Little Manhattan

ഇതിനെക്കുറിച്ച്‌ ഒന്നും ഇവിടെ എഴുതണ്ട എന്നു കരുത്തിയതാണ്‌. എഴുതാൻ എന്തുകൊണ്ടോ തോന്നിയില്ല. സാധാരണ വായിക്കുന്ന പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ചോ കാണുന്ന സിനിമയെക്കുറിച്ചോ എഴുതണമെന്ന് തീവ്രമായി തോന്നുമ്പോഴാണ്‌ എഴുതുന്നത്‌. പക്ഷെ ഈ പടം എന്റെ ഫേവറൈറ്റ്‌ ലിസ്റ്റിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചുകഴിഞ്ഞിട്ടുപോലും എന്തുകൊണ്ടോ ഇതിനെക്കുറിച്ച്‌ എഴുതണമെന്ന് തോന്നിയില്ല. പക്ഷെ രണ്ടുമൂന്നു ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും എന്നെ വിടാതെ പിന്തുടരുന്നു ഇത്‌! മനസ്സിനെ വിടാതെ പിടികൂടിയിരിക്കുന്നു. എഴുതൂ എഴുതൂ! എന്ന് അലമുറകൂട്ടുന്നു! അതുകൊണ്ട്‌ എഴുതുന്നു.

രണ്ട്‌ കുട്ടികളുടെ അനുരാഗമാണിത്‌. Gabe & Rosemary. പത്തും പതിനൊന്നും വയസ്സുകൾ. Little Manhattan എന്ന സിനിമയെക്കുറിച്ചാണ്‌ പറഞ്ഞുവരുന്നത്‌. ഓർമ്മയുള്ള കാലം മുതലേ എല്ലാവരിലും പ്രണയചിന്തകളുണ്ടാകുന്നു എന്നാണ്‌ എനിക്ക്‌ മനസ്സിലായിട്ടുള്ളത്‌. (കുറഞ്ഞപക്ഷം എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അത്‌ ശരിയാണ്‌. ഒന്നാം ക്ലാസ്സിൽ മുൻപിലെ ബെഞ്ചിലിരിക്കാറുണ്ടായിരുന്ന ആ പെൺകുട്ടിയോടുള്ള എന്റെ secret obsession ഇപ്പോഴും നല്ല ഓർമ്മയുണ്ട്‌. ലക്ഷ്മി? രേഖ? പേര്‌ എന്തായിരുന്നു എന്നോർമ്മയില്ല. രണ്ടാം ക്ലാസ്‌ മുതൽ എനിക്ക്‌ മറ്റൊരു സ്കൂളിൽ പഠിക്കേണ്ടിവന്നതുകൊണ്ട്‌ പിന്നീടൊരിക്കലും ആളെ കണ്ടിട്ടില്ല. വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം ഒരുപക്ഷെ എവിടെയെങ്കിലും വെച്ച്‌ കണ്ടുമുട്ടിയിരിക്കുമോ? അദ്ദേഹമാണ്‌ ഇദ്ദേഹം എന്ന് മനസ്സിലാകാതെ ഞാൻ കടന്നുപോയിരിക്കുമോ? ഏതായാലും എന്റെ obsessionനെക്കുറിച്ച്‌ ആ കുട്ടി ഒരിക്കലും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.) എന്നിട്ടും ഇങ്ങനെയൊരു തീമുള്ള സിനിമ ഒരിക്കലും കാണാനിടയായില്ല. അതുതന്നെയാണ്‌ ഈ പടം പ്രസക്തമാണെന്ന് തോന്നാനുള്ള ഒരു കാരണമെന്നുതോന്നുന്നു. കുട്ടികൾ തമ്മിലുള്ള സ്നേഹബന്ധങ്ങൾ ഒക്കെ സിനിമകളിൽ അവതരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്‌. എങ്കിലും മുതിർന്നവരുടേതുപോലെയുള്ള ഒരു ബന്ധം കാണിക്കുന്ന ഈ പടം വളരെ പുതുമയുള്ളതാണ്‌. ഒരു പടത്തിൽ അനുവദിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള സമയദൈർഘ്യത്തിൽ, ഈ തീം അനുവദിക്കുന്ന പരിധികളിൽനിന്നുകൊണ്ട്‌ ഇതിനെ ഇതിലും മനോഹരമാക്കാൻ കഴിയുമെന്നുതോന്നുന്നില്ല. എത്ര മുതിർന്നവരായാലും പ്രണയത്തിൽ കുടുങ്ങിയാൽപ്പിന്നെ കുട്ടികളുടേതുപോലെയുള്ള ചാപല്യങ്ങളാണല്ലോ എല്ലാവർക്കും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇവരുടെ പ്രണയവും മുതിർന്നവരുടെ പ്രണയവും തമ്മിൽ വലിയ വ്യത്യാസമില്ല. സ്നേഹകാലം അങ്ങുദൂരെ വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറത്ത്‌ ഇട്ടെറിഞ്ഞോ നഷ്ടപ്പെട്ടോ കടന്നുവന്നവർക്ക്‌, സ്നേഹിക്കേണ്ടതെങ്ങിനെയെന്ന് മറന്നുപോയവർക്ക്‌, ഒന്നുകൂടി ഓർമ്മകൾ പുതുക്കുവാനും കൈമോശം വന്നുപോയ മനസ്സിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയെ നിമിഷനേരത്തേക്കെങ്കിലും തിരിച്ചുവിളിച്ചുകൊണ്ടുവരുവാനും ഈ കുട്ടികളുടെ കഥ സഹായിക്കും.






പക്ഷെ ഈ പടത്തിൽ ഈ കുട്ടികളുടെ സ്നേഹം മാത്രമല്ല, വേറെയും ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന ഘടകങ്ങളുണ്ട്‌. ഈ കുട്ടികളുടെ കഥയോടൊപ്പം തന്നെ സമാന്തരാമായി, എന്നാൽ അവരുടെ കഥയുടെ ഇഴകളിൽ നിന്ന് പൂർണ്ണമായി വിട്ടുപോകാതെ പുരോഗമിക്കുന്ന Gabe-ന്റെ മാതാപിതാക്കളുടെ കഥ ബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌, ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുതന്നെ, വലിയ സത്യങ്ങൾ നമുക്ക്‌ പറഞ്ഞുതരുന്നു. ചോരതിളക്കുന്ന യൗവനത്തിൽ പ്രേമിച്ചു വിവാഹിതരായ അവർക്ക്‌ ക്രമേണ മനസ്സിലാകുന്നു അവർ അന്യോനം യോജിച്ചവരല്ല എന്ന്‌. വിവാഹമോചനത്തിനു തയ്യാറായി ദിവസങ്ങൾ അന്യരെപ്പോലെ ഒരേവീട്ടിൽ തള്ളിനീക്കുന്ന ദമ്പതികൾ! എവിടെയാണ്‌ പിഴച്ചത്‌ എന്ന ചിന്തയുമായി നടക്കുന്ന Gabe-ന്റെ അച്ഛന്‌ ഉത്തരം ലഭിക്കുന്നു. അത്‌ അദ്ദേഹം പത്തുവയസുകാരനായ സ്വന്തം മകനോട്‌ വിശദീകരിച്ചുകൊടുക്കുന്നു:
"Let me.. let me tell you something about me and your mom.. Once upon a time, we really loved each other. But as.. as time went by.. there just got to be all these.. these things- little things... stupid things that were left unsaid. And all these things that were left unsaid piled up like.. like the clutter in our storage room. And after a while... there was so much that was left unsaid...that we barely said anything at all.."
എത്ര വലിയ സത്യമാണത്‌! റാബിയയും ഓഷോയും പറഞ്ഞുതന്ന ആ സത്യം വീണ്ടുമിതാ ഈ സിനിമയും എന്നെ ഓർമ്മിപിച്ചിരിക്കുന്നു. റാബിയ:"Healthy relationships often have these little fightings. It's perfectly normal." ഏനിക്ക്‌ അതുകേട്ടപ്പോൾ ഈ പെണ്ണിനു വട്ടാണോ എന്നുതോന്നി. അടികൂടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നവരുടെ ബന്ധം എങ്ങനെയാണ്‌ healthyയാവുക? എന്നാണ്‌ ഇവൾക്ക്‌ പക്വതയാകുക എന്നൊക്കെ അന്ന് വിചാരിച്ചു. പക്ഷെ ആ വാക്കുകളുടെ അർത്ഥം മനസ്സിലായത്‌ വളരെക്കഴിഞ്ഞാണ്‌. ഒന്നിച്ചുജീവിക്കുന്ന രണ്ടുപേർ തമ്മിൽ പല വ്യത്യസ്ഥതകളും, അരസികതകളും ഒക്കെയുണ്ടാകും. മനസ്സിൽ തോന്നുന്ന അനിഷ്ടങ്ങളും അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങളുമെല്ലാം സമയാസമയം പറഞ്ഞുതീർത്തോ അടിച്ചുതീർത്തോ തന്നെവേണം മുന്നോട്ടു പോകാൻ. കാരണം, അങ്ങനെയാവുമ്പോൾ, ചെറിയ ചെറിയ കശപിശകളിലൂടെ, പിണക്കങ്ങളിലൂടെ ബന്ധം മുന്നോട്ട്‌ പോകും. തീർക്കാനുള്ളതൊക്കെ അപ്പപ്പോൾ തീർക്കുമ്പോഴാണ്‌ ഒരു ബന്ധം healthyയാവുക! അല്ലാതെ എല്ലാം മനസ്സിൽ കൂട്ടിക്കൂട്ടിവെച്ചാൽ കുറെ കഴിയുമ്പോൾ എല്ലാം കുമിഞ്ഞുകൂടി കൂമ്പാരമായി ഒരു യുദ്ധംതന്നെ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടും. പിന്നെ അടുത്ത പടി ഡൈവോഴ്‌സ്‌ മാത്രമായിരിക്കും. ഓഷൊ പറഞ്ഞു: സുഹൃത്തുക്കൾ തമ്മിലുള്ള വൈരമാണ്‌ അപകടകരം. കാരണം ശത്രുക്കളുമായി നമ്മൾ തുറസ്സായി പോരാടും. പക്ഷെ സുഹൃത്തുക്കളോട്‌ അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങൾ തുറന്നുപറയാതെ മനസ്സിൽ അടച്ചുവെക്കും. അതുപിന്നീട്‌ പ്രശ്നങ്ങൾ നൽകും. Airtel-ന്റെ പരസ്യവും ഇതുതന്നെ പറയുന്നു: If only we talk...

അങ്ങനെ രണ്ട്‌ കഥകൾ കൊണ്ട്‌ നെയ്തിരിക്കുന്ന ഈ സിനിമയിൽ നിർഭാഗ്യവശാൽ കുട്ടികളുടെ പ്രേമത്തിന്റെ കാര്യം മാത്രമേ മിക്കവരും ശ്രദ്ധിച്ചുള്ളൂ. ഓൺലൈനിൽ ഒന്നു വെറുതി പരതിനോക്കിയപ്പോൾ ബോദ്ധ്യമായത്‌ അതാണ്‌. ഈ പടത്തിനെക്കുറിച്ച്‌ സംസാരിക്കുന്നവരൊക്കെ, യൂട്യൂബിൽ വീഡിയോ ഇട്ടിരിക്കുന്നവരൊക്കെ, കുട്ടികളുടെ രംഗങ്ങളെക്കുറിച്ചുമാത്രമേ ചിന്തിക്കുന്നുള്ളൂ!!