Kamala

Kamala.
Someone whom I could relate to.

Love you.

Little Manhattan

ഇതിനെക്കുറിച്ച്‌ ഒന്നും ഇവിടെ എഴുതണ്ട എന്നു കരുത്തിയതാണ്‌. എഴുതാൻ എന്തുകൊണ്ടോ തോന്നിയില്ല. സാധാരണ വായിക്കുന്ന പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ചോ കാണുന്ന സിനിമയെക്കുറിച്ചോ എഴുതണമെന്ന് തീവ്രമായി തോന്നുമ്പോഴാണ്‌ എഴുതുന്നത്‌. പക്ഷെ ഈ പടം എന്റെ ഫേവറൈറ്റ്‌ ലിസ്റ്റിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചുകഴിഞ്ഞിട്ടുപോലും എന്തുകൊണ്ടോ ഇതിനെക്കുറിച്ച്‌ എഴുതണമെന്ന് തോന്നിയില്ല. പക്ഷെ രണ്ടുമൂന്നു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും എന്നെ വിടാതെ പിന്തുടരുന്നു ഇത്‌! മനസ്സിനെ വിടാതെ പിടികൂടിയിരിക്കുന്നു. എഴുതൂ എഴുതൂ! എന്ന് അലമുറകൂട്ടുന്നു! അതുകൊണ്ട്‌ എഴുതുന്നു.

രണ്ട്‌ കുട്ടികളുടെ അനുരാഗമാണിത്‌. Gabe & Rosemary. പത്തും പതിനൊന്നും വയസ്സുകൾ. Little Manhattan എന്ന സിനിമയെക്കുറിച്ചാണ്‌ പറഞ്ഞുവരുന്നത്‌. ഓർമ്മയുള്ള കാലം മുതലേ എല്ലാവരിലും പ്രണയചിന്തകളുണ്ടാകുന്നു എന്നാണ്‌ എനിക്ക്‌ മനസ്സിലായിട്ടുള്ളത്‌. (കുറഞ്ഞപക്ഷം എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അത്‌ ശരിയാണ്‌. ഒന്നാം ക്ലാസ്സിൽ മുൻപിലെ ബെഞ്ചിലിരിക്കാറുണ്ടായിരുന്ന ആ പെൺകുട്ടിയോടുള്ള എന്റെ secret obsession ഇപ്പോഴും നല്ല ഓർമ്മയുണ്ട്‌. ലക്ഷ്മി? രേഖ? പേര്‌ എന്തായിരുന്നു എന്നോർമ്മയില്ല. രണ്ടാം ക്ലാസ്‌ മുതൽ എനിക്ക്‌ മറ്റൊരു സ്കൂളിൽ പഠിക്കേണ്ടിവന്നതുകൊണ്ട്‌ പിന്നീടൊരിക്കലും ആളെ കണ്ടിട്ടില്ല. വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം ഒരുപക്ഷെ എവിടെയെങ്കിലും വെച്ച്‌ കണ്ടുമുട്ടിയിരിക്കുമോ? അദ്ദേഹമാണ്‌ ഇദ്ദേഹം എന്ന് മനസ്സിലാകാതെ ഞാൻ കടന്നുപോയിരിക്കുമോ? ഏതായാലും എന്റെ obsessionനെക്കുറിച്ച്‌ ആ കുട്ടി ഒരിക്കലും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.) എന്നിട്ടും ഇങ്ങനെയൊരു തീമുള്ള സിനിമ ഒരിക്കലും കാണാനിടയായില്ല. അതുതന്നെയാണ്‌ ഈ പടം പ്രസക്തമാണെന്ന് തോന്നാനുള്ള ഒരു കാരണമെന്നുതോന്നുന്നു. കുട്ടികൾ തമ്മിലുള്ള സ്നേഹബന്ധങ്ങൾ ഒക്കെ സിനിമകളിൽ അവതരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്‌. എങ്കിലും മുതിർന്നവരുടേതുപോലെയുള്ള ഒരു ബന്ധം കാണിക്കുന്ന ഈ പടം വളരെ പുതുമയുള്ളതാണ്‌. ഒരു പടത്തിൽ അനുവദിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള സമയദൈർഘ്യത്തിൽ, ഈ തീം അനുവദിക്കുന്ന പരിധികളിൽനിന്നുകൊണ്ട്‌ ഇതിനെ ഇതിലും മനോഹരമാക്കാൻ കഴിയുമെന്നുതോന്നുന്നില്ല. എത്ര മുതിർന്നവരായാലും പ്രണയത്തിൽ കുടുങ്ങിയാൽപ്പിന്നെ കുട്ടികളുടേതുപോലെയുള്ള ചാപല്യങ്ങളാണല്ലോ എല്ലാവർക്കും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇവരുടെ പ്രണയവും മുതിർന്നവരുടെ പ്രണയവും തമ്മിൽ വലിയ വ്യത്യാസമില്ല. സ്നേഹകാലം അങ്ങുദൂരെ വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറത്ത്‌ ഇട്ടെറിഞ്ഞോ നഷ്ടപ്പെട്ടോ കടന്നുവന്നവർക്ക്‌, സ്നേഹിക്കേണ്ടതെങ്ങിനെയെന്ന് മറന്നുപോയവർക്ക്‌, ഒന്നുകൂടി ഓർമ്മകൾ പുതുക്കുവാനും കൈമോശം വന്നുപോയ മനസ്സിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയെ നിമിഷനേരത്തേക്കെങ്കിലും തിരിച്ചുവിളിച്ചുകൊണ്ടുവരുവാനും ഈ കുട്ടികളുടെ കഥ സഹായിക്കും.






പക്ഷെ ഈ പടത്തിൽ ഈ കുട്ടികളുടെ സ്നേഹം മാത്രമല്ല, വേറെയും ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന ഘടകങ്ങളുണ്ട്‌. ഈ കുട്ടികളുടെ കഥയോടൊപ്പം തന്നെ സമാന്തരാമായി, എന്നാൽ അവരുടെ കഥയുടെ ഇഴകളിൽ നിന്ന് പൂർണ്ണമായി വിട്ടുപോകാതെ പുരോഗമിക്കുന്ന Gabe-ന്റെ മാതാപിതാക്കളുടെ കഥ ബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌, ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുതന്നെ, വലിയ സത്യങ്ങൾ നമുക്ക്‌ പറഞ്ഞുതരുന്നു. ചോരതിളക്കുന്ന യൗവനത്തിൽ പ്രേമിച്ചു വിവാഹിതരായ അവർക്ക്‌ ക്രമേണ മനസ്സിലാകുന്നു അവർ അന്യോനം യോജിച്ചവരല്ല എന്ന്‌. വിവാഹമോചനത്തിനു തയ്യാറായി ദിവസങ്ങൾ അന്യരെപ്പോലെ ഒരേവീട്ടിൽ തള്ളിനീക്കുന്ന ദമ്പതികൾ! എവിടെയാണ്‌ പിഴച്ചത്‌ എന്ന ചിന്തയുമായി നടക്കുന്ന Gabe-ന്റെ അച്ഛന്‌ ഉത്തരം ലഭിക്കുന്നു. അത്‌ അദ്ദേഹം പത്തുവയസുകാരനായ സ്വന്തം മകനോട്‌ വിശദീകരിച്ചുകൊടുക്കുന്നു:
"Let me.. let me tell you something about me and your mom.. Once upon a time, we really loved each other. But as.. as time went by.. there just got to be all these.. these things- little things... stupid things that were left unsaid. And all these things that were left unsaid piled up like.. like the clutter in our storage room. And after a while... there was so much that was left unsaid...that we barely said anything at all.."
എത്ര വലിയ സത്യമാണത്‌! റാബിയയും ഓഷോയും പറഞ്ഞുതന്ന ആ സത്യം വീണ്ടുമിതാ ഈ സിനിമയും എന്നെ ഓർമ്മിപിച്ചിരിക്കുന്നു. റാബിയ:"Healthy relationships often have these little fightings. It's perfectly normal." ഏനിക്ക്‌ അതുകേട്ടപ്പോൾ ഈ പെണ്ണിനു വട്ടാണോ എന്നുതോന്നി. അടികൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നവരുടെ ബന്ധം എങ്ങനെയാണ്‌ healthyയാവുക? എന്നാണ്‌ ഇവൾക്ക്‌ പക്വതയാകുക എന്നൊക്കെ അന്ന് വിചാരിച്ചു. പക്ഷെ ആ വാക്കുകളുടെ അർത്ഥം മനസ്സിലായത്‌ വളരെക്കഴിഞ്ഞാണ്‌. ഒന്നിച്ചുജീവിക്കുന്ന രണ്ടുപേർ തമ്മിൽ പല വ്യത്യസ്ഥതകളും, അരസികതകളും ഒക്കെയുണ്ടാകും. മനസ്സിൽ തോന്നുന്ന അനിഷ്ടങ്ങളും അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങളുമെല്ലാം സമയാസമയം പറഞ്ഞുതീർത്തോ അടിച്ചുതീർത്തോ തന്നെവേണം മുന്നോട്ടു പോകാൻ. കാരണം, അങ്ങനെയാവുമ്പോൾ, ചെറിയ ചെറിയ കശപിശകളിലൂടെ, പിണക്കങ്ങളിലൂടെ ബന്ധം മുന്നോട്ട്‌ പോകും. തീർക്കാനുള്ളതൊക്കെ അപ്പപ്പോൾ തീർക്കുമ്പോഴാണ്‌ ഒരു ബന്ധം healthyയാവുക! അല്ലാതെ എല്ലാം മനസ്സിൽ കൂട്ടിക്കൂട്ടിവെച്ചാൽ കുറെ കഴിയുമ്പോൾ എല്ലാം കുമിഞ്ഞുകൂടി കൂമ്പാരമായി ഒരു യുദ്ധംതന്നെ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടും. പിന്നെ അടുത്ത പടി ഡൈവോഴ്‌സ്‌ മാത്രമായിരിക്കും. ഓഷൊ പറഞ്ഞു: സുഹൃത്തുക്കൾ തമ്മിലുള്ള വൈരമാണ്‌ അപകടകരം. കാരണം ശത്രുക്കളുമായി നമ്മൾ തുറസ്സായി പോരാടും. പക്ഷെ സുഹൃത്തുക്കളോട്‌ അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങൾ തുറന്നുപറയാതെ മനസ്സിൽ അടച്ചുവെക്കും. അതുപിന്നീട്‌ പ്രശ്നങ്ങൾ നൽകും. Airtel-ന്റെ പരസ്യവും ഇതുതന്നെ പറയുന്നു: If only we talk...

അങ്ങനെ രണ്ട്‌ കഥകൾ കൊണ്ട്‌ നെയ്തിരിക്കുന്ന ഈ സിനിമയിൽ നിർഭാഗ്യവശാൽ കുട്ടികളുടെ പ്രേമത്തിന്റെ കാര്യം മാത്രമേ മിക്കവരും ശ്രദ്ധിച്ചുള്ളൂ. ഓൺലൈനിൽ ഒന്നു വെറുതി പരതിനോക്കിയപ്പോൾ ബോദ്ധ്യമായത്‌ അതാണ്‌. ഈ പടത്തിനെക്കുറിച്ച്‌ സംസാരിക്കുന്നവരൊക്കെ, യൂട്യൂബിൽ വീഡിയോ ഇട്ടിരിക്കുന്നവരൊക്കെ, കുട്ടികളുടെ രംഗങ്ങളെക്കുറിച്ചുമാത്രമേ ചിന്തിക്കുന്നുള്ളൂ!!

Moses and the running stone

Narrated Abu Huraira:
"The Prophet said, 'The (people of) Bani Israel used to take bath naked looking at each other. The Prophet Moses used to take a bath alone. They said, 'By Allah! Nothing prevents Moses from taking a bath with us except that he has a scrotal hernia.' So once Moses went out to take a bath and put his clothes over a stone and then that stone ran away with his clothes. Moses followed that stone saying, "My clothes, O stone! My clothes, O stone!" till the people of Bani Israel saw him and said, 'By Allah, Moses has got no defect in his body.' Moses took his clothes and began to beat the stone.' " Abu Huraira added, "By Allah! There are still six or seven marks present on the stone from that excessive beating."

(Sahih Bukhari .. Vol.1, No:277)

A Thousand Splendid Suns

Book title: A Thousand Splendid Suns
Author: Khaled Hosseini

ISBN: 978-0-7475-9377-5
Publ: Bloomsbury


Finished reading A Thousand Splendid Suns written by Khaled Hosseini. To be honest, I liked his first book, The Kite Runner many times more than this. I don't mean to say that this creation of his has proved itself any inferior to his first work in terms of quality; it's something else. The narration dwells mostly on physical descriptions (which, of course, he has done wonderfully enough), and it doesn't necessarily take a Khaled Hosseini to bring forth something like this. But I don't mean that it's an easily possible task though. But I'm sure, only he can give birth to something like The Kite Runner, and no one else; it deals with such an abstract theme, and it needs great skill in making the reader really imbibe the feeling of something so indefinable with the help of mere words. I was literally walking along with each and every word, each and every line of The Kite Runner, but in this book it was hard to bring back my wandering mind in far too many places.

Whereas the first book tells the story of the two boys Hassan and Amir, this one is about two girls Mariam and Laila. Both stories are set against the backdrop of an Afghanistan ravaged senselessly by the rule of religious fundamentalists. But I saw many people who said this second book was far better than the first one. Is it because I'm a male that I liked the first book that tells us the touching story of two male friends more? I have had this experience with the movie Dil Chahta Hai which is about a group of boy-friends and the intricacies and ups and downs in their relationships. All my male friends who have seen it have liked it immensely, and I myself am a huge fan of it. But alas! all the female friends of mine who have seen that movie thought it was mere waste of time.

Apart from the main bulk of the plot, something was there which couldn't fail to capture my interest entirely. It is the magic that flows out of his pen when he portrays love and romance and eroticism. Eventhough such scenes are not too many in this book, wherever they were, they had this mesmerising power in them which I was incapable of overlooking. It brought back to my memory once again the romantic scenes of his first book which my mind couldn't help registering with a star-mark back when I read it. With these two books, he has proved that he is simply the best at it and I believe that a romantic love story from him will do really great! And I desire with all my heart that his next novel be one such dealing with soft and tender emotions that soothe the heart and make it dream and carries one gently into a world all too different from our mundane one, where there is only love and affection and no hatred and cruelty and no deafening sounds of sinister explosives and disturbing gunshots, where our minds slip smoothly into an all-embracing peace..

Courtesy: lunacia, who made it into a bookring

The young student..

"The young student sits with his head bent over his books, and his mind straying in youth's dreamland; where prose is prowling on the desk and poetry hiding in the heart."

- (Lover's gift)

Tragedy of the Mannequins

Book title: Tragedy of the Mannequins
Author: Hassan Nasir

ISBN: 81-88779-08-3
Publ: Pappiyon (Sep.2003)



Hassan Nasir!
Those were the words that captured my attention. Little wonder, I have always been fascinated by these ever-increasing number of muslim names on book covers. Especially the contemporary ones. Salman Rushdie to Asra Nomani, Khaled Hosseini to Nadeem Aslam, these names have never failed in casting that strange spell on me. The used book bearing the faded cover with marks of dried liquid drops spilt on it and sallow, dirty page-edges slightly rolled over at the corners including the paperback binding rested silently, unwanted, unfondled, unhandled, unattended by anyone, perhaps totally rejected by the person who had read it earlier, on one of the two stands on either side of the door of the cute bookshop Idiom Booksellers in Fort Cochin, speacializing in books on Indian culture, history, and literature, run by Michael of U.K. for whom Fort Cochin is a second home. But unlike other muslim authors, this book held something more delightful in it for me. As soon as I managed to pluck my eyes from the attractive light pinkish-maroonish cover art and move on to the first page, I discovered that the book was not written by someone in Afghanistan, Iran or Pakistan or some non-resident UK or USA muslim. It was someone from Kerala. A Malayalee from Cochin. Most surprisingly, Mattancherry! A first novel in English by a Malayalee in Mattancherry is indeed a thing to cherish! I had never heard of this book or the author before. Nor have I met anyone who made the slightest remark about him or his book. And not even a single entry in google search for the title of the book, Tragedy of the Mannequins, until a couple of entries were made by myself in Bookcrossing and Shelfari! Has anyone heard about this book or its author? Very curious :)

Was this book never published? Was it just a proof copy from the press after which the author dropped the plans of publishing it? It is a possibility as there are so many errors, typographical and otherwise. Basic mistakes in the usage of language and spelling errors are so many. Perhaps this was just a draft. In a few places, the language appeared to be a bit poor. If this has been already published, it must have utterly failed and forgotten thanks to these drawbacks. But mostly it displayed a very brilliant expression of language and an admirably flowing vocabulary. Was a ghost-writer involved? Is the excellence found in parts to be attributed to them and the poor portions to a crude framework created by the author on which the former worked? The printing, paper quality and the cover art maintain high standards. The novel itself is, no doubt, a great work of art. If only some technical aspects had been taken care of!

The plot is entirely gripping. This is one of the books that captivates the reader's attention totally. And the pages flip so fast. You just can't afford to toss the book aside and get occupied with something else without having the magical influence of the pages read to that point pulling you back to it harder and harder. My appeal to the author is if only he could make a re-examination of the book and make the necessary minor alterations and modifications, a little touching up, or even a tiny bit of remodelling here and there and remove the detrimental, unfavourable elements (which, I must say, are not so much in the impact they make on the work as a whole as they are in their number), and ultimately hand it over to some people who know how to successfully market a good book, because I have no doubt the book is on par with, or even above par of many of the books that have been labelled international bestsellers today.

The plot tells the story of Asokan who rejects the Gandhian doctrines infused in him by his Gandhian father from his very childhood and goes on to live his life according to his own urges and instincts, backed by the advices by his mother, and not for any ism or ideology. To my sheer joy, the entire length of the narration is interspersed heavily and colourfully with mentions of and references to numerous books, and characters and anecdotes from them, diverse personalities and ideologies and discussions of matters related to culture, literature, arts and history. The perfection in the moulding of the characters and the shrewdness in the design with which they are made to interact with each other contribute wonderfully to the success of the plot. The portrayal of Asokan, Elizabeth Domanic, Aysha(who reminded me of a certain Malayalam blogger and got me thinking if it is really her and if the author has any relation with her), Gopi and others is unforgettably vivid. Gandhi himself, in a way, has an indispensable role to play in the book. If at all I have any problem with the plot and the craft of the protagonists, it is the way he made Asokan appear to be. I doubt if the author has really fully succeeded in making the reader see Asokan the same way he wants to see him himself and wants the readers to see. The narrator of the story finds Asokan's character so praiseworthy and inspiring that he goes on to take pains in getting a posthumous biographical novel of him published and an award instituted in his name to be given away to the best students in the university Asokan studied in. But I couldn't find Asokan as much admirable as the narrator/author seems to want him to be.

Nevertheless, I truly loved reading this book! And it is one of those books I would love to read again.