടി, ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള വാക്കുകൾ എനിക്കുതോന്നിയതുപോലെ മലയാളീകരിച്ചിരിക്കുകയാണ്‌. അവയിൽ പലതിനും മലയാളത്തിൽ തത്തുല്യപദങ്ങളില്ല എന്നു തോന്നുന്നു (അഥവാ എനിക്കവ അറിയില്ല). എങ്കിലും എല്ലാം മന:പൂർവ്വം മലയാളത്തിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. അങ്ങനെ ചെയ്യുമ്പോഴുള്ള രസത്തിനും തമാശയ്ക്കും വേണ്ടിയാണ്‌ അങ്ങനെ ചെയ്തത്‌. കുറെക്കൂടി നല്ല വാക്കുകൾ/പ്രയോഗങ്ങൾ ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞുതന്നാൽ പഠിക്കാൻ താൽപര്യമുണ്ട്‌ )

"ഓ പോയി! കണ്ടോ, കണ്ടോ; പോയി, പോയി! എനിക്കറിയാം, പോയ്‌ക്കളയുമെന്ന്‌!"
സല്ലാപത്തിനിടയ്‌ക്ക്‌ എന്നെ കാണാതായപ്പോൾ, അതായത്‌ അവൾ ഉറക്കമിളച്ചിരുന്ന്‌ വിരലുകൾ കൊണ്ട്‌ അക്ഷരഫലകത്തിലെ അക്ഷരക്കട്ടകളിൽ അടിച്ച വാക്കുകൾ എന്റെ വിവരസാങ്കേതിക ഉപകരണത്തിന്റെ കാഴ്ചഫലകത്തിന്മേൽ വന്നിട്ടും അതിനുള്ള ഒരു മറുപടിയും അൽപനിമിഷത്തേക്ക്‌ അവളുടെ കാഴ്ചഫലകത്തിന്മേൽ കാണാതിരുന്നപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞതാണിത്‌. എന്റെ മുന്നിലെ അക്ഷരക്കട്ടകളിൽ ഞാൻ വിരലുകളമർത്തി: "ഹോ, ഇല്ല കുട്ടൂസ്‌. ഞാൻ എവിടെയും പോയില്ല! ഇവിടെത്തന്നെയുണ്ട്‌. അടുത്ത മുറിയിൽനിന്ന് സന്തോഷ്‌ എന്നോട്‌ ഒരു കാര്യം സംസാരിക്കാൻ വന്നിരുന്നു. സന്തോഷിനോട്‌ സംസാരിക്കേണ്ടിവന്നതുകൊണ്ടാണ്‌ എനിക്ക്‌ അൽപനേരത്തേക്ക്‌ മറുപടി അടിക്കാൻ കഴിയാതെ പോയത്‌." അതുതന്നെയാണ്‌ സത്യവും. അവൾ ചമ്മി. എന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്താൻ ഒരവസരം വീണുകിട്ടിയതാണെന്ന്‌ കരുതിയതായിരുന്നു. കാരണം എല്ലാദിവസവും ഞാൻ അവളെയാണ്‌ സംസാരിത്തിനിടയ്ക്ക്‌ പെട്ടെന്ന് പോയ്ക്കളയുന്നതിന്‌ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നത്‌.സത്യത്തിൽ അവൾ മന:പൂർവ്വം പൊയ്ക്കളയുകയല്ല. അറിയാതെ ഉറക്കത്തിലേക്ക്‌ വഴുതിവീഴുകയാണ്‌ പതിവ്‌. കാരണം പാതിരായ്ക്കാണ്‌ ഈ ജി-സംസാരം. കാരണം വൈകിട്ട്‌ ജോലിസ്ഥലത്ത്‌ നിന്ന് പിരിഞ്ഞുകഴിഞ്ഞാൽ അവൾ നേരേ പോകുന്നത്‌ നാൽചക്രവാഹനം ഓടിക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുന്നിടത്തേക്കാണ്‌. അവിടത്തെ പാഠങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാൽ അച്ഛന്റെകൂടെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാഹനത്തിൽ വീട്ടിലേക്ക്‌ തിരിക്കും. പക്ഷെ അദ്ദേഹത്തിന്‌ വഴിക്ക്‌ പലസ്ഥലത്തും കയറാനുണ്ടാകും. അങ്ങനെ കറക്കമെല്ലാം കഴിഞ്ഞ്‌ വീട്ടിലെത്തുമ്പോൾ വളരെ വൈകിയിട്ടുണ്ടാകും. പിന്നെ വീട്ടിലെല്ലാവരുടെയും കൂടെ ഇരുന്ന്‌ അത്താഴം കഴിച്ച്‌, ചേച്ചിയുടെ കുട്ടിയെ കളിപ്പിക്കുകയും ഉറക്കുകയും ചെയ്തിട്ട്‌ വേണം അവൾക്ക്‌ എന്നോട്‌ സംസാരിക്കാൻ വേണ്ടി ഭൂഗോളം നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന വിവരസാങ്കേതികവലയിലെവിടെയോ കൊളുത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ജി-സംസാരത്തിൽ കയറിവരാൻ. അപ്പോഴേക്കും അവൾ വളരെ തളർന്നിരിക്കും. ഞാനാകട്ടെ അത്താഴം കഴിഞ്ഞ്‌ ഒരു സുലൈമാനികുടിച്ചുകൊണ്ട്‌ 'സുലൈമാനിയുമായി ശൃംഗരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു' എന്ന് ജി-സംസാരപ്പെട്ടിയുടെ മുകളിൽ എഴുതിയിട്ടിട്ട്‌ നീ-കുഴലിൽ ഏതെങ്കിലും ചലച്ചിത്രശകലം കണ്ടുകൊണ്ടും തുർക്കിക്കാരൻ കണ്ടുപിടിച്ച സൗഹൃദക്കൂട്ടിൽ സുഹൃത്തുക്കളുടെ ചീന്തുകൾ അഥവാ തുണ്ടുകൾ വായിച്ചും അവയ്ക്ക്‌ മറുപടി എഴുതിയും മറ്റുചിലർക്ക്‌ അവരുടെ താളുകളിൽ പോയി ചീന്തുകൾ എഴുതിയിടുകയും ആ കൂട്ടിലെ അനേകം സമൂഹങ്ങളിൽ ചുറ്റിയടിക്കുകയും വലയിൽ കൊരുത്തിട്ടിരിക്കുന്ന എന്റെ തപാൽപ്പെട്ടിയിൽ വന്ന സന്ദേശാങ്ങളൊക്കെ പരിശോധിക്കുകയും ഇരുപത്തിനാലുമണിക്കൂറും ജി-സല്ലാപത്തിൽ ഇരിക്കുന്ന സുഹൃത്തായ രാജേഷിനോട്‌ സംസാരിക്കുകയും ഒക്കെ ചെയ്തുകൊണ്ട്‌ ഇരിക്കുന്നുണ്ടാകും. അപ്പോഴാണ്‌ കണ്മുന്നിലെ ഫലകത്തിന്റെ വലത്തുതാഴെയായി അവളുടെ മുഖത്തിന്റെ ചിത്രമടങ്ങിയ കൊച്ചുകൊച്ചുദീർഗ്ഘചതുരങ്ങൾ പൊങ്ങിപ്പൊങ്ങിവരുക. അതിലവളെഴുതിയിട്ടുണ്ടാകും: 'ഞാൻ വന്നു! മതി സുലൈമാനിയുമായി ശൃംഗാരം!' അപ്പോഴേക്കും സുലൈമാനി ഞാൻ ഏതാണ്ട്‌ കുടിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കും. ഉടനെ എന്റെ സല്ലാപപ്പെട്ടിയുടെ മുകളിലെ സുലൈമാനിശൃംഗാരസന്ദേശം ഞാൻ മായ്ച്ചുകളയും. കുറച്ചുദിവസം മുൻപാണ്‌ ഒരു തുണ്ട്‌ അവൾ സൗഹൃദക്കുട്ടയിലെ എന്റെ താളിൽ എഴുതിയിട്ടത്‌: "സുലൈമാനിസമൂഹമെവിടെ?". അന്നാണ്‌ അവൾ ആദ്യമായി സുലൈമാനി കുടിച്ചത്‌. കാര്യാലയത്തിൽവെച്ച്‌ ഞാൻ അവൾക്ക്‌ സുലൈമാനി ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുത്തു. സുലൈമാനി എന്നുവെച്ചാൽ എന്തോ പ്രത്യേകതരം പാനീയമാണെന്നായിരുന്നു അവൾ ധരിച്ചിരുന്നത്‌. കട്ടൻചായയെയാണ്‌ അങ്ങനെ പറയുക എന്ന്‌ അവൾക്കറിയില്ലായിരുന്നു. അതേതായാലും കുടിച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചായയോ കാപ്പിയോ തീരെ കുടിക്കാത്ത അവൾക്ക്‌ അത്‌ വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. കാര്യാലയത്തിൽ സുലൈമാനി കുടിക്കാൻ ഒരു കൂട്ടില്ലാതിരുന്ന എനിക്ക്‌ ഒരു കൂട്ടുമായി. സൗഹൃദക്കൂട്ടിൽ സുലൈമാനിപ്രേമികൾക്കായുള്ള സമൂഹത്തിൽ ഞാൻ ചേരും എന്നവളോട്‌ അന്ന് തമാശയ്ക്ക്‌ പറഞ്ഞിരുന്നു. ഇനി അങ്ങനെ ഒരു സമൂഹമില്ലെങ്കിൽ ഒന്ന് ഞാനുണ്ടാക്കും എന്നും. കാര്യാലയത്തിൽനിന്ന് വന്നയുടനെ ഞാൻ സൗഹൃദക്കുട്ടയിൽ തപ്പി. സുലൈമാനിക്കായി ഒരു സമൂഹത്തെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഉടനെ ഞാൻ ഒന്നുണ്ടാക്കി. എന്തുകൊണ്ടോ അന്ന്‌ രാത്രി അവൾക്ക്‌ തപ്പിയപ്പോൾ അത്‌ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടില്ല. അതുകൊണ്ടാവണം സുലൈമാനിക്കൂട്ടമെവിടെ എന്ന് അവൾ ചീന്തെഴുതി ചോദിച്ചത്‌. പക്ഷെ അപ്പോഴാണ്‌ അവൾ അത്‌ ഗൗരവമായിട്ടാണ്‌ എടുത്തിരിക്കുന്നത്‌ എന്ന് എനിക്ക്‌ മനസ്സിലായത്‌. അവൾക്ക്‌ ആ സമൂഹത്തിലേക്ക്‌ ഞാൻ വഴികാട്ടിക്കൊടുത്തു. അവൾ അതിൽ ചേരുകയും ചെയ്തു. ഇപ്പോൾ അവളെയും എന്നെയും കൂടാതെ മറ്റുരണ്ടുപേരും കൂടി ഉണ്ട്‌ ആ സമൂഹത്തിൽ. (ഇതുവായിക്കുന്നവരിൽ ആരെങ്കിലും സുലൈമാനിയെ പ്രേമിക്കുന്നവരുണ്ടെങ്കിൽ അവരെയും ആ സമൂഹത്തിലേക്ക്‌ ഞാൻ ഹൃദയപൂർവ്വം സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു!)
എന്റെ കുഞ്ഞുപെങ്ങളാണവൾ. സുഹൃത്തും കാമുകിയുമെല്ലാമാണവൾ. അവളോട്‌ അതിയായ വാൽസല്യമാണെനിക്ക്‌. വാൽസല്യം മാത്രമല്ല, സ്നേഹവും പ്രണയവും, കാമവും എല്ലാമുണ്ട്‌. എങ്കിലും വാൽസല്യമാണ്‌ ഏറ്റവും അധികം. ബാക്കിയുള്ളതും താനെ നിലനിൽക്കുന്നവയല്ല. അവയിലെല്ലാം വാൽസല്യത്തിന്റെ കലർപ്പ്‌ അതിതീവ്രമായുമുണ്ട്‌. വാൽസല്യമില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ അവളോടെനിക്ക്‌ മറ്റൊന്നും തന്നെയില്ല! എന്നെക്കാളുമെത്ര ഇളപ്പമാണവൾക്ക്‌. ലോലിത. അവളെക്കുറിച്ച്‌ ഞാനെഴുതുന്ന ഇതെല്ലാം അവൾ കാണില്ല. ഭൂലോകം മുഴുവൻ വ്യാപിച്ചുകിടക്കുന്ന അതിമാസ്മരികവലയിലെ അവൾ പ്രവേശിച്ചുനോക്കാത്ത അനേകം സ്ഥലങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്‌ ബുലോഗോലകം. ഇനി വന്നാലും മലയാള അക്ഷരങ്ങൾ കൂട്ടിക്കൂട്ടി വായിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ളതുകൊണ്ട്‌ വായിക്കാൻ മിനക്കെടില്ല. എങ്കിലും ഒരുദിവസം ഞാനവളെ ഇതിലേ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരും. എല്ലാം കാണിച്ചുകൊടുക്കും.
അത്താഴത്തിനുശേഷം സുലൈമാനി കുടിക്കുന്നതുകൊണ്ടാവണം സംസാരത്തിനിടെ അവൾ ഉറക്കത്തിലേക്ക്‌ വഴുതിപ്പോകുമ്പോഴും ഞാൻ ഉറങ്ങാതെയിരിക്കുന്നത്‌. സുലൈമാനിയുടെ ഉണർവ്വിലിരുന്ന് ഞാൻ അക്ഷരക്കട്ടകളിൽ ഓരോന്നടിക്കുമ്പോഴും പൊടുന്നനെ അതിനൊന്നും മറുപടി കിട്ടാതെയാവും. അൽപം കഴിയുമ്പോൾ സല്ലാപചതുരത്തിൽ അവളുടെ പേരിനടുത്തായി മഞ്ഞനിറത്തിൽ ഒരു കൊച്ചുഘടികാരചിഹ്നം കാണാം. അനക്കമില്ല എന്ന് അതിനടുത്ത്‌ എഴുതിവരുന്നതും കാണാം; അവൾ നിദ്രയുടെ മടിയിലാണ്‌. എങ്കിലും എന്റെ വിവരസാങ്കേതിക ഉപകരണം ഞാൻ പൂട്ടുന്നില്ല. ഉറക്കത്തിലായതുകൊണ്ട്‌ അവളുടേതും തുറന്നുതന്നെയിരിക്കുന്നു. അതിരാവിലെ എഴുന്നേറ്റ്‌ നോക്കുമ്പോൾ ഫലകത്തിലെ താഴെകോണിൽ പൊങ്ങിവരുന്ന ചതുരത്തിലിരുന്നുകൊണ്ട്‌ അവളുടെ മുഖം എനിക്ക്‌ നല്ല പ്രഭാതം നേരുന്നു. ഞാൻ അവൾക്കും. ജോലിസ്ഥലത്ത്‌ കാണാമെന്ന ഉറപ്പിൽ രണ്ടുപേരും ഉപകരണം പൂട്ടി കുളിച്ചുതയ്യാറാവാൻ പോകുന്നു. ജോലിസ്ഥലത്തെ തിരക്കിൽ സൗഹൃദം വേണ്ടത്ര പങ്കുവെക്കാൻ കഴിയാത്തതിന്റെ പരിഭവം തീർക്കാനായി രാത്രി അവതരിക്കുന്ന മാന്ത്രികവലയെ എനിക്കിഷ്ടപ്പെടാതെ വയ്യ. ഓ, പുറത്തെ ചൂട്‌ 36 ആണല്ലൊ കാണിക്കുന്നത്‌. സന്ധ്യയായെന്നർത്ഥം. എത്ര നേരമായി ഞാനിതിനുമുൻപിലിങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നു. പകലെപ്പോഴോ 43 എന്ന് കണ്ടിരുന്നു. എന്റെ മുന്നിലെ ഫലകത്തിലെ മുകൾഭാഗത്ത്‌ എടുത്തുവെച്ചിരിക്കുന്ന ഉപാധികളുടെ പട്ടയിൽ പലതും ഉള്ളതിന്റെ കൂട്ടത്തിൽ കാലാവസ്ഥ കാണിക്കുന്ന സംവിധാനവുമുണ്ട്‌. ഒരിക്കൽ മാത്രം നഗരത്തിന്റെ പേര്‌ അതിലെ പട്ടികയിൽനിന്ന്‌ തിരഞ്ഞെടുത്താൽ മതി. ആ നഗരത്തിലെ ഏതുനേരവുമുള്ള കാലാവസ്ഥയും അതാതുസമയം അതിൽ കാണിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും.
എനിക്കൊരറിവുമില്ലാത്ത ആളുകളുമായി പരിചയം പങ്കുവെക്കാൻ, സംവദിക്കാൻ, ലോകത്തിലെ ലക്ഷോപലക്ഷം വരുന്ന മുഖമില്ലാത്ത, ശരീരമില്ലാത്ത, മേൽവിലാസമില്ലാത്ത ജനസാഗരത്തിൽ അവരിലൊരാളായി അലിഞ്ഞില്ലാതാകാൻ ഞാനെത്ര ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു! പക്ഷെ സ്നേഹവും സൗഹൃദവും മാത്രമല്ല, വേദനയും വിങ്ങലും കണ്ണീരുമൊക്കെ ഇതിലെ ഓരോ കണ്ണികളിൽ എന്നെ പിടികൂടാനായി തക്കം പാർത്തിരിക്കുന്നത്‌ എനിക്കറിയാം. ഇയ്യയുടെ മനസ്സ്‌ വേദനിച്ചത്‌ എന്നെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചു! ഉമ്മയെപ്പോലൊരു സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നിട്ടും എന്നും എന്റെ സുഹൃത്തായിരുന്നു ഇയ്യ. ഒരിക്കലും എന്നെ ഭരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല. എന്നോട്‌ തലമൂത്ത ഒരാളെന്ന ഭാവം കാണിച്ചിട്ടില്ല. എന്നെയും എന്റെ ഹൃദയത്തിലുള്ളതും ഏറ്റവും മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുള്ള വ്യക്തി. ഞാൻ കല്യാണം കഴിക്കാത്തതാണ്‌ ഇയ്യയെ വേദനിപ്പിക്കുന്നത്‌. പക്ഷെ എനിക്കത്‌ വയ്യ. പ്രവാസജീവിതത്തിന്റെ അനേകം കാരണങ്ങളിൽ ഒന്ന്‌ നാട്ടിൽനിന്നാൽ എല്ലാവരും കൂടി എന്നെ കല്യാണം കഴിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ച്‌ എന്നെ വിഷമത്തിലാക്കുമെന്നതാണ്‌. ഇയ്യയുടെ വിളിവന്നപ്പോൾ ഞാൻ ദീർഗ്ഘദൂരഭാഷിണി എടുത്തില്ല. പകരം ആ അക്കങ്ങൾ മുന്നിൽക്കാണുന്ന ഫലകത്തിലെ വേഗവിളികളിൽ അടിച്ചു. ചെറിയ സംസാര-ശ്രവണോപകരണം തലയിൽ ഘടിപ്പിച്ച്‌ ചെവിയിൽ വെച്ചു. വെറുതെ ഇയ്യയുടെ കാശ്‌ നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നതെന്തിനാണ്‌? ഇതിലൂടെ അങ്ങോട്ട്‌ വിളിച്ചാൽ എനിക്ക്‌ വലിയ ചിലവൊന്നുമാകില്ലല്ലോ. എനിക്ക്‌ നല്ലൊരു ജീവിതമുണ്ടായിക്കാണാൻ ഇയ്യ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. പക്ഷെ എനിക്ക്‌ സന്തോഷം നൽകുന്ന ജീവിതം എത്തരത്തിലുള്ളതാണെന്ന് എനിക്കവരെയാരെയും പറഞ്ഞ്‌ ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്താനാവുന്നില്ലല്ലോ. എന്നെച്ചൊല്ലി എല്ലാവരും ദു:ഖിക്കുന്നു. എന്നെ അത്‌ വളരെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നു. ഇയ്യ വിളിച്ചപ്പോഴാകട്ടെ, ഞാൻ ഖമജ്‌(ഇതിന്റെ മലയാളമെന്താണ്‌?) ഒക്കെ കണ്ട്‌ കണ്ണൊക്കെ നനഞ്ഞിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഇയ്യയുടെ വാക്കുകളിൽ വിഷമം നിറഞ്ഞിരിന്നെങ്കിലും അവയോട്‌ എനിക്ക്‌ വിയോജിക്കേണ്ടിവന്നതുമൂലം ഇയ്യയ്ക്ക്‌ പ്രയാസമുണ്ടാക്കിയത്‌ എന്നെ ഒന്നുകൂടി ദു:ഖത്തിലാഴ്ത്തി. ഞാൻ വിയോജിക്കുമെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ടുതന്നെയാണ്‌ ഇയ്യ എന്നെ എപ്പോഴും വിളിക്കുന്നത്‌. ജോലികഴിഞ്ഞ്‌ ഇന്നലെ വന്ന്‌ സൗഹൃദത്തിന്റെ ഓർക്കൂട്ടത്തിൽ കയറിനോക്കിയപ്പോൾ നെസ്സി നീ-കുഴലിൽനിന്ന് ഖമജ്‌ എടുത്ത്‌ അവളുടെ താളിലിട്ടതായി കണ്ടു. മിശ്രണം അഥവാ കൂട്ടിക്കലർത്തൽ എന്നതിനെ ഹിന്ദുസ്താനിയിൽ ഫുസോൺ എന്നുപേരിട്ട കൂട്ടരുടെ ഗാനം. കുറച്ചുവർഷം മുൻപ്‌ നാട്ടിൽവെച്ച്‌ ദൂരദർശ്ശനസംവിധാനത്തിൽ കണ്ടുമറന്ന ഗാനം. പകുതി കറുപ്പും വെളുപ്പുമായ, മസാലപ്പാട്ടല്ലാത്ത ആ ഗാനം ഞാൻ കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ 'ഹൃദയത്തിൽ നന്മയുള്ളവൻ മണവാട്ടിയെ കൊണ്ടുപോകും', 'ഉള്ളിൽ എന്തോ ഒക്കെ തോന്നുന്നു' തുടങ്ങിയ ഹിന്ദിപ്പടങ്ങളുടെ രീതിയിലുള്ള പാട്ടുകൾ മാത്രം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന അനിയത്തി "മനുശമ്മാരുവല്ലോം കേക്കോ ഈ പാട്ടെക്ക!" എന്നരീതിയിൽ നോക്കിയിട്ടുപോയി്‌. വീട്ടിൽ എല്ലാവരും ശ്രദ്ധിക്കുമെന്നുള്ളതുകൊണ്ട്‌ ആ പാട്ട്‌ ഹൃദയത്തെ വല്ലാതെ തൊട്ടിട്ടും ഞാൻ കണ്ണുനനയാതെ നോക്കി. പക്ഷെ ഇപ്പോൾ കുറെക്കാലം കഴിഞ്ഞ്‌ നെസ്സി എനിക്ക്‌ വേണ്ടുവോളം കണ്ണുനനയിക്കാൻ അവസരം നൽകി. കാരണം ജോലികഴിഞ്ഞുവന്നാൽ മുറിയിൽ എന്റെകൂടെയുള്ള വെങ്കട്ട്‌ വസ്ത്രമൊക്കെ മാറിയ ഉടനെ വെളിച്ചം അണച്ച്‌ അൽപമൊന്ന്‌ മയങ്ങാൻ കിടക്കും. അന്ധകാരത്തിലിരുന്ന്‌ സുഹൃത്തുക്കളുടെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കിയപ്പോഴാണ്‌ 'പ്രിയൻ എന്നോട്‌ മിണ്ടുന്നില്ല' എന്ന ആ ഗാനം കാണുന്നത്‌. മറന്നുപോയ ഗാനം. അത്‌ വീണ്ടും വീണ്ടും കണ്ടു. എത്രയാവർത്തി കണ്ടു എന്നറിയില്ല. നെസ്സിക്ക്‌ ഞാനൊരു ചീന്തെഴുതി: "അളിയാ, മനുഷ്യന്റെ അവസ്ഥ എന്താണളിയാ? നമ്മളൊക്കെ എത്ര നിസ്സഹായരും നഷ്ടപ്പെട്ടവരുമാണ്‌. ഇത്രയും വലിയ പരീക്ഷാലയത്തിൽ, ലോകത്തിൽ, ബന്ധങ്ങളുടെ നൂലാമാലയിൽപ്പെട്ട്‌ ഉഴറുന്നവർ! ചോദ്യങ്ങൾ എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാത്ത, ഉത്തരങ്ങൾക്കുവേണ്ടി തയ്യാറെടുക്കാതിരുന്ന, തയ്യാറെടുക്കേണ്ടതെങ്ങനെയെന്നുപോലുമറിയാതിരുന്ന പാവങ്ങൾ! കള്ളത്തരം കാണിച്ച്‌ പകർത്തിയെഴുതാൻ പോലും ഒരു തുണ്ട്‌ പോലും കൈവശമില്ലല്ലോ നമുക്ക്‌." അതുവായിക്കുമ്പോൾ ശെടാ, ഈ അളിയനിതെന്തുപറ്റി എന്നാലോചിച്ചുകൊണ്ട്‌ നെസ്സി എത്തും പിടിയുമില്ലാതെ മിഴിച്ചിരിക്കും എന്നെനിക്കറിയാമായിരുന്നു. എങ്കിലും എന്നെ അറിയാവുന്ന അളിയന്‌ കാര്യം മനസ്സിലായിക്കോളും എന്നെനിക്കറിയാമായിരുന്നു. എന്റെ ചീന്തിന്‌ അളിയന്റെ മറുപടി വന്നു: "ഇതെന്താ തത്വചിന്തയാണല്ലോ അളിയാ". എന്തു ചിന്തയായാലും അതെന്നെ കരയിച്ചു എന്നുപറഞ്ഞപ്പോൾ അളിയന്‌ തൃപ്തിയായി. നെസ്സി പെണ്ണാണെങ്കിലും അളിയൻ എന്നാണ്‌ വിളിക്കുക. എന്നെയും അങ്ങനെതന്നെ വിളിക്കുന്നു. ചങ്ങായിസല്ലാപത്തിലെ കേരളമഞ്ഞുതീരം എന്ന മുറിയുടെ ഉടമയായ ഉമ്മാച്ചുവാണതിന്‌ കാരണക്കാരൻ. 'ഓറഞ്ച്‌-നാരങ്ങ' എന്ന പേരിൽ വന്ന നെസ്സിയെ ഉമ്മാച്ചു ഓറഞ്ചളിയൻ എന്നു വിളിച്ചു. ആണാണെന്നു കരുതിയാണ്‌ അങ്ങനെ വിളിച്ചത്‌. ഞാനും അങ്ങനെ വിളിച്ചു. എല്ലാവരും അങ്ങനെ വിളിച്ചു. കുറെനാൾ കഴിഞ്ഞാണറിഞ്ഞത്‌ ഓറഞ്ചളിയൻ പെണ്ണാണെന്ന്‌. പക്ഷെ സ്നേഹത്തോടെ വിളിച്ചുപതിഞ്ഞുപോയ പേരിനി മാറ്റിവിളിക്കാൻ മരിച്ചാലും പറ്റില്ല. ചങ്ങായിസല്ലാപത്തിലെ എല്ലാവരും ലിംഗഭേദമെന്യെ അളിയന്മാരാണ്‌. വേറെയും ഉണ്ട്‌ അവിടത്തെ അളിയന്മാർ. രാജേഷ്‌ എന്ന ഫെബ്ബളിയൻ, പിന്നെ മനോ അളിയൻ, ഉമ്മാച്ചു അളിയൻ, ഷറഫളിയൻ, പൗരുഷപുരുഷനളിയൻ, ശാലീൻ അളിയൻ, ഷീന അളിയൻ...എത്ര എത്ര അളിയന്മാർ..! ആണും പെണ്ണും എല്ലാം അളിയന്മാർ! ആളുകളുടെ ജീവിതങ്ങളെതന്നെ മാറ്റിമറിക്കുന്ന വിചിത്രവല ആളുകളുടെ പേരുകൾ മാറ്റിയെങ്കിൽ ഞാനെന്തുചെയ്യാൻ?!! ഇപ്പോൾ തലയിൽ പിടിപ്പിച്ച്‌ ചെവിയിൽ വെച്ചിട്ടുള്ള ശ്രവണോപകരണത്തിൽനിന്ന്‌ കേൾക്കാൻ കഴിയുന്നത്‌ 'നിന്റെ ദൃഷ്ടികൾ ഇന്ദ്രജാലം തീർത്തു' എന്ന ഗാനമാണ്‌. ഇത്‌ എനിക്ക്‌ പരിചയപ്പെടുത്തിത്തന്നത്‌ മറ്റൊരളിയനാണ്‌ - പുഞ്ചിരിപുഞ്ചിരിയളിയൻ (പെണ്ണാണ്‌). ആ അളിയൻ ഇപ്പോൾ എവിടെയാണാവോ. കുറെക്കാലമായി കണ്ടിട്ട്‌. പുറത്തു ചൂട്‌ വീണ്ടും അൽപം കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ 34.
ഞാൻ പോയി ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കട്ടെ. അതും കഴിച്ച്‌ ഒരു സുലൈമാനിയും കുടിച്ച്‌ ലോലിതയ്ക്കുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കട്ടെ.

Sunday, July 20, 2008

പിശാച്‌...

പിശാചിനെ സൃഷ്ടിക്കാന്‍ ദൈവത്തെ പ്രേരിപ്പിച്ചത് ഏതു പെരും പിശാചാണ്?”

- ഇ. എ. ജബ്ബാർ

 

Saturday, June 28, 2008

a couple and a donkey...

I liked this story:

A couple bought a donkey from the market. On the way home, a boy commented, ‘very stupid. Why neither of them ride on the donkey?’ upon hearing that, the husband let the wife ride on the donkey. He walked besides them. Later, an old man saw it and commented, ‘the husband is the head of family. How can the wife ride on the donkey while the husband is on foot?’ hearing this, the wife quickly got down and let the husband ride on the donkey.

Further on the way home, they met an old lady. She commented, ‘how can the man ride on the donkey but let the wife walk. He is no gentleman.’ The husband thus quickly asked the wife to join him on the donkey. Then, they met a young man. He commented, ‘poor donkey, how can you hold up the weight of two persons. They are cruel to you.’ Hearing that, the husband and wife immediately climbed down from the donkey and carried it on their shoulders.

It seems to be the only choice left. Later, on a narrow bridge, the donkey was frightened and struggled. They lost their balance and fell into the river.

You can never have everyone praise you, nor will everyone condemn you. Never in the past, not at present, and never will be in the future. Do not be too bothered by others’ words if your conscience is clear… coz one man’s meat could be another man’s poison..





- (stolen from a notice board ;)

Tuesday, June 24, 2008

കെ. പി. സുകുമാരന്‍ അഞ്ചരക്കണ്ടിയുടെ ജബ്ബാര്‍ മാഷും സ്നേഹസംവാദവും ! എന്ന പോസ്റ്റിനുള്ള കമന്റ്

കെ. പി. സുകുമാരന്‍ അഞ്ചരക്കണ്ടിയുടെ ജബ്ബാര്‍ മാഷും സ്നേഹസംവാദവും ! എന്ന പോസ്റ്റില്‍ കമന്റിടാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ "Comments on this blog are restricted to team members." എന്ന് കണ്ടു. അതുകൊണ്ട് എന്റെ കമന്റ് അതേപടി പകറ്ത്തി ഒരു പോസ്റ്റ് ആയി ഇവിടെ കൊടുക്കുന്നു:





"ദൈവം ഇല്ല എന്ന് നമുക്ക് എവിടെ വെച്ചും പറയാം. ആരും ഉപദ്രവിക്കാന്‍ വരില്ല ."
സൗദി അറേബ്യയില്‍ച്ചെന്ന് ദൈവം ഇല്ല എന്നൊന്ന്‌ പറഞ്ഞുനോക്കൂ :)

കെ. പി. സുകുമാരന്‍ അഞ്ചരക്കണ്ടിയുടെ അനോണി മുതല്‍ ആണവക്കരാര്‍ വരെ ..... എന്ന പോസ്റ്റിനുള്ള കമന്റ്

കെ. പി. സുകുമാരന്‍ അഞ്ചരക്കണ്ടിയുടെ അനോണി മുതല്‍ ആണവക്കരാര്‍ വരെ ..... എന്ന പോസ്റ്റില്‍ കമന്റിടാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ "Comments on this blog are restricted to team members." എന്ന് കണ്ടു. അതുകൊണ്ട് എന്റെ കമന്റ് അതേപടി പകറ്ത്തി ഒരു പോസ്റ്റ് ആയി ഇവിടെ കൊടുക്കുന്നു:




താങ്കളില്‍നിന്ന്‌ വ്യത്യസ്തതയുള്ള പോസ്റ്റ്‌! നല്ല പോസ്റ്റ്‌!

കെ. പി. സുകുമാരന്‍ അഞ്ചരക്കണ്ടിയുടെ വായനയും ബ്ലോഗും എന്ന പോസ്റ്റിനുള്ള കമന്റ്

കെ. പി. സുകുമാരന്‍ അഞ്ചരക്കണ്ടിയുടെ വായനയും ബ്ലോഗും എന്ന പോസ്റ്റില്‍ കമന്റിടാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ "Comments on this blog are restricted to team members." എന്ന് കണ്ടു. അതുകൊണ്ട് എന്റെ കമന്റ് അതേപടി പകറ്ത്തി ഒരു പോസ്റ്റ് ആയി ഇവിടെ കൊടുക്കുന്നു:




ഞാന്‍ ഒരു കമന്റെഴുതി അത് പോസ്റ്റ് ചെയ്യാനായി ഇവിടെവന്നുനോക്കിയപ്പോള്‍ 'കാഴ്ച്ചക്കാരന്‍' ഒരു കമന്റ് ഇട്ടുകഴിഞതായി കാണുകയും അതില്‍ പറഞിരിക്കുന്ന കാര്യം എനിക്ക് പറയാനുള്ളതുതന്നെയാണെന്ന് മനസ്സിലാകുകയും ചെയ്തു. എങ്കിലും സമയം കളഞ്ഞ്‌ ഇരുന്നെഴുതിയത് കൊണ്ട് പോസ്റ്റ് ചെയ്യാതെ പോകുന്നില്ല. എന്റെ കമന്റും ഇവിടെ പോസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നു:

"അച്ചടിമാധ്യമങ്ങളോട് കിടപിടിക്കത്തക്ക വിധം ഗൌരവമായി എഴുതാനും വായിക്കാനും കഴിയുന്ന ഒരു മാധ്യമമായി വികസിക്കുന്നതില്‍ നിന്ന് അതിനെ തടയുന്ന ദുഷ്പ്രവണതകള്‍ മലയാളം ബ്ലോഗിന്റെ പര്യായമായി കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് . ഇനി അത് മാറ്റിയെടുക്കാന്‍ കഴിയില്ല ."
ഇതിനോട്‌ അത്രക്ക്‌ യോജിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. മാറ്റിയെടുക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഒരവസ്ഥയാണ്‌ മലയാളം ബ്ലോഗുകള്‍ക്കുള്ളത്‌ എന്ന്‌ തോന്നുന്നില്ല. മാത്രമല്ല, എന്തിനാണ്‌ ബ്ലോഗുകളെ അച്ചടിമാധ്യമം പോലെയായിക്കാണാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്‌? അച്ചടിമാധ്യമത്തിന്‌ അതിന്റേതായ ധര്‍മ്മമുണ്ട്‌. ബ്ലോഗ്‌ എന്നത്‌ നേരെമറിച്ച്‌ എഴുതുന്നയാളാണ്‌ നിശ്ചയിക്കുന്നത്‌ എന്തായിരിക്കണം അല്ലെങ്കില്‍ എന്തുപോലെയായിരിക്കണം എന്നത്‌. ലോകത്തിലാര്‍ക്കും ഒരു താല്‍പര്യവുമില്ലാത്ത, എന്റെ നിത്യജീവിതത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്ന വളരെ നിസ്സാരമായ കാര്യങ്ങള്‍ എഴുതിവെക്കാനുള്ള ഒരു ഡയറിയായി എനിക്ക്‌ ബ്ലോഗ്‌ ഉപയോഗിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ടല്ലോ. ബ്ലോഗ്‌ എന്നതിന്‌ ഒരു ശരിയായ നിര്‍വ്വചനം നല്‍കാന്‍ ആര്‍ക്കെങ്കിലും കഴിയുമോ?

ബേര്‍ളിയുടെ ബ്ലോഗില്‍ താങ്കള്‍ ബിനാമിനാമത്തില്‍ കമന്റ്‌ ചെയ്തപ്പോള്‍ എന്ത്‌ സംഭവിച്ചു? ഏതൊരു കമന്റും പോലെ ആ കമന്റും പരിഗണിക്കാനുള്ളവര്‍ പരിഗണിച്ചുകാണില്ലേ? പിന്നെ താങ്കളാണ്‌ അതെഴുതിയതെന്ന് ആരും അറിഞ്ഞില്ലെന്ന്‌ മാത്രം. അതുകൊണ്ടെന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ? നേരേമറിച്ച്‌ പക്ഷപാതമില്ലാതെ ആളുകള്‍ക്ക്‌ ആ കമന്റിനെ അഭിമുഖീകരിക്കാന്‍ കഴിയും. അല്ലെങ്കില്‍ താങ്കളോട്‌ ദേഷ്യമുള്ളവര്‍ താങ്കളാണെഴുതിയത്‌ എന്നതുകൊണ്ടുമാത്രം താങ്കളുടെ അഭിപ്രായത്തെ എതിര്‍ക്കാന്‍ മുന്നിട്ടിറങ്ങിയേനേ.

അനോണിമസ്‌ ആയി എഴുതുന്നതിനെ താങ്കള്‍ വളരെ വിമര്‍ശിക്കുന്നതായി കണ്ടിട്ടുണ്ട്‌. പക്ഷെ മേല്‍പറഞ്ഞ ബെര്‍ളിസംഗതിയില്‍ നിന്നും പിന്നെ ഐഡന്റിറ്റി നഷ്ടപ്പെടുന്ന കഥ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചതില്‍നിന്നും ഞാന്‍ ഒരു നിഗമനത്തിലെത്തി. അതിതാണ്‌: താങ്കള്‍ ഐഡന്റിറ്റിക്ക്‌ വളരെ പ്രാധാന്യം കല്‍പ്പിക്കുന്നു. ഐഡന്റിറ്റി ഇല്ലെങ്കില്‍ ഒന്നുമില്ല എന്ന രീതിയില്‍ ചിന്തിക്കുന്നു. (അങ്ങനെ ചിന്തിക്കരുത്‌ എന്ന്‌ ഞാന്‍ പറയുന്നില്ല. താങ്കള്‍ക്ക്‌ അങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നതിലാണ്‌ സംതൃപ്തിയും സന്തോഷവുമെങ്കില്‍ അങ്ങനെ തന്നെ വേണം.) പക്ഷെ താങ്കള്‍ക്ക്‌ അതിന്റെ അപ്പുറത്തേക്ക്‌ ഒന്നും കാണാന്‍ കഴിയുന്നില്ല എന്ന് എനിക്ക്‌ തോന്നി. അതായത്‌ ഐഡന്റിറ്റിക്ക്‌ വിലകല്‍പ്പികുന്ന ആളുകളെപ്പോലെതന്നെ ഐഡന്റിറ്റിക്ക്‌ യാതൊരു വിലയും കല്‍പ്പിക്കാത്ത ആളുകളും ഭൂലോകത്തുണ്ട്‌. രണ്ടുതരം ആക്കാരും വേണ്ടുവോളമുണ്ട്‌. താങ്കള്‍ക്ക്‌ ഐഡന്റിറ്റിയെ പുണര്‍ന്നുനില്‍ക്കാന്‍ സ്വാതന്ത്ര്യമുള്ളതുപോലെ മറ്റുചിലര്‍ക്ക്‌ ഐഡന്റിറ്റിയെ വലിച്ചെറിയാനും സ്വാതന്ത്ര്യമുണ്ട്‌. സമൂഹത്തില്‍ ഞാന്‍ ഏത്‌ പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്നുവോ അത്‌ ഞാന്‍ ബ്ലോഗിലുപയോഗിക്കുന്നില്ല. കാരണം അത്‌ എന്റെ പേരല്ല. എന്റെ അനുവാദമില്ലാതെ, ഞാന്‍ എത്തരക്കാരനാണ്‌ എന്ന്‌ പോലും അറിയാതെ ആരോ എനിക്ക്‌ തന്ന പേരാണത്‌. ആ പേരെനിക്ക്‌ വേണ്ടാത്തതുകൊണ്ടാണ്‌ അത്‌ ബ്ലോഗില്‍ ഉപയോഗിക്കാത്തത്‌. ഞാന്‍ തന്നെ സ്വയം എനിക്ക്‌ നല്‍കുന്ന പേരാണ്‌ എന്റെ ശരിയായ പേര്‌. ഇതുപോലെതന്നെയാണ്‌ എന്റെ മേല്‍വിലാസവും ഫോണ്‍ നംബറും nationality-യും സ്കൂളില്‍നിന്നും കോളേജില്‍നിന്നും ലഭിച്ച സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റുകളും എല്ലാം. അതെല്ലാം ചില പ്രത്യേക ആവശ്യങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടിമാത്രം ഞാന്‍ ഉപയോഗിക്കുന്ന ചില devices മാത്രമാണ്‌. അതൊന്നും വേണമെന്ന് എനിക്ക്‌ യാതൊരു ആഗ്രഹവുമില്ല. അതൊന്നും ഇല്ലാതിരിക്കുന്നതാണെനിക്കിഷ്ടം. അതെനിക്കൊരു ഭാരം മാത്രമാണ്‌. അതൊന്നും ഞാന്‍ എന്ന വ്യക്തിയെക്കുറിച്ച്‌ ഒന്നും തന്നെ വെളിവാക്കുന്നില്ലതാനും. അതൊന്നും ഇല്ലാത്ത ഒരു ലോകമാണ്‌ എനിക്കിഷ്ടം. അപ്പോള്‍പ്പിന്നെ എനിക്കിഷ്ടമില്ലാത്ത ആ ചവറെല്ലാം എന്റെ ബ്ലോഗിലും കൂടി ഞാന്‍ വലിച്ചിഴച്ചുകൊണ്ടുവരുന്നതെങ്ങനെ?

Friday, June 20, 2008

ഒരു മലകേറ്റക്കഥ...


"ഇരുപത്തിയെണ്ണായിരം അടി കയറി. നമ്മുടെ, ഇന്ത്യയുടെ, ടെന്‍സിങ്‌, മലയുടെ മകന്‍‍, ഷേര്‍പ്പ, ഓക്സിജന്‍പോലും ഇല്ലാതെ പടപടായെന്ന്‌ മല കയറി. മുഖത്ത്‌ കാറ്റടിക്കുന്നു. അവിടത്തെ കാറ്റില്‍ ചൂളമുണ്ട്‌. ഹിലാരി പറഞ്ഞു: 'ടെന്‍സിങ്ങേ, എന്താണീ വെപ്രാളം? നമ്മ മലകേറാന്‍ വന്നവരല്ലേ, വായുഗുളിക മേടിക്കാനല്ലല്ലാ?’
ടെന്‍സിങ്‌ പറഞ്ഞു: 'വെക്കം നടയെന്റ ഹിലാരിച്ചേട്ടാ.' ഇരുപത്തിയെണ്ണായിരത്തി അഞ്ഞൂറാമത്തെ അടി. മുഖത്ത്‌ ഐസിന്റെ പരലുകള്‍ ചുളുചുളാ കുത്തി. ടെന്‍സിങ്ങിന്‌ ഉണ്ടോ കുലുക്കം! മലയാടാണ്‌ നമ്മുടെ ടെന്‍സിങ്‌. ടെന്‍സിങ്‌ മുമ്പോട്ടു നീങ്ങി.ഇരുപത്തിയെണ്ണായിരത്തി അറുനൂറാമത്തെ അടി. ടെന്‍സിങ്‌ തിരിഞ്ഞുനോക്കിയപ്പോള്‍ ഹിലാരിയെ കാണ്മാനില്ല. അയാള്‍ കുത്തിയിരിക്കുകയാണ്‌; ഹിപ്പ്‌ ഫ്‌ളാസ്‌കില്‍നിന്ന്‌ ബ്രാണ്ടി മോന്തുന്നു. ടെന്‍സിങ്ങിന്‌ ദേഷ്യം വന്നു: 'ഹിലാരിച്ചേട്ടാ, അത്യുന്നതങ്ങളില്‌ കൊള്ളരുതാത്തരം കാട്ടണേണാ?' ഹിലാരി പറഞ്ഞു: 'ഇത്തിരി അവന്‍ ചെന്നാ സംഗതി ഉഷാറാകും.' ബ്രാണ്ടിയുടെ ബലത്തില്‍ ഹിലാരി ഇരുന്നൂറടി കയറി. ഇരുപത്തിയെണ്ണായിരത്തി എണ്ണൂറ്‌ അടി.ഹിലാരി ഔട്ട്‌. ബോധം പോയി. ടെന്‍സിങ്‌ ഹിലാരിയുടെ വയറില്‍ ഒരു കയറ്‌ കെട്ടി, ആ കയറ്‌ സ്വന്തം വയറില്‍ കെട്ടി, പുല്ലുപോലെ മലകയറി.
"ഇനിയുള്ള കയറ്റം ദുഷ്‌കരമാണ്‌. ചുമരുപോലെ കുത്തനെ ഉള്ള മല. പിക്‌ആക്സ്‌ മലയില്‍ കുത്തിനിര്‍ത്തി അതില്‍ ബന്ധിച്ച കയറ്‌ പിടിച്ച്‌ ഓരോ അടിയായി ടെന്‍സിങ്‌ കയറി. ഹിലാരി, ഊഞ്ഞാല്‍ ആടുന്നപോലെ, കാറ്റില്‍ ആടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു വലിയ പെന്‍ഡുലം പോലെ. ടെന്‍സിങ്ങിന്‌, ങ്‌ഹാ, ഒരു കുഴപ്പവും ഇല്ല. ആ മിടുക്കന്‍ തിബത്തെന്നൊരു ദേശത്തിലാണ്‌ ജനിച്ചത്‌. അവിടത്തെ കുട്ടികളുടെ വിനോദം ആരാണ്‌ ഫസ്റ്റ്‌ എത്തുന്നത്‌ എന്ന്‌ മത്സരിച്ച്‌, ദിവസവും എവറസ്റ്റ്‌പോലെയുള്ള കൊടുമുടികള്‍ കയറിയിറങ്ങുക എന്നതായിരുന്നു. ഇരുപത്തി ഒമ്പതിനായിരം അടി. ഇനി ഇരുപത്തിയെട്ടടി മാത്രം. പത്തടികൂടി ടെന്‍സിങ്‌ കയറിയപ്പോള്‍, കയറില്‍ തത്തിക്കളിച്ചിരുന്ന ഹിലാരിക്ക്‌, അല്‍പം ബോധം വന്നു. അയാള്‍ പറഞ്ഞു: 'പതിനെട്ടാമ്പടി കഠിനമെന്റ ടെന്‍സിങ്ങേ.' വീണ്ടും ഹിലാരി മയക്കത്തിലായി. ഹിമക്കാറ്റ്‌ അയാളെ, സെബാസ്‌ത്യാനോസ്‌ പുണ്യവാളന്റെ പെരുന്നാളിനു വരുന്ന ഊഞ്ഞാല്‍ത്തൊട്ടിലുകളുടെ റാട്ട്‌പോലെ, സ്‌പീഡില്‍ വട്ടം കറക്കി.
"ദാ എവറസ്‌റ്റ്‌ കൊടുമുടി. 29028 അടി മുകളില്‍നിന്ന്‌ ടെന്‍സിങ്‌, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും പൊക്കമുള്ള സ്ഥലത്തുനിന്ന്‌, തെക്കോട്ട്‌ നോക്കി. ടാറ്റാകമ്പനിയുടെ പുകക്കുഴല്‍ കണ്ടു; മട്ടാഞ്ചേരി വാര്‍ഫിലെ കൂറ്റന്‍ ക്രേയ്‌നുകളെ കണ്ടു; തോപ്പുംപടി പാലത്തിലെ വലിയ തൂണുകള്‍ കണ്ടു; തിരുവനന്തപുരം പാളയംപള്ളിയുടെ മുകളിള്‍ കൈപരത്തി നില്‌ക്കുന്ന യേശുക്രിസ്‌തുവിന്റെ പ്രതിമയും കണ്ടു. ടെ‍ന്‍സിങ്‌ പുറകിലെ മാറാപ്പില്‍നിന്ന്‌ ഇന്ത്യയുടെ ത്രിവര്‍ണ്ണപതാക പുറത്തെടുത്തു. കൂടെ കരുതിയിരുന്ന മുളവടിയില്‍‍ അത്‌ കെട്ടി, ഹിമാലയത്തിന്റെ ഉച്ചിയില്‍ കുത്തിനിര്‍ത്തി. നെഹ്‌റുമ്മാന്‍ പ്രസംഗം അവസാനിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ പറയുന്നപോലെ ടെന്‍സിങ്‌ മൂന്നുതവണ ഉറക്കെ 'ജയ്ഹിന്ദ്‌' പറഞ്ഞു.
"ശബ്‌ദം കേട്ട്‌ ഹിലാരി ഉണര്‍ന്നു. 'എന്താണ്‌ ടെന്‍സിങ്ങേ ഒരൊച്ചേം ബഹളോം? മനുഷ്യനെ സുഖമായട്ടൊന്ന്‌ ഒറങ്ങാന്‍ സമ്മതിക്കൂലേ?' ഹിലാരി ചോദിച്ചു. ടെന്‍സിങ്‌ ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു: 'വണ്ടി ടെര്‍മിനസില്‌ എത്തി, ഇനി മുമ്പോട്ടില്ല. ഇതാണ്‌ കൊടുമുടി.' ഹിലാരി ചാടിയെഴുന്നേറ്റു. അയാളും ന്യൂസിലാന്റ്‌ എന്നു പേരുള്ള അയാളുടെ രാജ്യത്തിന്റെ കൊടിനാട്ടി. എന്നിട്ട്‌ പറഞ്ഞു: "പൊന്ന്‌ ടെന്‍സിങ്ങേ ഒരു ഫോട്ടോ എടുത്തേ, മൂപ്പത്തീന, മിസ്സിസ്‌ ഹിലാരീന, കാണിക്കാനാണ്‌. അവള്‌ട വിചാരം ഞാനൊരു ബ്രാണ്ടിപാര്‍ട്ടിയാണെന്നാണ്‌."
"ടെന്‍സിങ്‌ ഫോട്ടോ എടുത്തു. അത്‌ ചതിയായിരുന്നു, വന്‍ചതി, യൂദാസ്‌ ചതി. ടെന്‍സിങ്‌ എടുത്ത ഫോട്ടോ ആരുടെ കാമറയ്‌ക്കുള്ളിള്‍? ഹിലാരിയുടെ. ഹിലാരി അടിവാരത്തില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ ഫോട്ടോ പുറത്തുവിട്ടു. എല്ലാ കടലാസുകളിലും ന്യൂസ്‌ലാന്റിന്റെ കൊടിപിടിച്ച്‌ ഹിലാരി എവറസ്‌റ്റിന്റെ മുകളില്‍ നില്‌ക്കുന്ന പടം അച്ചടിച്ചുവന്നു. ന്യൂസ്‌ലാന്റിന്റെ കൊടി നിങ്ങള്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ? അതിന്റെ വടക്കുപടിഞ്ഞാറന്‍ മൂലയില്‍ ഒരു ചെറിയ ചതുരത്തില്‍ ഇംഗ്ലീഷുകാരുടെ ജാക്കികൊടി ഉണ്ട്‌. ഇംഗ്ലീഷുകാര്‍ പറഞ്ഞു: 'ഞങ്ങട ആള്‌ ഫസ്‌റ്റ്‌.' 1953 മേയ്‌ 28-ന്‌ നമ്മുടെ ടെന്‍സിങ്‌ ത്രിവര്‍ണ്ണപതാക എവറസ്‌റ്റിന്റെമേല്‍ കുത്തി. പക്ഷേ, വെള്ളക്കാര്‍ പറഞ്ഞു: 'ഹിലാരി ഫസ്‌റ്റ്‌.' വെള്ളക്കാര്‍ അങ്ങനെയാണ്‌, എപ്പോഴും നമ്മളെ പറ്റിക്കും."

"
- (ലന്തന്‍ബത്തേരിയിലെ ലുത്തിനിയകള്‍)

Saturday, June 14, 2008

ലന്തന്‍ബത്തേരിയിലെ ലുത്തിനിയകള്‍

ബുക്ക്‌: ലന്തന്‍ബത്തേരിയിലെ ലുത്തിനിയകള്‍
എഴ്‌തിയത്‌: എന്‍. എസ്‌. മാധവന്‍


പ്രസാ: ഡി. സി. ബുക്‌സ്‌
isbn: 81-264-0617-8





ഈ ബുക്കീക്കൂടി എന്‍. എസ്‌. മാദവന്‍ എന്ന വല്ലാണ്ട്‌ സന്തോശിപ്പിച്ച്‌! ഇത്‌ എന്റ നാടിന്റ കതേണ്‌. എന്റ കതതന്നെ. ഇതെറങ്ങിയട്ട്‌ കൊറച്ച്‌ വര്‍ഷോയെങ്കിലും ഇപ്പഴാണ്‌ വായിക്കണത്‌. കൊച്ചിട കതേണ്‌ ഇതെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞിര്‌ന്നില്ല. ലന്തന്‍ബത്തേരീന്ന്‌ കേട്ടപ്പ തോന്ന്യത്‌ 'ലണ്ടന്‍' ബത്തേരീന്ന് ഭാവനേലാ ശെരിക്ക്വാ ഒര്‌ സലം കാണുവെന്നും അതിന ആള്‍ക്കാര്‌ 'ലന്തന്‍'ബത്തേരീന്ന് വിളിക്കണതുവായിരിക്കും എന്നാണ്‌. പക്ഷെ വായിച്ചപ്പഴല്ലെ മനസ്സിലായത്‌ ഈ ലന്തന്‍ബത്തേരീന്ന്‌ പറയണത്‌ ബോള്‍ഗാട്ടിനേണ്‌ന്ന്‌! മാദവനാണ്‌ ശരിക്കും കൊച്ചിക്കാരന്‍. ചെറ്‌പ്പം മൊതലേള്ള കൊച്ചിട ഓര്‍മ്മകള്‌ നഷ്ടപ്പെടാതെ മനസ്സീക്കൊണ്ട്‌നടന്ന്. കൊച്ചിന ഇത്രേം ഹൃദയത്തിന്റട്‌ത്ത്‌ വെച്ചേക്കണ വേറ എഴ്‌ത്ത്‌കാര്‌ണ്ടാ? എനിക്കറിയില്ല. കൊച്ചീല നസ്രാണികള്‌ട ബാഷ അതേപോല പകര്‍ത്തീട്ട്‌ണ്ട്‌. ഇതിന്‌മുമ്പ്‌ ഇങ്ങന കണ്ടട്ട്‌ള്ളത്‌ കാലിദിന്റ ഒരേ ദേശക്കാരായ ഞങ്ങളില്‍ മാത്രോണ്‌. പക്ഷെ അത്‌ കൊച്ചീല മട്ടാഞ്ചേരീലും ഫോര്‍ട്ട്‌കൊച്ചീലുവുള്ള കാക്കാമാര്‌ട ബാഷേണ്‌. രണ്ടും എന്റ ബാഷേണ്‌. ഫോര്‍ട്ട്‌കൊച്ചീല്‌ മട്ടാഞ്ചേരിട അതിരിനോടട്‌ത്തുള്ള കാക്കാമാര്‌ട പ്രദേശോയ കുന്നുമ്പ്രത്ത്‌ ജനിച്ച്‌ പിന്ന നസ്രാണികള്‌ട സലോയ പട്ടാളത്തേക്ക്‌ പറിച്ച്‌നടപ്പെട്ട എനിക്ക്‌ രണ്ട്‌ ബാഷേം കിട്ടി. അതവാ, രണ്ടും നേരേചൊവ്വേ കിട്ടീല. പകരം രണ്ടിന്റേം കൂടിക്കൊഴഞ്ഞ ഒര്‌ മൂന്നാം ബാഷ കിട്ടി. അല്ല, അതും ശരിയല്ല. ആ മൂന്നാം ബാഷ മാദവന്റെ തലമൊറട സമയത്താണ്‌. ഞാ ന്‍ അത്‌കഴിഞ്ഞ്‌ള്ള തലമൊറേല്ലെ? അപ്പ അതിന്റ മാറ്റോണ്ട്. അദായത്‌ ഒര്‌ നാലാം ബാഷേണ്‌ ഇപ്പ എന്റ കയ്യില്‌ള്ളത്‌.


എന്നെസ്സ്‌ മാദവന്‍പറയണ കാലത്ത്‌ ഞാന്‍ ജീവിച്ചട്ടില്ല. എന്നട്ടും മാദവന്‍ചെറ്‌പ്പത്തീ കണ്ടട്ട്‌ള്ള കാര്യങ്ങള്‌ം കാഴ്ചകളുവെക്ക ഞാനും കണ്ടട്ടുള്ളത്‌പോലെ തോന്നിപ്പോണ്‌ വായിക്കുമ്പ. ഒര്‌ തലമൊറക്ക്‌ ശേഷോള്ള കാര്യങ്ങളാണ്‌ എനിക്കറിയണത്‌, എന്നട്ടും. പിന്ന, മെഹ്ബൂബിന ഞാനും കണ്ടട്ട്‌ണ്ട്‌. തറവാട്ടിലെപ്പഴും വരുവായിര്‌ന്ന്‌. എന്ന രസിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി തലയാട്ടിച്ചിരിച്ച്‌കൊണ്ട്‌ നയാപൈസയില്ലാ, കൈയ്യിലൊര്‌ നയാപൈസയില്ലാ എന്ന പാട്ട്‌പാടിയ ആ രൂപം എനിക്കോര്‍മ്മ്‌ണ്ട്‌. എല്ല്‌ംതോലുവായ ഒരു ജുബ്ബാകാരന്റ രൂപോണ്‌ മനസ്സില്‌. പക്ഷെ അന്നൊന്നും എനിക്കറിയാമ്പാടില്ലായിര്‌ന്ന്‌ അത്‌ നാടറിയണ പാട്ട്‌കാരന്‍മെഹബൂബാണ്‌ന്ന്‌. മെഹ്ബൂബ്‌ മരിച്ച്‌ കൊറേ വര്‍ഷോം കഴിഞ്ഞട്ട്‌ ഉമ്മ പറഞ്ഞപ്പഴാണ്‌ ഞാനറിയണത്‌ അത്‌ മെഹ്ബൂബായിര്‌ന്ന്‌ന്ന്‌.


ഈ ബുക്കീക്കൂടി എനിക്കെന്റ ഒര്‌ സംശയത്തിന്റ മറ്‌വടി കിട്ടീന്നാണ്‌ തോന്നണത്‌. ഫോര്‍ട്ട്‌കൊച്ചീല ആംഗ്ലോ-ഇന്ത്യക്കാര്‌ പോര്‍ട്ട്‌ഗീസ്‌പാരമ്പര്യക്കാരായട്ടും അവര ആംഗ്ലോ എന്ന് വിളികണതെന്ത്വൊണ്ടാണ്‌ന്നായിര്‌ന്ന്‌ എന്റ കൊറേക്കാലോയട്ടുള്ള സംശയം. പക്ഷെ മാദവന്‍ പറയണത്‌ സത്യോണെങ്കി ബ്രിട്ടീഷ്‌കാര്‌ട ഉത്തരവായിര്‌ന്ന് യൂറോപ്പ്‌പാരമ്പര്യുള്ള എല്ലാരും-- അത്‌ പോര്‍ട്ട്‌ഗീസാകട്ടെ (ചൂച്ചി?), ഡച്ച്‌(ലന്തന്‍)ആകട്ടെ, ഫ്രഞ്ച്‌(പറങ്കി)ആകട്ടെ, ഇംഗ്ലീശാകട്ടെ-- ഇനിമുതല്‍ ആംഗ്ലോ ഇന്ത്യക്കാരെന്നേ അറിയപ്പെടൊള്ളൂന്ന്‌. പക്ഷെ ഈ ബുക്ക്‌ വായിച്ചട്ടും മാറാത്ത വേറൊര്‌ സംശ്യുണ്ട്‌: യൂറോപ്പ്‌കാര്‌ നമ്മട കുര്‌വൊളകും മറ്റ്വൊക്ക കൊറേ കൊണ്ടോയ്‌ന്ന്‌ കേട്ടട്ട്‌ണ്ട്‌. പക്ഷെ നമ്മള്‌തന്നെ ദിവസോം എല്ലാ ബക്ഷണത്തിലും കുര്‌വൊളകും കറയാമ്പുവൊന്നും ഉപയോഗിക്കണില്ല. പിന്ന ഇതുവായി ഒരു ബന്ദോമില്ലാത്ത ബക്ഷണോണ്ടാക്കണ യൂറോപ്പ്‌കാര്‍ക്ക്‌ എന്തിനായിര്‌ന്ന്‌ ഇവിടന്ന്‌ ഇത്രേം സുഗന്ദവ്യജ്ഞനങ്ങള്‌? ഈ ബുക്കിലിതേകാര്യം സൂജിപ്പിക്കണ്‌ണ്ട്‌. പക്ഷെ എന്തിനാണ്‌ന്നുള്ള ഉത്തരമില്ല. ആര്‍ക്കെങ്കിലും അറിയോ?


തീരെ ബന്ദമില്ലന്ന്‌ തോന്നണ കാര്യങ്ങള്‌ തമ്മില്‌ പരസ്പരം ബന്ദിപ്പിക്കേം അത്‌ മനോഹരോയ രീതിയിലവതരിപ്പിക്കേം ചെയ്യണത്‌ ഈ ബുക്കിലുടനീളം കാണ. അതൊര്‌ കഴിവ്‌തന്നേണ്‌. ഇതിത്രേം ഭംഗിയാട്ട്‌ റഷ്ദിയല്ലാതെ വേറാരെങ്കിലും ചെയ്തട്ട്‌ണ്ടാ? അറിയില്ല. ചെല factual ആയിട്ട്‌ള്ള പെശക്‌കള്‌ ഈ ബുക്കില്‌ണ്ട്‌ന്ന്‌ ചെലര്‌ കണ്ട്‌പിടിച്ചട്ട്‌ണ്ട്‌. ഒരുദാഹരണം ഗുരുകുലത്തില്‌. പക്ഷെ എന്തെക്കെയായാലും ബുക്ക്‌ ആസൊദിക്കാന്‍ അതൊന്നും ഒര്‌ തടസ്സമാകണില്ല. പഴേ കൊച്ചിമുഴ്വനും കൈപിടിച്ച്‌ കൂടനടന്ന്‌ കാണിച്ച്‌തന്ന മാദവനോട്‌ കൊറച്ചൊന്നും നന്ദിപറഞ്ഞാപ്പോര. ബുദ്ദിജീവികള്‌ം നോവലിസ്റ്റ്‌കളും ഗവേശകര്‌ം സിനിമാക്കാര്‌ം കാണിച്ച്‌തന്ന കൊച്ചിയല്ല. സാദാരണക്കാരന്റ കണ്ണീക്കൂടീക്കാണണ കൊച്ചി.




ബുക്കിന്‌ കടപ്പാട്‌: പ്രകാശിനോട്‌

Monday, June 9, 2008

victory...

"Victory breeds hatred, for the conquered are unhappy."

- Buddha












Wednesday, June 4, 2008

Princess

Title: Princess
Author: Jean Sasson

Publ: bantam books
Isbn: 978-0-553-81695-2

The criticism of a country and its culture by a native may be very pronouncedly different from that of an outsider. When a citizen finds faults with the system prevailing in his/her own country, there can be a sincere desire to see the place stripped of all that that gives it a filthy image. But an outsider may be blaming the system just for the joy of ridiculing. And it can be very cheap at times. That’s why I don’t like to believe that the book is the story dictated by the Saudi royal princess sultana to the author. The American author of this book, jean sasson claims that whatever she has written about the happenings of the Saudi royal family, the Saudi society and also the religion of Saudi Arabia are those princess sultana had divulged to her and requested to publish as a book. Therefore, even though the author is sasson, it is written as if narrated by sultana herself. According to author, sultana is only a pseudonym of the royal princess in order to conceal her identity. From between the lines, one can easily perceive that the objective of the book is not only to show that everything Saudi is wrong, but also to show that everything American is right. I prefer to believe that whatever is written in the book is solely the creation of jean sasson based upon the knowledge about Saudi life she had accumulated during her decade-long stay in Saudi and that princess sultana is just a product of her imagination. I don’t mean to say that the incidents depicted in the book about Saudi are wrong; Similar things always take place in the land of mohammed. But only the words can never be those of a Saudi person. Even a suspicion that the author might have cheated the princess by mixing her own ideas with those of the princess can’t have any grounds as according to what she claims, after releasing this book the princess requested her to continue writing her story in another book(and she indeed wrote two other sequels to this book!). the book hardly has any artistic quality. It has only found any acceptance from the readers by dwelling on controversial topics. And that seems to be her formula. Her name reminds me about some lady who finds joy in cheap gossip. Earlier when an Israeli blogger told that the book is just rubbish, I couldn’t get what he meant. But now I know. One may get some information on Saudi life and society from this book. But as a literary creation, the book seems to lack standards. When I was in Saudi, one of the bookcrossing friends had sent a copy to me, but it never reached me as it might have been confiscated by the mutawwas who censor packets that make their way to Saudi from abroad. I was feeling disappointed then for not being able to read it as it is banned in Saudi Arabia. But now that I have read it here in uae where it is freely available in bookshops without any ban, I feel more disappointed.




* * *





പുസ്തകം: പ്രിന്‍സെസ്‌
ഗ്രന്ഥകാരി: ജീന്‍ സാസണ്‍

പ്രസാ: ബാന്‍‌റ്റം ബുക്സ്‌
isbn: 978-0-553-81695-2

ഒരു നാടിനെക്കുറിച്ചും അവിടത്തെ സംസ്കാരത്തെക്കുറിച്ചും ആ നാട്ടുകാരന്‍/കാരി ആയ ഒരു വ്യക്തി വിമര്‍ശിക്കുന്നതും ഒരന്യവ്യക്തി വിമര്‍ശിക്കുന്നതും തമ്മില്‍ വലിയ വ്യത്യാസം കണ്ടേക്കാം. ഒരാള്‍ തന്റെ നാടിനെ കുറ്റപ്പെടുത്തി സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ തന്റെ നാട്‌ നന്നായിക്കാണാനുള്ള ഒരു ആത്മാര്‍ത്ഥമായ ആഗ്രഹം ആ വരികള്‍ക്കിടയിള്‍ നമുക്ക്‌ വായിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയും. പക്ഷെ പുറമെനിന്നുള്ള ഒരാളാണ്‌ കുറ്റം പറയുന്നതെങ്കില്‍ അത്‌ പലപ്പോഴും യാതൊരു കൂറുമില്ലാതെ വെറും ദുഷിപ്പിക്കുന്ന വാക്കുകള്‍ മാത്രമായിരിക്കാന്‍ സാദ്ധ്യതയുണ്ട്‌. അതുകൊണ്ടാണ്‌ ഈ പുസ്തകം സുല്‍ത്താന എഴുതിയതാണെന്ന്‌ വിശ്വസിക്കാന്‍ എനിക്ക്‌ താല്‍പര്യമില്ലാത്തത്‌. ഇതെഴുതിയിരിക്കുന്ന ജീന്‍ സാസണ്‍ എന്ന അമേരിക്കക്കാരി പറയുന്നത്‌ സുൽത്താന എന്ന സൗദിരാജകുമാരി തന്നോട്‌ വെളിപ്പെടുത്തുകയും ഒരു പുസ്തകമാക്കി എഴുതണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെടുകയും ചെയ്ത സൗദിരാജകുടുംബത്തിലെയും സമൂഹത്തിലെയും കാര്യങ്ങളാണ്‌ ഇതിലെഴുതിയിരിക്കുന്നതെന്നാണ്‌. കഥ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്‌ സുല്‍ത്താന വിവരിക്കുന്നതുപോലെയാണ്‌.(രാജകുമാരിയുടെ യഥാര്‍ത്ഥപേര്‌ സുല്‍ത്താന എന്നല്ല എന്ന് ഇതില്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു). ഇതില്‍ നിറയെ സൗദിരാജകുടുംബത്തെയും സൗദിസമൂഹത്തില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന അനാചാരങ്ങളെയും ഇസ്ലാം മതത്തെയും(ഇസ്ലാമിനെ കുറച്ചുകാണിക്കുക എന്നത്‌ ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ ലക്ഷ്യമല്ല എന്ന് എഴുത്തുകാരി പറയുന്നുവെങ്കിലും) ദുഷിപ്പിക്കുകയും അമേരിക്കയാണ്‌ എല്ലാം കൊണ്ടും മികച്ചുനിൽക്കുന്നത്‌ എന്ന്‌ കാണിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തില്‍ മാത്രം എഴുതിയിട്ടുള്ള കാര്യങ്ങളാണ്‌. ഇതിലെഴുതിയിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങളൊക്കെ കള്ളമാണ്‌ എന്നല്ല പറഞ്ഞത്‌. ഇതില്‍ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതുപോലത്തെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ സൗദിയില്‍ നടക്കുന്നുണ്ട്‌. പക്ഷെ വരികള്‍ക്കിടയില്‍ വായിക്കുമ്പോള്‍ മനസ്സിലാകുന്നത്‌ ഈ വരികള്‍ ഒരു സൗദിയുടേതല്ല എന്നതാണ്‌. സൗദി അറബിയയില്‍ ഒരു പതിറ്റാണ്ടിലധികം കാലം താമസിക്കുകയും ജോലിചെയ്യുകയും ചെയ്ത എഴുത്തുകാരി അത്രയും കാലത്തെ അനുഭവങ്ങളിലൂടെയും കേട്ടറിവിലൂടെയും നേടിയ അറിവുകള്‍ കോര്‍ത്തിണക്കി ഒരു നോവലുണ്ടാക്കിയതാണെന്ന് വിശ്വസിക്കാനാണ്‌ എനിക്കിഷ്ടം. ഇനി, സുല്‍ത്താന വെളിപ്പെടുത്തിയ കാര്യങ്ങളുടെ കൂടെ എഴുത്തുകാരി തന്റെ സ്വന്തം ഇഷ്ടപ്രകാരം സുല്‍ത്താന പറയാത്ത ചില കാര്യങ്ങളും കൂടി ചേര്‍ത്ത്‌ സുല്‍ത്താനയെ കബളിപ്പിച്ചുവെന്ന് വിശ്വസിക്കാനും വയ്യ. കാരണം, ഈ പുസ്തകം പുറത്തിറങ്ങിയതിനുശേഷം തുടര്‍ന്നും അവരുടെ കഥയുടെ ബാക്കിഭാഗം കൂടി മറ്റൊരു പുസ്തകമായെഴുതാന്‍ സുല്‍ത്താന അഭ്യര്‍ത്ഥിച്ചതായും ഇവര്‍ പറയുന്നു.(തുടര്‍ച്ചയായ രണ്ടു പുസ്തകങ്ങള്‍ വീണ്ടും ഇവര്‍ എഴുതുകയും ചെയ്തു). കഥാകാരിയുടെ എഴുത്തുശൈലിയിലും വലിയ കലാമേന്മയൊന്നും കാണാനില്ല. വിവാദവിഷയങ്ങളുടെ കൂട്ടുപിടിച്ച്‌ ബെസ്റ്റ്‌സെല്ലറുണ്ടാക്കുക എന്ന തന്ത്രം മാത്രമാണ്‌ ഈ പുസ്തകത്തെ പ്രശസ്തമാക്കിയത്‌ എന്ന് ഒരു സംശയവുമില്ലാതെ പറയാന്‍ കഴിയും. ഈ കഥാകാരിയെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ തീരെ തരം താണ പരദൂഷണങ്ങളില്‍ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുന്ന ഒരു സ്ത്രീയുടെ മുഖമാണ്‌ മനസ്സില്‍ വരുന്നത്‌. ഇസ്രായീലിലെ ഒരു ബ്ലോഗര്‍ ഒരിക്കല്‍ ഈ പുസ്തകത്തെ ചവറെന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ അതിന്റെ കാരണം എനിക്ക്‌ മനസ്സിലായില്ലായിരുന്നു. പക്ഷെ ഇന്നെനിക്കറിയാം. സൗദിയെന്ന രാജ്യത്തെക്കുറിച്ച്‌ വളരെ വിവരങ്ങള്‍ ഈ പുസ്തകത്തില്‍നിന്ന് ലഭ്യമാണ്‌. അതിലപ്പുറം ഒന്നുംതന്നെ ഇതിലില്ല. ഞാന്‍ സൗദിയിലായിരുന്നപ്പോള്‍ അവിടെ നിരോധിച്ചിരിക്കുന്ന ഈ പുസ്തകം ഒരു ബുക്‌ക്രോസ്സിംഗ്‌ സുഹൃത്ത്‌ എനിക്കയച്ചുതന്നിരുന്നു. പക്ഷെ പാക്കറ്റുകള്‍ പൊട്ടിച്ചുനോക്കാതെ ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ നല്‍കാത്ത സൗദിമുത്തവ്വഭരണം അത്‌ എനിക്ക്‌ തന്നില്ല. അന്ന് അത്‌ വായിക്കാന്‍ കഴിയാത്തതില്‍ അസ്വസ്ഥത തോന്നി. ഈ ചവര്‍ വായിക്കാന്‍ പറ്റാത്തതിലാണല്ലോ അസ്വസ്ഥത തോന്നിയത്‌ എന്നോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഇന്ന് അതിലും അസ്വസ്ഥത തോന്നുന്നു. ഇവിടെ ഇമറാത്തില്‍ ഇതിന്‌ നിരോധനമൊന്നുമില്ല. ബുക്‌ഷോപ്പില്‍ ഇത്‌ സുലഭമാണ്‌.

Thursday, May 29, 2008

പ്രചാരകന്റെ ഖുറ്‌ആന്‍ പോസ്റ്റിനുള്ള കമന്റ്‌

ഞാന്‍ ഈ പോസ്റ്റില്‍ കുറച്ചുദിവസം മുന്‍പ്‌ ഒരു കമന്റിട്ടിരുന്നു. കമന്റ്‌ മോഡറേഷന്‍ കാരണം അത്‌ ഉടനെ ദൃശ്യമായില്ല. പക്ഷെ ദിവസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും അത്‌ ഇപ്പോഴും ദൃശ്യമായിട്ടില്ല. എന്റെ കമന്റ്‌ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ ആ ബ്ലോഗറ്ക്ക്‌ താല്‍പര്യമില്ല എന്നാണെനിക്ക്‌ തോന്നുന്നത്‌. പക്ഷെ എനിക്ക്‌ താല്പര്യമുണ്ട്‌. അതുകൊണ്ട്‌ അത്‌ ഇവിടെ കൊടുക്കുന്നു:



അറ്ത്ഥമറിയാതെ ഖുറ്ആന്‍ ഓതുന്നത്‌ മുട്ടത്തുവറ്ക്കിയുടെ നോവല്‍ വായിക്കുന്നതിന്‌ തുല്യമല്ല. നേരേമറിച്ച്‌, മുട്ടത്തുവറ്ക്കിയുടെ നോവല്‍ വായിക്കുന്നതിനേക്കാളും useless ആണത്‌. കാരണം മുട്ടത്തുവറ്ക്കി മലയാളത്തിലെഴുതിയ ഒരു നോവല്‍ ഒരു മലയാളി വായിക്കുമ്പോള്‍ അയാള്‍ക്ക്‌ ആ നോവലില്‍ എഴുതിയിരിക്കുന്നതൊക്കെ മനസ്സിലാകുന്നു; അതുകൊണ്ടുതന്നെ അതാസ്വദിക്കാനും കഴിയുന്നു. പക്ഷെ, അറ്ത്ഥമറിയാതെ ഒരു മലയാളി ഖുറ്ആന്‍ ഓതുമ്പോള്‍ അയാള്‍ക്കതില്‍നിന്ന് ഒന്നും തന്നെ കിട്ടുന്നില്ല.

"പ്രവാചകാധ്യാപനത്തില്‍ അത്തരമൊരു നിബന്ധന പറഞ്ഞിട്ടില്ല"
ഹഹ! പ്രവാചകന്‍ എന്തിന്‌ അങ്ങനെയൊരു നിബന്ധന പറയണം? പ്രവാചകന്‍ സംസാരിച്ചത്‌ അറബികളോടായിരുന്നു. അവരുടെ മാതൃഭാഷയിലാണ്‌ ഖുറ്ആന്‍. അതുകൊണ്ട്‌ അവരോടത്‌ പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ല. മലയാളികളോടാണ്‌ പ്രവാചകന്‍ സംസാരിച്ചിരുന്നതെങ്കില്‍ 'നിങ്ങള്‍ ആദ്യം അറബിഭാഷ പഠിക്കൂ, എന്നിട്ട്‌ ഖുറ്ആന്‍ പാരായണം ചെയ്യൂ' എന്ന് പറഞ്ഞേനേ.

Saturday, May 24, 2008

emily bronte (blog event)

ഇഞ്ചിപ്പെണ്ണിന്റെ ബ്ലോഗ്‌ ഇവന്റിനുവേണ്ടി എഴുതിയത്‌:

ഇഞ്ചിപ്പെണ്ണിന്റെ പോസ്റ്റ്‌ കണ്ടപ്പോള്‍ പെട്ടെന്നോര്‍മ്മ വന്നത്‌ emily bronte-യുടെ wuthering heights ആണ്‌. കുറെമുന്‍പ്‌ വായിച്ചതാണ്‌. വിശദാംശങ്ങളൊക്കെ മറന്നു. എങ്കിലും അത്‌ വായിച്ച സമയത്ത്‌ അത്‌ മനസ്സിലുണ്ടാക്കിയ impact ഇന്നും മനസ്സില്‍ ഒരനുഭൂതി നിറഞ്ഞ ഓര്‍മ്മയായി നില്‍ക്കുന്നു. അതിനുമുന്‍പോ അതിനുശേഷമോ അത്രയും ആഴത്തില്‍ മനസ്സില്‍ സ്പര്‍ശിച്ച പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിക്കാന്‍ സാധിച്ചിട്ടുള്ളത്‌ വിരളമാണ്‌. സഫലീകരിക്കപ്പെടാതെ പോയ ഒരു പ്രണയത്തിന്റെ കഥയാണ്‌ ഈ പുസ്തകം എന്ന് ഒരൊഴുക്കന്‍ മട്ടില്‍ പറയാം. എങ്കിലും അതിലുമപ്പുറം പലതുമാണീ പുസ്തകം. പറയാന്‍ മാത്രം നായകനും നായികയുമൊന്നിച്ചുള്ള ഒരു പ്രേമരംഗമോ ശൃംഗാരരംഗമോ ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടുകൂടി ആദ്യാവസാനം ഒരു വികാരതീവ്രമായ പ്രണയകഥയായി‍ത്തന്നെ ചരിത്രത്തിലെ ഉടനീളം ശൃംഗാരരംഗങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന മറ്റു പ്രണയകഥകളോടൊപ്പം കിടനില്‍ക്കുന്ന ഒരു മഹത്തായ കലാസൃഷ്ടിയാണിതെന്നാണ്‌ എനിക്കെപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുള്ളത്‌. ഇതിലെ നായകനായ heathcliff ഒരു നായകനെന്നതിനേക്കാള്‍ ക്രൂരനും നിഷേധിയുമായ ഒരു വില്ലനായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നുവെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തെ അങ്ങനെയാക്കിതീര്‍ത്ത സാഹചര്യമോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ നമുക്കദ്ദേഹത്തോട്‌ വെറുപ്പല്ല, സഹതാപം മാത്രമാണ്‌ തോന്നുന്നത്‌. ഈ പുസ്തകം വായിക്കുമ്പോള്‍ heathcliffന്റെ വികാരങ്ങളോടൊപ്പം, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദു:ഖത്തോടൊപ്പം ഓരോ ചുവടും നമ്മള്‍ സഞ്ചരിക്കുകയാണ്‌. അത്രയ്ക്ക്‌ മനോഹരമായാണ്‌ എഴുത്തുകാരി കഥ ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്‌. emily bronte-യുടെ എഴുത്തിന്‌ മാന്ത്രികമായ ഒരു ഘനമുണ്ട്‌. അത്‌ വായനക്കാരന്റെ/ക്കാരിയുടെ ഹൃദയത്തില്‍ ആഴത്തില്‍ പതിയുന്നു. അത്‌ തന്നെയാണ്‌ ഈ പുസ്തകത്തെയും എഴുത്തുകാരിയെയും ഇത്രയും വലിയ വിജയമാക്കിത്തീര്‍ത്തത്‌. ഈ എഴുത്തുകാരിക്ക്‌ ലഭിച്ചിട്ടുള്ള പ്രശസ്തി അവരുടെ മനോഹരമായ ശൈലിക്കുള്ള ശരിയായ അംഗീകാരം തന്നെയാണ്‌. ഒരു സാഹിത്യസൃഷ്ടി വിജയിക്കാന്‍ പല കാരണങ്ങള്‍ കാണും. മമ്മൂട്ടി ആത്മഥയെഴുതിയാല്‍ അത്‌ ചൂടപ്പം പോലെ വിറ്റഴിയും, അതുകൊണ്ട്‌ അദ്ദേഹം നല്ലൊരു സാഹിത്യകാരനാവണമെന്നില്ല എന്നതുപോലെ. പൊതുജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ താല്‍പര്യമുള്ള, അല്‍പം വിവാദവിഷയങ്ങളുള്‍ക്കൊള്ളുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ എഴുതിയാല്‍ അത്‌ ചൂടപ്പം പോലെ വിറ്റഴിയും. പക്ഷെ wutheRing heights-ല്‍ അങ്ങനെയൊന്നും തന്നെയില്ല. വളരെ സാധാരണം എന്നു പറയാവുന്ന ഒരു തീം ആണ്‌ ഈ നോവല്‍. അതിന്റെ വിജയം അത്‌ എഴുതിഫലിപ്പിക്കാന്‍ കഴിവുള്ള ആ എഴുത്തുശൈലിമാത്രമാണ്‌. പിന്നെ, അതെഴുതുന്ന സമയത്ത്‌ emily bronte-യെക്കുറിച്ച്‌ ആര്‍ക്കുമറിയില്ലായിരുന്നു. അവരുടെ ആദ്യത്തെ പുസ്തകമാണത്‌. അവസാനത്തേതും. അവര്‍ ഈ ഒരു നോവല്‍ മാത്രമേ എഴുതിയിട്ടുള്ളൂ. emily bronte-യും തന്റെ സഹോദരിമാരായ charlotte bronte, anne bronte എന്നിവരും കൂടി 1847-ല്‍ ഒരു സീരീസിന്റെ ഭാഗങ്ങളെന്നപോലെ ഓരോ നോവല്‍ രചിച്ചതില്‍ emily-യുടെ പങ്കാണ്‌ wuthering heights. മൂവരും കൂടി ഇന്ന്‌ bronte sisters എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു. സ്ത്രീനാമങ്ങളില്‍ കൃതികള്‍ പ്രസിദ്ധപ്പെടുത്തിയാല്‍ അംഗീകാരം ലഭിക്കില്ല എന്ന് കരുതി ഇവര്‍ പുരുഷനാമങ്ങളാണ്‌ തൂലികാനാമങ്ങളായി സ്വീകരിച്ചത്‌. അതില്‍ emily-യുടെ തൂലികാനാമം ellis bell എന്നായിരുന്നു. സ്വതവേ എഴുത്തിനോടും സാഹിത്യത്തോടും അഭിനിവേശമുള്ളവരായിരുന്നു മൂന്നുപേരും. പുസ്തകം പ്രസിദ്ധീകരിച്ച്‌ ഒരു വര്‍ഷം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പനി പിടിപെട്ട്‌ emily മരണപ്പെട്ടു. 1850-ല്‍ സഹോദരി charlotte bronte emily-യുടെ കൃതി അത്യാവശ്യം എഡിറ്റ്‌ ചെയ്ത്‌ ഒരു സ്വതന്ത്രകൃതിയാക്കി emily bronte എന്നപേരില്‍ത്തന്നെ പുന:പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു.

Tuesday, May 20, 2008

Orhan pamuk’s nobel speech

I happened to read Orhan Pamuk's 2006 Nobel Acceptance Speech from the online edition of The Hindu newspaper. It’s deeply touching. I would like to share it with others. Here it is:



My Father's Suitcase

Two years before his death, my father gave me a small suitcase filled with his writings, manuscripts and notebooks. Assuming his usual joking, mocking air, he told me he wanted me to read them after he was gone, by which he meant after he died.

'Just take a look,' he said, looking slightly embarrassed. 'See if there's anything inside that you can use. Maybe after I'm gone you can make a selection and publish it.'

We were in my study, surrounded by books. My father was searching for a place to set down the suitcase, wandering back and forth like a man who wished to rid himself of a painful burden. In the end, he deposited it quietly in an unobtrusive corner. It was a shaming moment that neither of us ever forgot, but once it had passed and we had gone back into our usual roles, taking life lightly, our joking, mocking personas took over and we relaxed. We talked as we always did, about the trivial things of everyday life, and Turkey's neverending political troubles, and my father's mostly failed business ventures, without feeling too much sorrow.

I remember that after my father left, I spent several days walking back and forth past the suitcase without once touching it. I was already familiar with this small, black, leather suitcase, and its lock, and its rounded corners. My father would take it with him on short trips and sometimes use it to carry documents to work. I remembered that when I was a child, and my father came home from a trip, I would open this little suitcase and rummage through his things, savouring the scene of cologne and foreign countries. This suitcase was a familiar friend, a powerful reminder of my childhood, my past, but now I couldn't even touch it. Why? No doubt it was because of the mysterious weight of its contents.

I am now going to speak of this weight's meaning. It is what a person creates when he shuts himself up in a room, sits down at a table, and retires to a corner to express his thoughts – that is, the meaning of literature.

When I did touch my father's suitcase, I still could not bring myself to open it, but I did know what was inside some of those notebooks. I had seen my father writing things in a few of them. This was not the first time I had heard of the heavy load inside the suitcase. My father had a large library; in his youth, in the late 1940s, he had wanted to be an Istanbul poet, and had translated Valery into Turkish, but he had not wanted to live the sort of life that came with writing poetry in a poor country with few readers. My father's father – my grandfather – had been a wealthy business man; my father had led a comfortable life as a child and a young man, and he had no wish to endure hardship for the sake of literature, for writing. He loved life with all its beauties – this I understood.

The first thing that kept me distant from the contents of my father's suitcase was, of course, the fear that I might not like what I read. Because my father knew this, he had taken the precaution of acting as if he did not take its contents seriously. After working as a writer for 25 years, it pained me to see this. But I did not even want to be angry at my father for failing to take literature seriously enough ... My real fear, the crucial thing that I did not wish to know or discover, was the possibility that my father might be a good writer. I couldn't open my father's suitcase because I feared this. Even worse, I couldn't even admit this myself openly. If true and great literature emerged from my father's suitcase, I would have to acknowledge that inside my father there existed an entirely different man. This was a frightening possibility. Because even at my advanced age I wanted my father to be only my father – not a writer.

A writer is someone who spends years patiently trying to discover the second being inside him, and the world that makes him who he is: when I speak of writing, what comes first to my mind is not a novel, a poem, or literary tradition, it is a person who shuts himself up in a room, sits down at a table, and alone, turns inward; amid its shadows, he builds a new world with words. This man – or this woman – may use a typewriter, profit from the ease of a computer, or write with a pen on paper, as I have done for 30 years. As he writes, he can drink tea or coffee, or smoke cigarettes. From time to time he may rise from his table to look out through the window at the children playing in the street, and, if he is lucky, at trees and a view, or he can gaze out at a black wall. He can write poems, plays, or novels, as I do. All these differences come after the crucial task of sitting down at the table and patiently turning inwards. To write is to turn this inward gaze into words, to study the world into which that person passes when he retires into himself, and to do so with patience, obstinacy, and joy. As I sit at my table, for days, months, years, slowly adding new words to the empty page, I feel as if I am creating a new world, as if I am bringing into being that other person inside me, in the same way someone might build a bridge or a dome, stone by stone. The stones we writers use are words. As we hold them in our hands, sensing the ways in which each of them is connected to the others, looking at them sometimes from afar, sometimes almost caressing them with our fingers and the tips of our pens, weighing them, moving them around, year in and year out, patiently and hopefully, we create new worlds.

The writer's secret is not inspiration – for it is never clear where it comes from – it is his stubbornness, his patience. That lovely Turkish saying – to dig a well with a needle – seems to me to have been said with writers in mind. In the old stories, I love the patience of Ferhat, who digs through mountains for his love – and I understand it, too. In my novel, My Name is Red, when I wrote about the old Persian miniaturists who had drawn the same horse with the same passion for so many years, memorising each stroke, that they could recreate that beautiful horse even with their eyes closed, I knew I was talking about the writing profession, and my own life. If a writer is to tell his own story – tell it slowly, and as if it were a story about other people – if he is to feel the power of the story rise up inside him, if he is to sit down at a table and patiently give himself over to this art – this craft – he must first have been given some hope. The angel of inspiration (who pays regular visits to some and rarely calls on others) favours the hopeful and the confident, and it is when a writer feels mostly lonely, when he feels most doubtful about his efforts, his dreams, and the value of his writing – when he thinks his story is only his story – it is at such moments that the angel chooses to reveal to him stories, images and dreams that will draw out the world he wishes to build. If I think back on the books to which I have devoted my entire life, I am most surprised by those moments when I have felt as if the sentences, dreams, and pages that have made me so ecstatically happy have not come from my own imagination – that another power has found them and generously presented them to me.

I was afraid of opening my father's suitcase and reading his notebooks because I knew that he would not tolerate the difficulties I had endured, that it was not solitude he loved but mixing with friends, crowds, salons, jokes, company. But later my thoughts took a different turn. These thoughts, these dreams of renunciation and patience, were prejudices I had derived from my own life and my own experience as a writer. There were plenty of brilliant writers who wrote surrounded by crowds and family life, in the glow of company and happy chatter. In addition, my father had, when we were young, tired of the monotony of family life, and left us to go to Paris, where – like so many writers – he'd sat in his hotel room filling notebooks. I knew, too, that some of those very notebooks were in this suitcase, because during the years before he brought it to me, my father had finally begun to talk to me about that period in his life. He spoke about those years even when I was a child, but he would not mention his vulnerabilities, his dreams of becoming a writer, or the questions of identity that had plagued him in his hotel room. He would tell me instead about all the times he'd seen Sartre on the pavements of Paris, about the books he'd read and the films he'd seen, all with the elated sincerity of someone imparting very important news. When I became a writer, I never forgot that it was partly thanks to the fact that I had a father who would talk of world writers so much more than he spoke of pashas or great religious leaders. So perhaps I had to read my father's notebooks with this in mind, and remembering how indebted I was to his large library. I had to bear in mind that when he was living with us, my father, like me, enjoyed being alone with his books and his thoughts – and not pay too much attention to the literary quality of his writing.

But as I gazed so anxiously at the suitcase my father had bequeathed me, I also felt that this was the very thing I would not be able to do. My father would sometimes stretch out on the divan in front of his books, abandon the book in his hand, or the magazine and drift off into a dream, lose himself for a longest time in his thoughts. When I saw on his face an expression so very different from the one he wore amid the joking, teasing, and bickering of family life – when I saw the first signs of an inward gaze – I would, especially during my childhood and my early youth, understand, with trepidation, that he was discontent. Now, so many years later, I know that this discontent is the basic trait that turns a person into a writer. To become a writer, patience and toil are not enough: we must first feel compelled to escape crowds, company, the stuff of ordinary, everyday life, and shut ourselves up in a room. We wish for patience and hope so that we can create a deep world in our writing. But the desire to shut oneself up in a room is what pushes us into action. The precursor of this sort of independent writer – who reads his books to his heart's content, and who, by listening only to the voice of his own conscience, disputes with other's words, who, by entering into conversation with his books develops his own thoughts, and his own world – was most certainly Montaigne, in the earliest days of modern literature. Montaigne was a writer to whom my father returned often, a writer he recommended to me. I would like to see myself as belonging to the tradition of writers who – wherever they are in the world, in the East or in the West – cut themselves off from society, and shut themselves up with their books in their room. The starting point of true literature is the man who shuts himself up in his room with his books.

But once we shut ourselves away, we soon discover that we are not as alone as we thought. We are in the company of the words of those who came before us, of other peoples' stories, other people's books, other people's words, the thing we call tradition. I believe literature to be the most valuable hoard that humanity has gathered in its quest to understand itself. Societies, tribes, and peoples grow more intelligent, richer, and more advanced as they pay attention to the troubled words of their authors, and, as we all know, the burning of books and the denigration of writers are both signals that dark and improvident times are upon us. But literature is never just a national concern. The writer who shuts himself up in a room and first goes on a journey inside himself will, over the years, discover literature's eternal rule: he must have the artistry to tell his own stories as if they are other people's stories, and to tell other people's stories as if they were his own, for this is what literature is. But we must first travel through other peoples' stories and books.

My father had a good library – 1500 volumes in all – more than enough for a writer. By the age of 22, I had perhaps not read them all, but I was familiar with each book, – I knew which were important, which were light but easy to read, which were classics, which an essential part of any education, which were forgettable but amusing accounts of local history, and which French authors my father rated very highly. Sometimes I would look at this library from a distance and imagine that one day, in a different house, I would build my own library, an even better library – build myself a world. When I looked at my father's library from afar, it seemed to me to be a small picture of the real world. But this was a world seen from our own corner, from Istanbul. The library was evidence of this. My father had built his library from his trips abroad, mostly with books from Paris and America, but also with books bought from the shops that sold books in foreign languages in the 40s and 50s and Istanbul's old and new booksellers, whom I also knew. My world is mixture of the local – the national – and the West. In the 70s, I, too, began, somewhat ambitiously, to build my own library. I had not quite decided to become a writer – as I related in Istanbul, I had come to feel that I would not, after all, become a painter, but I was not sure what path my life would take. There was inside me a relentless curiosity, a hope-driven desire to read and learn, but at the same time I felt that my life was in some way lacking, that I would not be able to live like others. Part of this feeling was connected to what I felt when I gazed at my father's library – to be living far from the centre of things, as all of us who lived in Istanbul in those days were made to feel, that feeling of living in the provinces. There was another reason for feeling anxious and somehow lacking, for I knew only too well that I lived in a country that showed little interest in its artists – be they painters or writers – and that gave them no hope. In the 70s, when I would take the money my father gave me and greedily buy faded, dusty, dog-eared books from Istanbul's old booksellers, I would be as affected by the pitiable state of these second hand bookstores – and by the despairing dishevelment of the poor, bedraggled booksellers who laid out their wares on roadsides, in mosque courtyards, and in the niches of crumbling walls – as I was by their books.

As for my place in the world – in life, as in literature, my basic feeling was that I was 'not in the centre'. In the centre of the world, there was a life richer and more exciting than our own, and with all of Istanbul, all of Turkey, I was outside it. Today I think that I share this feeling with most people in the world. In the same way, there was a world literature, and its centre, too, was very far away from me. Actually what I had in mind was Western, not world literature, and we Turks were outside it. My father's library was evidence of this. At one end, there were Istanbul's books – our literature, our local world, in all its beloved detail – and at the other end were the books from this other, Western, world, to which our own bore no resemblance, to which our lack of resemblance gave us both pain and hope. To write, to read, was like leaving one world to find consolation in the other world's otherness, the strange and the wondrous. I felt that my father had read novels to escape his life and flee to the West – just as I would do later. Or it seemed to me that books in those days were things we picked up to escape our own culture, which we found so lacking. It wasn't just by reading that we left our Istanbul lives to travel West – it was by writing, too. To fill those notebooks of his, my father had gone to Paris, shut himself up in his room, and then brought his writings back to Turkey. As I gazed at my father's suitcase, it seemed to me that this was what was causing me disquiet. After working in a room for 25 years to survive as a writer in Turkey, it galled me to see my father hide his deep thoughts inside this suitcase, to act as if writing was work that had to be done in secret, far from the eyes of society, the state, the people. Perhaps this was the main reason why I felt angry at my father for not taking literature as seriously as I did.

Actually I was angry at my father because he had not led a life like mine, because he had never quarrelled with his life, and had spent his life happily laughing with his friends and his loved ones. But part of me knew that I could also say that I was not so much 'angry' as 'jealous', that the second word was more accurate, and this, too, made me uneasy. That would be when I would ask myself in my usual scornful, angry voice: 'What is happiness?' Was happiness thinking that I lived a deep life in that lonely room? Or was happiness leading a comfortable life in society, believing in the same things as everyone else, or acting as if you did? Was it happiness, or unhappiness, to go through life writing in secret, while seeming to be in harmony with all around one? But these were overly ill-tempered questions. Wherever had I got this idea that the measure of a good life was happiness? People, papers, everyone acted as if the most important measure of a life was happiness. Did this alone not suggest that it might be worth trying to find out if the exact opposite was true? After all, my father had run away from his family so many times – how well did I know him, and how well could I say I understood his disquiet?

So this was what was driving me when I first opened my father's suitcase. Did my father have a secret, an unhappiness in his life about which I knew nothing, something he could only endure by pouring it into his writing? As soon as I opened the suitcase, I recalled its scent of travel, recognised several notebooks, and noted that my father had shown them to me years earlier, but without dwelling on them very long. Most of the notebooks I now took into my hands he had filled when he had left us and gone to Paris as a young man. Whereas I, like so many writers I admired – writers whose biographies I had read – wished to know what my father had written, and what he had thought, when he was the age I was now. It did not take me long to realise that I would find nothing like that here. What caused me most disquiet was when, here and there in my father's notebooks, I came upon a writerly voice. This was not my father's voice, I told myself; it wasn't authentic, or at least it did not belong to the man I'd known as my father. Underneath my fear that my father might not have been my father when he wrote, was a deeper fear: the fear that deep inside I was not authentic, that I would find nothing good in my father's writing, this increased my fear of finding my father to have been overly influenced by other writers and plunged me into a despair that had afflicted me so badly when I was young, casting my life, my very being, my desire to write, and my work into question. During my first ten years as a writer, I felt these anxieties more deeply, and even as I fought them off, I would sometimes fear that one day, I would have to admit to defeat – just as I had done with painting – and succumbing to disquiet, give up novel writing, too.

I have already mentioned the two essential feelings that rose up in me as I closed my father's suitcase and put it away: the sense of being marooned in the provinces, and the fear that I lacked authenticity. This was certainly not the first time they had made themselves felt. For years I had, in my reading and my writing, been studying, discovering, deepening these emotions, in all their variety and unintended consequences, their nerve endings, their triggers, and their many colours. Certainly my spirits had been jarred by the confusions, the sensitivities and the fleeting pains that life and books had sprung on me, most often as a young man. But it was only by writing books that I came to a fuller understanding of the problems of authenticity (as in My Name is Red and The Black Book) and the problems of life on the periphery (as in Snow and Istanbul). For me, to be a writer is to acknowledge the secret wounds that we carry inside us, the wounds so secret that we ourselves are barely aware of them, and to patiently explore them, know them, illuminate them, to own these pains and wounds, and to make them a conscious part of our spirits and our writing.

A writer talks of things that everyone knows but does not know they know. To explore this knowledge, and to watch it grow, is a pleasurable thing; the reader is visiting a world at once familiar and miraculous. When a writer shuts himself up in a room for years on end to hone his craft – to create a world – if he uses his secret wounds as his starting point, he is, whether he knows it or not, putting a great faith in humanity. My confidence comes from the belief that all human beings resemble each other, that others carry wounds like mine – that they will therefore understand. All true literature rises from this childish, hopeful certainty that all people resemble each other. When a writer shuts himself up in a room for years on end, with this gesture he suggests a single humanity, a world without a centre.

But as can be seen from my father's suitcase and the pale colours of our lives in Istanbul, the world did have a centre, and it was far away from us. In my books I have described in some detail how this basic fact evoked a Checkovian sense of provinciality, and how, by another route, it led to my questioning my authenticity. I know from experience that the great majority of people on this earth live with these same feelings, and that many suffer from an even deeper sense of insufficiency, lack of security and sense of degradation, than I do. Yes, the greatest dilemmas facing humanity are still landlessness, homelessness, and hunger ... But today our televisions and newspapers tell us about these fundamental problems more quickly and more simply than literature can ever do. What literature needs most to tell and investigate today are humanity's basic fears: the fear of being left outside, and the fear of counting for nothing, and the feelings of worthlessness that come with such fears; the collective humiliations, vulnerabilities, slights, grievances, sensitivities, and imagined insults, and the nationalist boasts and inflations that are their next of kind ... Whenever I am confronted by such sentiments, and by the irrational, overstated language in which they are usually expressed, I know they touch on a darkness inside me. We have often witnessed peoples, societies and nations outside the Western world – and I can identify with them easily – succumbing to fears that sometimes lead them to commit stupidities, all because of their fears of humiliation and their sensitivities. I also know that in the West – a world with which I can identify with the same ease – nations and peoples taking an excessive pride in their wealth, and in their having brought us the Renaissance, the Enlightenment, and Modernism, have, from time to time, succumbed to a self-satisfaction that is almost as stupid.

This means that my father was not the only one, that we all give too much importance to the idea of a world with a centre. Whereas the thing that compels us to shut ourselves up to write in our rooms for years on end is a faith in the opposite; the belief that one day our writings will be read and understood, because people all the world over resemble each other. But this, as I know from my own and my father's writing, is a troubled optimism, scarred by the anger of being consigned to the margins, of being left outside. The love and hate that Dostoyevsky felt towards the West all his life – I have felt this too, on many occasions. But if I have grasped an essential truth, if I have cause for optimism, it is because I have travelled with this great writer through his love-hate relationship with the West, to behold the other world he has built on the other side.

All writers who have devoted their lives to this task know this reality: whatever our original purpose, the world that we create after years and years of hopeful writing, will, in the end, move to other very different places. It will take us far away from the table at which we have worked with sadness or anger, take us to the other side of that sadness and anger, into another world. Could my father have not reached such a world himself? Like the land that slowly begins to take shape, slowly rising from the mist in all its colours like an island after a long sea journey, this other world enchants us. We are as beguiled as the western travellers who voyaged from the south to behold Istanbul rising from the mist. At the end of a journey begun in hope and curiosity, there lies before them a city of mosques and minarets, a medley of houses, streets, hills, bridges, and slopes, an entire world. Seeing it, we wish to enter into this world and lose ourselves inside it, just as we might a book. After sitting down at a table because we felt provincial, excluded, on the margins, angry, or deeply melancholic, we have found an entire world beyond these sentiments.

What I feel now is the opposite of what I felt as a child and a young man: for me the centre of the world is Istanbul. This is not just because I have lived there all my life, but because, for the last 33 years, I have been narrating its streets, its bridges, its people, its dogs, its houses, its mosques, its fountains, its strange heroes, its shops, its famous characters, its dark spots, its days and its nights, making them part of me, embracing them all. A point arrived when this world I had made with my own hands, this world that existed only in my head, was more real to me than the city in which I actually lived. That was when all these people and streets, objects and buildings would seem to begin to talk amongst themselves, and begin to interact in ways I had not anticipated, as if they lived not just in my imagination or my books, but for themselves. This world that I had created like a man digging a well with a needle would then seem truer than all else.

My father might also have discovered this kind of happiness during the years he spent writing, I thought as I gazed at my father's suitcase: I should not prejudge him. I was so grateful to him, after all: he'd never been a commanding, forbidding, overpowering, punishing, ordinary father, but a father who always left me free, always showed me the utmost respect. I had often thought that if I had, from time to time, been able to draw from my imagination, be it in freedom or childishness, it was because, unlike so many of my friends from childhood and youth, I had no fear of my father, and I had sometimes believed very deeply that I had been able to become a writer because my father had, in his youth, wished to be one, too. I had to read him with tolerance – seek to understand what he had written in those hotel rooms.

It was with these hopeful thoughts that I walked over to the suitcase, which was still sitting where my father had left it; using all my willpower, I read through a few manuscripts and notebooks. What had my father written about? I recall a few views from the windows of Parisian hotels, a few poems, paradoxes, analyses ... As I write I feel like someone who has just been in a traffic accident and is struggling to remember how it happened, while at the same time dreading the prospect of remembering too much. When I was a child, and my father and mother were on the brink of a quarrel – when they fell into one of those deadly silences – my father would at once turn on the radio, to change the mood, and the music would help us forget it all faster.

Let me change the mood with a few sweet words that will, I hope, serve as well as that music. As you know, the question we writers are asked most often, the favourite question, is; why do you write? I write because I have an innate need to write! I write because I can't do normal work like other people. I write because I want to read books like the ones I write. I write because I am angry at all of you, angry at everyone. I write because I love sitting in a room all day writing. I write because I can only partake in real life by changing it. I write because I want others, all of us, the whole world, to know what sort of life we lived, and continue to live, in Istanbul, in Turkey. I write because I love the smell of paper, pen, and ink. I write because I believe in literature, in the art of the novel, more than I believe in anything else. I write because it is a habit, a passion. I write because I am afraid of being forgotten. I write because I like the glory and interest that writing brings. I write to be alone. Perhaps I write because I hope to understand why I am so very, very angry at all of you, so very, very angry at everyone. I write because I like to be read. I write because once I have begun a novel, an essay, a page, I want to finish it. I write because everyone expects me to write. I write because I have a childish belief in the immortality of libraries, and in the way my books sit on the shelf. I write because it is exciting to turn all of life's beauties and riches into words. I write not to tell a story, but to compose a story. I write because I wish to escape from the foreboding that there is a place I must go but – just as in a dream – I can't quite get there. I write because I have never managed to be happy. I write to be happy.

A week after he came to my office and left me his suitcase, my father came to pay me another visit; as always, he brought me a bar of chocolate (he had forgotten I was 48 years old). As always, we chatted and laughed about life, politics and family gossip. A moment arrived when my father's eyes went to the corner where he had left his suitcase and saw that I had moved it. We looked each other in the eye. There followed a pressing silence. I did not tell him that I had opened the suitcase and tried to read its contents; instead I looked away. But he understood. Just as I understood that he had understood. Just as he understood that I had understood that he had understood. But all this understanding only went so far as it can go in a few seconds. Because my father was a happy, easygoing man who had faith in himself: he smiled at me the way he always did. And as he left the house, he repeated all the lovely and encouraging things that he always said to me, like a father.

As always, I watched him leave, envying his happiness, his carefree and unflappable temperament. But I remember that on that day that there was also a flash of joy inside me that made me ashamed. It was prompted by the thought that maybe I wasn't as comfortable in life as he was, maybe I had not led as happy or footloose a life as he had, but that I had devoted it to writing – you've understood ... I was ashamed to be thinking such things at my father's expense. Of all people, my father, who had never been the source of my pain – who had left me free. All this should remind us that writing and literature are intimately linked to a lack at the centre of our lives, and to our feelings of happiness and guilt.

But my story has a symmetry that immediately reminded me of something else that day, and that brought me an even deeper sense of guilt. Twenty-three years before my father left me his suitcase, and four years after I had decided, aged 22, to become a novelist, and, abandoning all else, shut myself up in a room, I finished my first novel, Cevdet Bey and Sons; with trembling hands I had given my father a typescript of the still unpublished novel, so that he could read it and tell me what he thought. This was not simply because I had confidence in his taste and his intellect: his opinion was very important to me because he, unlike my mother, had not opposed my wish to become a writer. At that point, my father was not with us, but far away. I waited impatiently for his return. When he arrived two weeks later, I ran to open the door. My father said nothing, but he at once threw his arms around me in a way that told me he had liked it very much. For a while, we were plunged into the sort of awkward silence that so often accompanies moments of great emotion. Then, when we had calmed down and begun to talk, my father resorted to highly charged and exaggerated language to express his confidence in me or my first novel: he told me that one day I would win the prize that I am here to receive with such great happiness.

He said this not because he was trying to convince me of his good opinion, or to set this prize as a goal; he said it like a Turkish father, giving support to his son, encouraging him by saying, 'One day you'll become a pasha!' For years, whenever he saw me, he would encourage me with the same words.

My father died in December 2002.

Today, as I stand before the Swedish Academy and the distinguished members who have awarded me this great prize – this great honour – and their distinguished guests, I dearly wish he could be amongst us. “


(Translation from Turkish by Maureen Freely )