couldn't make it work...

"She told me to pray every day, and whatever I asked for I would get it. But it warn't so. I tried it. Once I got a fish-line, but no hooks. It warn't any good to me without hooks. I tried for the hooks three or four times, but somehow I couldn't make it work."

- (The adventures of Huckleberry Finn)

digital fortress

book: Digital fortress
author: Dan Brown
publ: st. martin's paperbacks
isbn: 0-312-99542-3
bookcrossing link


such a brilliant work of fiction! this is what was felt by an ordinary reader like me when i finished reading it. i guess many others like me who don't have a deep understanding of cryptography or computers must have felt the same. the brilliance i attributed to the book is not without failing to see a handful of flaws in the design of the plot and the characters in it. but the clever insertions of a liberal supply of thrilling twists and the gripping narrative makes an ordinary reader overlook such faults. except one, that is. at least i couldn't overlook that specific defect. digital fortress is the name of a supposedly malicious algorithm. but the nsa who boasts of having the ultimate code-breaking machine, transltr that has an history of cracking the most complicated and advanced codes in a matter of minutes which would otherwise have taken years fails to break it. transltr couldn't decipher the code even after hours of working on it. the explanation is that digital fortress makes use of the so called technique of rotating cleartext, which simply means that by the time the transltr guesses the correct pass-key, the decrypted data will have mutated to something else. so, in effect, the transltr succeeds in finding the pass-key, however long and complicated it be, but still can't open the code as the pass-key becomes useless by that time. and yet, the entire story revolves around the desparate search challenged by unfavourable situations for a key that is supposed to decrypt the code, as transltr has failed to solve the problem. the question is that if such a code exists, then the transltr would have actually guessed it and opened the coded data long back within a matter of minutes. because transltr's job is to actually keep guessing all sorts of passkeys-- a trial and error method. as the transltr is made up of millions of processors, it will take only a few minutes to guess even the longest passkeys which ordinary computers may take years. and that is exactly how the transltr is relevant. according to the plot, even if one guesses the correct passkey, it will be of no use as the algorithm is built up with the rotating cleartext function. then what is the use of a quest for a passkey? and how can such a key exist for such an algorithm in the first place? a corollary is that who would want to make such an algorithm that cannot be opened. who would want to make an encryption that cannot be decrypted? the flaw is so serious that the entire story is based upon it. and therefore, if the flaw is recognised, the entire series of incidents that make up the story, and thus the story itself, will cease to exist. it is hard to think that dan brown did not notice this fault. an author who designs such a thrilling page-turner with countless twists and supenseful turns failing to notice it is an implausible thing. am i the only one who think about this fault? i browsed the amazon.com reviews made by readers and also googled for a while, but i couldn't find anyone talking about this specific shortcoming in the plot, not even the most ferocious criticizers. that made me suspect if i missed some point. isn't it a flaw at all? if anybody has a good explanation, please tell me. perhaps i missed something somewhere. perhaps it's not a flaw at all and it may have some logical explanation.

to my surprise, when i browsed people's reviews online, i found many talking about more defects in the book than i percieved. but those who have found them are people with a good knowledge of cryptography and computers and even about spain where a major portion of the story takes place. perhaps my ignorance in such subjects helped me appreciate and enjoy the book more than them. but anyway, the faults they mentioned belong to the kind i mentioned in the beginning which brown's sizzling narration can compensate for to a great extent. some people accused him of being a 'google-author', one who googles for information and incorporates it into his book, leading to factual errors and discrepancies, which clearly exhibits the author's lack of first-hand knowledge of things he deals with. i too indeed found in various portions of the book some descriptions that looked like cut-and-paste information. in his da vinci code, which is the first book of his that i read, it didn't bother me much. but in this book, which is the second book of brown that i read, when i came across the same style, i couldn't just ignore the repetition.

the greatest marvel in the book to me is the meaning of the raising of his hand by ensei tankado towards the people around him when he was dying of an apparent heart attack. the meaning is revealed only at the end. the twist is simply awesome!!

courtesy: SqueakyChu who arranged a bookray for this book, and Lacrimosa who sent it to me.

ഒരു ദേശത്തിന്റെ കഥ

പുസ്തകം: ഒരു ദേശത്തിന്റെ കഥ
കര്‍ത്താവ്‌: എസ്‌. കെ. പൊറ്റെക്കാട്ട്‌
പ്രസാധകര്‍: സാഹിത്യപ്രവര്‍ത്തക സഹകരണസംഘം

തന്റെ നാടായ അതിരാണപ്പാടത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ശ്രീധരന്റെ ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പുകളാണ്‌ ഈ പുസ്തകം. ഒരു നോവലെന്നു പറയുന്നെങ്കിലും ഇതിനെ ഒരു നോവലായി കാണാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. ഒരു നോവലില്‍ പൊതുവെ അതിലെ കഥാപാത്രങ്ങളെയും വിവരിച്ചിട്ടുള്ള സംഭവങ്ങളെയും മറ്റു കഥാപാത്രങ്ങളുമായും സംഭവങ്ങളുമായും ബന്ധിപ്പിച്ചുനിര്‍ത്തുന്ന ഒരു കട്ടിയുള്ള ചരട്‌ കാണാന്‍ പറ്റും. പക്ഷെ ആ ചരട്‌ ഇതിലില്ല. ഇതിലെ ഓരോ അദ്ധ്യായവും ഓരോ വ്യത്യസ്ത സംഭവമാണ്‌. അതിന്‌ മറ്റ്‌ അദ്ധ്യായങ്ങളുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ല. ഓരോ അദ്ധ്യായത്തിലെ കഥയും സ്വതന്ത്രമായി നില്‍ക്കുന്നു. ഒരു അദ്ധ്യായത്തിലെ മാറ്റങ്ങള്‍ മറ്റദ്ധ്യായങ്ങളെ കാര്യമായി സ്വാധീനിക്കുന്നില്ല. ഇതിലെ ചില അദ്ധ്യായങ്ങള്‍ അവിടെന്നും ഇവിടെന്നും എടുത്തുമാറ്റിയിട്ട്‌ ബാക്കിയുള്ളത്‌ കൂട്ടിവെച്ച്‌ ഒരു പൂര്‍ണ്ണപുസ്തകമാണെന്നും പറഞ്ഞ്‌ ആര്‍ക്കെങ്കിലും വായിക്കാന്‍ കൊടുത്താല്‍ അയാള്‍ക്ക്‌ ആ മാറ്റം തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ്‌ ഇതിനെ ഒരു നോവലായി കാണാന്‍ തോന്നുന്നില്ല എന്നു പറഞ്ഞത്‌. ഒരു പ്രസിദ്ധകൃതിയെക്കുറിച്ചും പ്രസിദ്ധ എഴുത്തുകാരനെക്കുറിച്ചും ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചിന്തിക്കേണ്ടിവരുന്നല്ലോ എന്ന വിഷമവുമായി പുസ്തകത്തിന്റെ അവസാനപേജുകളോടടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ്‌ ആ ചിന്തയെയെല്ലാം തട്ടിമാറ്റിക്കൊണ്ട്‌ രണ്ടദ്ധ്യായങ്ങള്‍ ഓടിയടുത്തത്‌. അവസാന അദ്ധ്യായത്തിനു തൊട്ടുമുന്‍പുള്ള രണ്ടദ്ധ്യായങ്ങള്‍. എമ്മ എന്ന ജെര്‍മ്മന്‍ പെണ്‍കുട്ടിയുടെ ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായ കഥ. കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിക്കുന്ന ഏതാനും താളുകള്‍. ബാക്കിയുള്ള അദ്ധ്യായങ്ങളുടെ പോരായ്മ നികത്താന്‍ അവയെക്കാളും നൂറുമടങ്ങ്‌ ഭംഗിയുള്ള ഈ രണ്ട്‌ അദ്ധ്യായങ്ങള്‍ മാത്രം മതി. സന്തോഷമായി. ആള്‍'സ്‌ വെല്‍ ദാറ്റ്‌ എന്‍ഡ്‌സ്‌ വെല്‍!

കടപ്പാട്‌: രജനിയോട്‌

* * *

book: Oru desathinte katha
author: s. k. pottekkaat
publishers: sahithya pravarthaka cooperative society

this book is a collection of memoirs of sreedharan about his land athiraanippaadam. eventhough this is categorised as a novel, it is hard to consider it a novel. in a novel, the characters and events mentioned in a chapter are tied to those of other chapters by a strong thread. but such a thread is missing in this book. each chapter in this book is a separate event or a story which is independent of other events and characters and stay alone and detached. changes in a chapter don't affect other chapters in any significant manner. would anyone remove some random chapters from the book and pass it off as a complete book, a reader will never perceive the difference. that's why i hesitate to think of it as a novel. as i was nearing the last pages of the book with the sadness triggered by such ill feelings towards a famous book and a much acclaimed writer, two great chapters came running to my rescue. the two chapters immediately preceding the final one in the book. the poignant story of the german girl emma. those few pages that wet your eyes are a hundred times fabulous than the other parts of the book. they are enough to compensate for whatever negative aspects there are in all other pages of the book. i'm glad! all's well that ends well!

courtesy: rejani

the bird-story...the end പക്ഷിക്കഥ... ദി എന്‍ഡ്‌

(this is continued from the previous post)


may 15

after an interval of 2-3 days, today morning, i saw the blurred figure of the dove at the window through the rough tinted glass. i gave a sigh of relief.. so at last it has come again, now the egg will be hatched, i thought. but unfortunately, when i opened the window in the afternoon, what i saw was astonishing! the nest had disappeared, save a twig or two. the egg is still there. but the dove was nowhere to be seen. so, in the morning, had the bird come back just to dismantle the nest and carry it away? hmm, perhaps it is making a nest afresh somewhere else so that it can lay and hatch eggs peacefully without any nuisance from the nosy monster that i am! or was it some other bird who stumbled upon this abandoned nest in the middle of its search for some twigs and sticks to build a nest somewhere?

first it was an egg, then the bird too disappeared, now the nest itself has vanished!


may 16

today morning when i looked through the windowglass, i saw the blurred figure of the pigeon sitting there and flying away immediately. and then i opened the window and saw that the egg that was there yesterday has moved a bit towards the outer edge of the windowsill. some weird suspicion started popping up in my head. i closed the window. and after a while when i came back, my fear had turned into reality. what i suspected indeed happened! the egg had disappeared! this time i knew where it was. and later when i went downstairs i saw the fragments of the broken eggshell with yellow patches of the yolk in it lying there on the ground. the bird had pushed the egg down to the ground from the edge in order to destroy it. it seems it had come in the morning today just to finish this task. it didn't want to hatch it. i guess the hindi lesson at the school was true. but the bird will not hatch the eggs not only if you touch it, but even if you just go near it. that's what i have learned through all this. it's totally disappointing. so here i am with the guilt of murdering two lives!! the feeling is so self-degrading and makes me cringe!! the windowsill is empty now. even the last bit of twig that i saw yesterday morning has gone.

(കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റിന്റെ തുടര്‍ച്ചയാണിത്‌)

മേയ്‌ 15

രണ്ടുമൂന്ന് ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം, ഇന്ന് രാവിലെ ജനലിന്റെ ചില്ലില്‍ക്കൂടി പ്രാവിന്റെ അവ്യക്തമായ രൂപം കണ്ടു. ഞാനൊരു ആശ്വാസത്തിന്റെ നെടുവീര്‍പ്പ്‌ വിട്ടു. അവസാനം വീണ്ടും അടയിരിക്കാനായി വന്നിരിക്കുകയാണ്‌; ഇനി കുഞ്ഞു വിരിഞ്ഞുവരും, ഞാന്‍ കരുതി. പക്ഷേ, ഉച്ചക്ക്‌ ജനല്‍ തുറന്നുനോക്കിയപ്പോള്‍ കണ്ട കാഴ്ച ഞെട്ടിച്ചു! കൂട്‌ അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്നു. ഒന്നോ രണ്ടോ ചെറിയ ചുള്ളിക്കഷ്ണങ്ങള്‍ മാത്രം ബാക്കിയുണ്ട്‌. മുട്ട അവിടെത്തന്നെയുണ്ട്‌. പ്രാവിനെ എങ്ങും കാണാനുമില്ല. അപ്പോള്‍ രാവിലെ പ്രാവ്‌ വന്നത്‌ കൂട്‌ പൊളിച്ചെടുത്തുകൊണ്ടുപോകാനായിരുന്നോ? ഊം, ഒരുപക്ഷേ വേറെ എവിടെയെങ്കിലും പുതിയ ഒരു കൂടുണ്ടാക്കാനുള്ള പരിപാടിയായിരിക്കും. അപ്പോള്‍ എന്റെ ശല്യമുണ്ടാകുകയില്ലല്ലോ. സമാധാനമായി ഇരുന്ന് മുട്ടകളിട്ട്‌ അവയെ വിരിയിക്കാം. അതോ, മറ്റേതെങ്കിലും പക്ഷി കൂടുണ്ടാക്കാനായി കമ്പുകളന്വേഷിച്ച്‌ നടന്നപ്പോള്‍ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെടുകയും എടുത്തുകൊണ്ടുപോകുകയും ചെയ്തതാണോ ചുള്ളിക്കഷ്ണങ്ങള്‍?

ആദ്യം ഒരു മുട്ടയായിരുന്നു. പിന്നെ, പക്ഷിയെയും കാണാതായി. ഇപ്പോഴിതാ കൂടുതന്നെ അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്നു!


മേയ്‌ 16

ഇന്നു രാവിലെ ജനലിലെ ചില്ലിലൂടെ പ്രാവിരിക്കുന്നതും പിന്നെ ഉടനെ പറന്നുപോകുന്നതും കണ്ടു. ജനല്‍ തുറന്നുനോക്കിയപ്പോള്‍ ഇന്നലെ അവിടെയുണ്ടായിരുന്ന മുട്ട ജനലിന്റെ തിണ്ടിന്റെ അരികിലേക്ക്‌ അല്‍പം നീങ്ങിയിരിക്കുന്നതായി കണ്ടു. ചില വല്ലാത്ത സംശയങ്ങള്‍ മനസ്സില്‍ രൂപം കൊണ്ടു. ഞാന്‍ ജനല്‍ അടച്ചു. അല്‍പം കഴിഞ്ഞ്‌ ഞാന്‍ തിരിച്ചുവന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഭയന്നതുപോലെ തന്നെ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു! ആ മുട്ട അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്നു.! പക്ഷേ ഇപ്രാവശ്യം അതെവിടെയാണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. പിന്നീട്‌ ഞാന്‍ താഴത്തേക്ക്‌ പോയപ്പോള്‍ മുട്ടത്തോടിന്റെ പൊട്ടിയ കഷ്ണങ്ങള്‍ അവിടെ കിടക്കുന്നത്‌ കണ്ടു. അതിന്റെയുള്ളിലെ മഞ്ഞയുടെ നിറം അവിടവിടെ പടര്‍ന്നിരുന്നു. ആ പക്ഷി മനഃപൂര്‍വം ജനലിന്റെ തുമ്പത്തുനിന്ന് ആ മുട്ട താഴേക്ക്‌ തള്ളിയിട്ടതാണ്‌. ഈ ഒരു കാര്യം ചെയ്യാന്‍ വേണ്ടി മാത്രമാണത്‌ ഇന്ന് രാവിലെ വന്നത്‌. അതിന്‌ ആ മുട്ട വിരിയിക്കാന്‍ താല്‍പര്യമില്ല. സ്കൂളിലെ ഹിന്ദി പാഠത്തില്‍ പറഞ്ഞത്‌ ശരിയാണെന്നുതോന്നുന്നു. പക്ഷെ മുട്ടകള്‍ തൊട്ടാല്‍ മാത്രമല്ല അവയെ അമ്മപ്പക്ഷി പിന്നെ അടയിരുന്ന് വിരിയിക്കാതിരിക്കുന്നത്‌, അതിന്റെ അടുത്ത്‌ പോയാലും മതി. അതാണ്‌ ഇതില്‍നിന്നെല്ലാം എനിക്ക്‌ കിട്ടിയ പാഠം. എന്തായാലും അത്‌ നിരാശാജനകമാണ്‌. അങ്ങനെ, രണ്ട്‌ ജീവനുകളെ കുരുതിചെയ്തിട്ട്‌ ഞാനിതാ ഇവിടെയിരിക്കുന്നു! വല്ലായ്മ നിറഞ്ഞ ഒരു ചിന്തയാണത്‌. ജനല്‍വക്ക്‌ ഇപ്പോള്‍ കാലിയാണ്‌. ഇന്നലെ രാവിലെ കണ്ട ആ അവസാനത്തെ ചുള്ളിക്കഷ്ണവും ഇപ്പോള്‍ അവിടെനിന്ന് പോയിരിക്കുന്നു.

two birds and two eggs രണ്ട്‌ പക്ഷികളും രണ്ട്‌ മുട്ടകളും

may 10

i was climbing up the stairs. i almost stepped on it. a split second late and it would have been crushed under my foot. in the dimlight, i made a closer look. it was a bird. the one that we see everywhere. is it what we call a sparrow? it was silent, motionless. almost frozen. sitting there on one of the steps. so tiny. it was not grown up enough to fly. i guessed it had lost it way. it had gone astray from its flock. i couldn't find any other bird around. i picked it into my room. it appeared weak. i gave water. it didn't drink. i scattered some grains before it. it didn't peck at it. i wetted my finger and dropped water onto its beak. i split open its beaks and placed a grain in its mouth.

i thought i would open the window and place it there so that any bird from its flock would see and come to it and take care of it or it would manage somehow to reach the flock (i use to hear chirping of birds outside my room everyday). and i did so. but this time i couldn't find any bird outside the window.the little thing i placed on the windowsill didn't go away. instead it flitted back into my room. it could only flit here and there; it appeared not developed enough to fly far. then i thought that all birds might be at the other side and opened the other window in my room (for sometime now, i have been hearing sounds of bird(s) just outside this window at whose wall rests the head-end of my bed). but opening the window gave me yet another surprise. there was a bird, a bigger one, resting on this window sill. it was a pigeon, and it flew off as i opened one of the panes. and in the place where it flew away from was a beautiful nest built artfully with little twigs and fibres. and what's more, it had two cute little eggs in it. so this was what was going on all these days right near my head. but i never used to open this window, and that's why i didn't see it earlier. i wanted to touch the eggs, but i didn't. i remembered a lesson learned in a hindi story at school. that if you touch the eggs, the mother bird would not hatch it anymore and it would drop it down to break it. however i am not sure if it is true. i didn't want to place the little bird at this window, as the pigeon would not like it and might attack it.

i wanted to make a picture of the motherbird hatching the eggs. but however long i waited it didn't return to the window. it just sat there at the roof of the next building observing the entire scene. it was waiting for the window to be closed. i thought there was no point in waiting anymore as the mother seemed too obstinate to come back and as a result the eggs might miss the warmth they were supposed to get. and i closed the window. i didn't know what to do with the little birdie. i didn't want to take it to the terrace and leave it there as the scorching heat would only kill the poor thing.

after some time i had to go out. before stepping out, i left the first window open enough for the birdie to fly through if it needed to. more than two hours later when i returned, the little creature had disappeared. i searched in every nook and corner of the room to see if it was hiding anywhere, careful with every step so that i might not step on it my mistake. i dragged the cot aside and looked underneath, looked inside the empty teacups, upturned the shoes, lifted the crumpled blanket that lay on the bed and shook it gently. it was nowhere to be seen. it had left. perhaps some birds from its flock came near the window and discovered it and showed it the way. good. so, one chapter was closed. before going to bed, i saw through the rough windowglass the blurred form of the pigeon hatching its eggs.


may 11

i got up in the morning and opened the window and saw the pigeon flying away from its eggs again. both eggs were there. i noticed that one of them had started to crack a bit. soon a red cute beak would pop up. i closed the window for the mother to come back again. after some time, i opened the window again and to my surprise, i saw that the egg that had started cracking had disappeared. where had it gone? i had seen the previous day the motherbird pushing and pulling the eggs with its beak to gather them together in one place. perhaps today, while doing the same thing, the egg moved to the edge of the windowsill by mistake and fell down? if that is what had happened, then the egg might have fallen on the ground three storeys below and broken. i went downstairs to see, but there was not a trace of any egg or eggshell. so where was it? did the mother take the cracking egg to some other place to hatch it safelier? or did some rival bird came and snatched the egg from the mother? nothing was clear. anyway, right now there is only one egg and the bird. soon, we can expect it to crack open and a cute, tiny chick to pop out. hope this egg will not disappear in the same way.

* * *

മെയ്‌ 10

ഞാന്‍ പടികള്‍ കയറി മുകളിലേക്ക്‌ വരുകയായിരുന്നു. പെട്ടെന്നാണത്‌ കണ്ടത്‌. ചവിട്ടി ചവിട്ടിയില്ല എന്ന മട്ടായിരുന്നു. ഒരു സെക്കന്റിന്റെ ഒരംശം വൈകിയിരുന്നെങ്കില്‍ അത്‌ എന്റെ കാലിന്നടിയില്‍ ചതഞ്ഞരഞ്ഞേനേ. അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ശ്രദ്ധിച്ചുനോക്കിയപ്പോഴാണ്‌ മനസ്സിലായത്‌ അത്‌ ഒരു കിളിയായിരുന്നു എന്ന്. സര്‍വ്വസാധാരണയായി കാണുന്ന ആ കിളി. ഇതിനെയാണോ കുരുവി എന്നു വിളിക്കുന്നത്‌? ഇത്‌ വളരെ ചെറുതായിരുന്നു. പൊടി. അനക്കമില്ല, ശബ്ദമില്ല. ഉറഞ്ഞുകട്ടിയായതുപോലെ പടിയിന്മേല്‍ അതിരുന്നു. പറക്കാന്‍ മാത്രം വളര്‍ന്നിട്ടില്ല എന്നു മനസ്സിലായി. കൂട്ടത്തില്‍നിന്ന് വഴിതെറ്റി വന്നതാവും. കൈയിലെടുത്തു. കൂടെ മുറിയിലേക്ക്‌ കൊണ്ടുവന്നു. വെള്ളം കൊടുത്തു. കുടിച്ചില്ല. ധാന്യമണികള്‍ വിതറിയിട്ടുകൊടുത്തു. ഒരു മണിപോലും അത്‌ കൊത്തിയില്ല. കൈവിരല്‍ വെള്ളത്തില്‍ മുക്കി അതിന്റെ കൊക്കിലിറ്റിച്ചുകൊടുത്തു. ഒരു അരിമണിയെടുത്ത്‌ കൊക്കുപിളര്‍ത്തി വായില്‍ വെച്ചുകൊടുത്തു.

ജനല്‍ തുറന്ന് ജനലക്കല്‍ അതിനെ വെക്കാമെന്നു കരുതി. സാധാരണ പക്ഷികളുടെ ചിലക്കല്‍ പുറത്ത്‌ കേള്‍ക്കാറുണ്ട്‌. അപ്പോള്‍ ഏതെങ്കിലും പക്ഷി ഇതിനെ കാണുകയും കൂട്ടിക്കൊണ്ട്‌ അതിന്റെ കൂട്ടത്തില്‍ എത്തിക്കുകയും ചെയ്തുകൊള്ളും. പക്ഷെ, പതിവിനു വിപരീതമായി ജനലിനു പുറത്ത്‌ ഒരു കിളിയെയും കണ്ടില്ല, ഒരു ചിലക്കലും കേട്ടില്ല. മാത്രവുമല്ല, ജനലക്കല്‍ വെച്ച കിളി പുറത്തേക്ക്‌ പറക്കുന്നതിനുപകരം മുറിയിലേക്കുതന്നെ പാറിവന്നു. അതിന്‌ അങ്ങുമിങ്ങും ചെറുതായി പാറാന്‍ മാത്രമേ കഴിയുന്നുള്ളൂ. ദൂരേക്ക്‌ പറക്കാനായിട്ടില്ല. മറ്റൊരു ജനല്‍ കൂടിയുണ്ട്‌ മുറിയില്‍. അതിന്റെ ഭിത്തിയോട്‌ ചേര്‍ന്നാണ്‌ കട്ടിലിന്റെ തലഭാഗമിരിക്കുന്നത്‌. പലപ്പോഴും കിടക്കുമ്പോള്‍ തലക്കല്‍ പക്ഷികളുടെ ചലനങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കാറുള്ളതാണ്‌. ചിലപ്പോള്‍ വല്ല പക്ഷികളും ആ ഭാഗത്ത്‌ കാണും, ആ ജനല്‍ തുറന്ന് അവിടെ ഇരുത്തിക്കൊടുക്കാം കിളിയെ. ടെറസ്സില്‍ ഏതായാലും കൊണ്ടുപോയി വെക്കാന്‍ പറ്റില്ല. അവിടെ പൊരിഞ്ഞവെയിലില്‍ പൊള്ളിച്ചാവുകയേയുള്ളൂ അത്‌. അങ്ങനെ രണ്ടാമത്തെ ജനല്‍ തുറന്നു. അവിടെ മറ്റൊരു പക്ഷിയെ കണ്ടു. ചെറുതല്ല, അല്‍പം വലുത്‌. അത്‌ കിളിയല്ല, ഒരു പ്രാവായിരുന്നു. ജനല്‍ തുറന്നതും അത്‌ പറന്നുപോയി. അപ്പോഴോ, അതിരുന്നിടത്ത്‌ ചുള്ളിക്കമ്പുകളും നാരുകളും കൊണ്ട്‌ വളരെ കലാപരമായി നിര്‍മ്മിച്ച മനോഹരമായ ഒരു കൂട്‌. അതിലോ, മനോഹരമായ രണ്ട്‌ തൂവെള്ള മുട്ടകളും. അപ്പോള്‍ ഇതായിരുന്നു ഇത്രനാളും എന്റെ തലക്കല്‍ നടന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്‌. ഈ ജനല്‍ തുറക്കാത്തതുകാരണം ഞാന്‍ കണ്ടില്ല എന്നു മാത്രം. മുട്ടകള്‍ ഞാന്‍ തൊട്ടില്ല. ചെറുപ്പത്തില്‍ സ്കൂളിലെ ഹിന്ദി പാഠപുസ്തകത്തില്‍ പഠിച്ച ഒരു കഥ ഓര്‍മ്മ വന്നു. മുട്ടകള്‍ സ്പര്‍ശിച്ചാല്‍ തള്ളക്കിളി വരുമ്പോള്‍ അത്‌ മനസിലാക്കുകയും മുട്ട താഴെ തള്ളിയിട്ട്‌ അതിനെ ഉടച്ചുകളയുകയും ചെയ്യുമത്രേ. ഇത്‌ എത്രമാത്രം സത്യമാണെന്ന് അറിയില്ല.

തള്ളക്കിളി അടയിരിക്കുന്ന ഒരു ചിത്രം പിടിക്കാന്‍ കുറെനേരം കാത്തിരുന്നു. പക്ഷെ അതു വന്നില്ല. അടുത്ത കെട്ടിടത്തിന്റെ മുകളിലിരുന്നു വീക്ഷിക്കുകയായിരുന്നു എല്ലാം. ജനലടച്ചെങ്കിലേ വരൂ എന്ന വാശിയിലാണെന്നു തോന്നി. കുറെനേരം കാത്തിരുന്നിട്ട്‌ ഫലമില്ലെന്നുകണ്ടപ്പോള്‍ ജനല്‍ അടച്ചു. അത്‌ അടയിരിക്കാതെ മുട്ടകള്‍ക്ക്‌ കിട്ടേണ്ട ചൂട്‌ കിട്ടാതെ പോകണ്ട.

അല്‍പം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പുറത്തേക്കു പോയി. പോകുന്നതിനുമുന്‍പ്‌ ആദ്യത്തെ ജനലിന്റെ പാളി അല്‍പം തുറന്നുവെച്ചു. കുഞ്ഞുകിളിക്ക്‌ പോകണമെങ്കില്‍ പൊയ്ക്കോട്ടെ എന്നു കരുതി. രണ്ടുമണിക്കൂറിലധികം സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തിരിച്ചുവന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ കിളിയെ കാണ്മാനില്ല. എവിടെപ്പോയെന്ന് പിടിയില്ല. മുറിയിലെ മുക്കിലും മൂലയിലും നോക്കി. അറിയാതെ അതിന്റെ മുകളിലെങ്ങാനും ചവിട്ടണ്ട എന്നുകരുതി സൂക്ഷിച്ചാണ്‌ ഓരോ അടിയും വെച്ചത്‌. കട്ടില്‍ വലിച്ചുമാറ്റി നോക്കി. ഒഴിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ചായക്കപ്പുകളുടെയകത്ത്‌ നോക്കി. ഷൂസ്‌ മറിച്ചുനോക്കി. കുഴഞ്ഞുകിടന്നിരുന്ന പുതപ്പെടുത്തു മെല്ലെ കുടഞ്ഞുനോക്കി. എവിടെയും കണ്ടില്ല. ഒരു പക്ഷേ മറ്റേതെങ്കിലും കിളികള്‍ ജനലക്കല്‍ വരുകയും അതിനെ കാണുകയും കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുകയും ചെയ്തിരിക്കാം. നല്ലത്‌. അങ്ങനെ ഒരദ്ധ്യായം കഴിഞ്ഞു. കിടക്കുന്നതിനുമുന്‍പ്‌ തലക്കലുള്ള ജനലിലെ കട്ടിച്ചില്ലിലൂടെ അടയിരിക്കുന്ന അമ്മപ്രാവിന്റെ അവ്യക്തമായ രൂപം കണ്ടു.

മെയ്‌ 11

രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ്‌ ജനല്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ ഇന്നലത്തെപോലെത്തന്നെ പ്രാവ്‌ വീണ്ടും ഇരുന്നിടത്തുനിന്ന് പറന്നുകളഞ്ഞു. രണ്ട്‌ മുട്ടകളും അവിടെത്തന്നെയുണ്ട്‌. അതിലൊരെണ്ണത്തിന്റെ തോട്‌ ചെറുതായി പൊളിഞ്ഞുതുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്‌. അധികം വൈകാതെ ഒരു ചോരക്കൊക്ക്‌ അതില്‍നിന്ന് നീണ്ടുവരുന്നത്‌ കാണാം. ജനല്‍ വീണ്ടും അടച്ചു. കുറെ കഴിഞ്ഞു വന്നുനോക്കിയപ്പോള്‍ പൊട്ടിത്തുടങ്ങിയ ആ മുട്ട കാണാനില്ല. എവിടെ പോയി? കഴിഞ്ഞ ദിവസം തള്ള കൊക്കുകൊണ്ട്‌ മുട്ടകളെ ഉന്തിത്തള്ളി ഒരുവശത്തേക്കൊതുക്കുന്നത്‌ കണ്ടു. അതുപോലെ ഇന്നും ചെയ്തപ്പോള്‍ അബദ്ധത്തില്‍ മുട്ട അരികിലേക്ക്‌ നീങ്ങി ഉരുണ്ട്‌ പുറത്തേക്ക്‌ വീണുപോയിരിക്കുമോ? അങ്ങനെയെങ്കില്‍ മൂന്നുനില താഴത്തേക്ക്‌ നിലത്തുവീണ്‌ അത്‌ പൊട്ടിപ്പോയിരിക്കും. താഴെ പോയി നോക്കി. അവിടെ ഒരു മുട്ടയുടെയോ തോടിന്റെയോ ഒരു തരിപോലും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നെയെവിടെ പോയി? വല്ല പക്ഷികളും റാഞ്ചിക്കൊണ്ടുപോയോ? അതോ തള്ള കുറെക്കൂടി സുരക്ഷിതമായ മറ്റെവിടേക്കെങ്കിലും അതിനെ മാറ്റിയോ? ഒരു പിടിയുമില്ല. ഏതായാലും അവിടെ ഇപ്പോള്‍ ഒരു മുട്ടയേയുള്ളൂ. അതിന്റെ തള്ളയും. അധികം വൈകാതെതന്നെ അതിന്റെ തോട്‌ തുറന്ന് ഒരു പക്ഷിക്കുഞ്ഞ്‌ അതില്‍നിന്ന് പുറത്തേക്ക്‌ തലനീട്ടുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം. ഈ മുട്ടയും പഴയതുപോലെ അപ്രത്യക്ഷമാവില്ല എന്നു വിചാരിക്കാം.

അതിലൊന്നു നീയും..

"ഇന്റര്‍മീഡിയറ്റ്‌ പബ്ലിക്‍പരീക്ഷാഫലം പത്രത്തില്‍ ഇന്നലെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചുവന്നു.
ശ്രീധരന്റെ നമ്പറില്ല--പരീക്ഷയില്‍ തോറ്റിരിക്കുന്നു.

ചതിച്ചത്‌ ശത്രുവായ മാത്തമേറ്റിക്സായിരിക്കും.

പരീക്ഷയുടെ റിസള്‍ട്ട്‌ അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ ശകാരിച്ചില്ല;
സാന്ത്വനപ്പെടുത്തിയില്ല-- ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല-- മ്‌ഊം എന്ന് മൂളുക മാത്രം ചെയ്തു.

അച്ഛന്റെ ആ മൂളലിലും മൂകഭാവത്തിലും എന്തെല്ലാം ഒതുക്കിയിട്ടുണ്ടാവും?

ഇന്റര്‍മീഡിയറ്റ്‌ പാസ്സായാല്‍ മകനെ ബി.എ യ്ക്ക്‌ പഠിപ്പിക്കാന്‍ മദിരാശിക്കോ
മംഗലാപുരത്തേക്കോ എങ്ങോട്ടേക്കാണ്‌ അയക്കേണ്ടത്‌ എന്ന് അച്ഛന്‍ അമ്മയുമായി ചര്‍ച്ച ചെയ്യുന്നത്‌ ശ്രീധരന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. കുറേക്കൂടി അടുത്ത സ്ഥലം
മംഗലാപുരമാണെന്ന് അമ്മ. മദിരാശിയിലെ ബി. എ ഡിഗ്രിക്കു മാന്യത കൂടുമെന്ന് അച്ഛന്‍.
ശ്രീധരനോട്‌ അഭിപ്രായം ചോദിച്ചില്ല. റിസള്‍ട്ട്‌ വരാന്‍ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു.
റിസള്‍ട്ട്‌ വന്നു. പൊളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

അമ്മ പുലഭ്യം ശകാരിച്ചു: എടാ നാണംകെട്ടോനേ, പാഠം പഠിക്കാതെ കണ്ട
പെണ്‍കുട്ട്യേള്‍ക്ക്‌ തോന്ന്യാസക്കത്തെഴുതി കുത്തിരുന്നോ-- തോറ്റു
തൊപ്പിട്ടില്ലേ-- ഇനി ശിപായിപ്പണിക്കു പൊയ്ക്കോ...

ഗോപാലേട്ടന്‍ മാത്രമേ സാന്ത്വനപ്പെടുത്താനുണ്ടായിരുന്നുള്ളു: "വ്യസനിക്കണ്ട
ശ്രീധരാ-- എത്ര കുട്ടികള്‍ തോറ്റിട്ടുണ്ടാവും-- അതിലൊന്നു നീയും."

- (ഒരു ദേശത്തിന്റെ കഥ)

the bliss of being...

let me drink from the cup of my life..
let me be...
let me sing my own song..
let me live my truth...
let me dance to the rhythm of my heartbeats..
and let me melt in the ocean of bliss-- the bliss.. of being...

two simple questions

try answering the below two simple questions. you have to answer them immediately. you can't take time to think, because the questions are so simple and silly.

question 1: Say "silk" five times. Now spell "silk." What do cows drink?

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

Answer: Cows drink water. If you said "milk", obviously you have lost it :)


question 2: It's twenty years ago, and a plane is flying at 20,000 feet over Germany(If you will recall, Germany at the time was politically divided into West Germany and East Germany.) Anyway, during the flight, TWO of the engines fail. The pilot, realizing that the last remaining engine is also failing, decides on a crash landing procedure. Unfortunately the engine fails before he has time and the plane fatally crashes smack in the middle of "no man's land" between East Germany and West Germany.Where would you bury the survivors? East Germany or West Germany or in "no man's land"?

*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*

Answer: You don't, of course, bury survivors. if you came up with some solution as to how to bury the survivors, obviously you have lost it :)

the above were two of a few questions i received in email. it is to test how alert you are. if you have got both answers right, you are simply a genius in terms of alertness! if you got any or both of them wrong, don't worry, 95% of the people(including myself;) ) got them wrong!