Sunday, May 21, 2006
devi...rakhi...and this silly mood..
basheer’s devi has filled me with melancholy. It’s a couple of days ago that I read anuragathinte dinangal. But even now I’m immersed in that pensiveness, though it’s never clear what this sad craving of mine is for. Nevertheless, being absorbed by this deep gloom in my own lonely world, in my own secret little bubble, is tremendously sweet. And to add to this, rakhi, I received your sms b’day greeting early in the morning which woke me up from sleep. devi…! rakhi…! it’s quite long since we communicated with each other, even though your thoughts and nostalgic memories are my constant companion. you had greeted me on my last b'day. It seems as if you were simply waiting for three hundred and sixty five days to pass just to greet me happy birthday again. we had hardly talked during this interval of time, except perhaps once. Your message reminded me that it was my birthday. You simply flattered me. And you have pushed me further deeper into the well of gloom devi had already dumped me into!..
Thursday, May 18, 2006
Wednesday, May 10, 2006
'cry' really made me cry! 'ക്രൈ' എന്നെ ശരിക്കും കരയിച്ചു !
today morning, in my office , i received a pamphlet of 'cry' ('child relief and you', which has now been changed to 'child rights and you') by mail . i opened the envelope and started reading it. the first page was the letter from the chief executive-- cry. i couldn't believe that only a few moments after i started reading it, my eyes were wet. i was at this portion of the piece:"Do you remember Dugi, the 13-year-old girl in Orissa, who survived alone in the forest, eating roots and fruit, and spending the nights up in the tree-tops, rather than be married against her will to a 55-year-old man who'd loaned money to her family? [at this point i was already beginning to feel a heaviness on my heart. i read further..] Or the Patna kids who skipped lunch and lined up silently for days on end till the State government took action to rescue their kidnapped school-mate?"At this point i realised that my eyes were filling with tears. but i tried to blink away the tears as people normally do in a similar situation when they are in the middle of people, and tried to read on. but with each additional word, i found it hard to fight back my tears that were brimming up, and i stopped reading immediately, lest my eyes would overflow and tears would fall out and those around me in the office would notice and wonder what the matter was. i put back the booklet into its envelope and sat silently trying to pretend nothing happened. i slowly wiped off a tear that almost came out of the corner of one of my eyes, trying to give others who might be noticing me the feeling that it was only some dust that had gone into my eyes.
i read the rest of the booklet after coming home from office. and even when i typed those words just now on this post, feelings were again bubbling up. i was really touched by the second incident. there is nothing new in people uniting for winning a cause, but there certainly is some difference between grown ups doing it and children doing it. grown ups unite and make associations and groups and stage strikes just in order to gain something. in 99% of the cases, it involves material benefits. but the children united to do without lunch for days, not to gain an advantage, but just to get their friend back. kids' heart can't be lured by money and world. they act out of pure, innocent love..
i request you to help children around you in whichever way you can to make their lives happy and secure.
ഇന്നു രാവിലെ, ഓഫീസില്‍ പോയപ്പോള്‍ എനിക്ക്‌ cry('child relief and you'; ഇപ്പോള്‍ 'child rights and you')യുടെ ഒരു പാംഫ്ലറ്റ്‌ തപാലില്‍ ലഭിച്ചു. ഞാന്‍ അത്‌ തുറന്നു വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ആദ്യത്തെ പേജില്‍ ക്രൈ-എക്സിക്യൂട്ടിവിന്റെ സന്ദേശമായിരുന്നു. ഏതാനും വരികള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എന്റെ കണ്ണ്‌ നനഞ്ഞത്‌ എനിക്ക്‌ വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. ഈ ഭാഗത്തായിരുന്നു ഞാന്‍:" നിങ്ങള്‍ക്കോര്‍മ്മയുണ്ടോ ആ പതിമൂന്നു വയസ്സുള്ള ഒറീസ്സക്കാരിയെ? തന്റെ കുടുംബത്തിന്‌ ധനസഹായം ചെയ്ത 55 വയസ്സുകാരനുമായി തന്റെ ഇഷ്ടത്തിനു വിരുദ്ധമായി തന്നെ കല്യാണം കഴിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തില്‍നിന്ന് രക്ഷ നേടാനായി തനിയെ കാട്ടില്‍ പോയി കനികളും വേരുകളും കഴിച്ച്‌, അനേകം രാത്രികള്‍ മരച്ചില്ലകളില്‍ കഴിച്ചുകൂട്ടിയ ദുഗിയെ?"[ഇത്രയും വായിച്ചപ്പോള്‍ത്തന്നെ മനസ്സില്‍ വലിയ ഒരു ഭാരമെടുത്തുവെച്ചതുപോലെ തോന്നി. ഞാന്‍ തുടര്‍ന്നു വായിച്ചു..] അല്ലെങ്കില്‍ തങ്ങളുടെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകപ്പെട്ട സഹപാഠിയെ രക്ഷിക്കാന്‍ സംസ്ഥാനസര്‍ക്കാര്‍ നടപടിയെടുക്കുന്നതുവരെ ദിവസങ്ങളോളം ഉച്ചഭക്ഷണം തിരസ്കരിച്ച്‌ വരിയായിനിന്ന് നി:ശബ്ദം പ്രതിഷേധിച്ച പട്‌നയിലെ കുട്ടികളെ?"ഇത്രയുമായപ്പോള്‍ കണ്ണുനിറഞ്ഞത്‌ ഞാനറിഞ്ഞു. എങ്കിലും ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തമട്ടില്‍ കണ്‍പോളകള്‍ പലയാവര്‍ത്തി ചിമ്മി വായന തുടരാന്‍ ശ്രമിച്ചു. ഓഫീസില്‍ എന്റെ ചുറ്റും പലരും ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, തുടര്‍ന്നുവായിച്ച ഓരോ വാക്കും കണ്ണുകള്‍ കൂടുതല്‍ ഈറനണിയിക്കുക മാത്രമേ ചെയ്തുള്ളൂ. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും കണ്ണുനീര്‍ പിടിച്ചുനിര്‍ത്താന്‍ പറ്റിയില്ല. ഉടനെ ഞാന്‍ വായന നിര്‍ത്തി. അല്ലെങ്കില്‍ കണ്ണീര്‍ കുടുകുടാ ഒഴുകുമെന്നും ഓഫീസില്‍ ചുറ്റുമിരിക്കുന്നവര്‍ കാണുകയും ആശ്ചര്യപ്പെടുകയും ചെയ്യുമെന്നും എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു. ആ ബുക്‍ലെറ്റ്‌ അതിന്റെ കവറില്‍തന്നെ നിക്ഷേപിച്ചിട്ട്‌ ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തമട്ടില്‍ ഞാനിരുന്നു. കണ്ണില്‍നിന്ന് പുറത്തേക്ക്‌ ചാടാന്‍ ശ്രമിച്ച ഒരു തുള്ളിയെ കണ്ണില്‍ പൊടി പോയെന്ന ഭാവേന ആരുടെയും ശ്രദ്ധയാകര്‍ഷിക്കാതെ ഞാന്‍ വിരല്‍ത്തുമ്പ്‌ കൊണ്ട്‌ തുടച്ചു മാറ്റി.
വീട്ടില്‍ വന്നതിനു ശേഷം ആ പാംഫ്ലറ്റിന്റെ ബാക്കി ഭാഗം വായിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ ആ വരികള്‍ ടൈപ്പ്‌ ചെയ്തപ്പോള്‍ പോലും മനസ്സ്‌ വിങ്ങി.അതില്‍ പറഞ്ഞ രണ്ടാമത്തെ സംഭവത്തെക്കുറിച്ച്‌ എന്താണ്‌ പറയുക? ഒരു കാര്യം സാധിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി ആളുകള്‍ ഒന്നിക്കുന്നത്‌ പുതിയ കാര്യമല്ല. പക്ഷെ കുട്ടികള്‍ അത്‌ ചെയ്യുന്നതും മുതിര്‍ന്നവര്‍ ചെയ്യുന്നതും തമ്മില്‍ വലിയ വ്യത്യാസമുണ്ട്‌. മുതിര്‍ന്നവര്‍ ഒത്തുകൂടുകയും സമരം, ധര്‍ണ തുടങ്ങിയവ നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നത്‌ 99% സമയങ്ങളിലും ധനപരമായോ അതുപോലെ മറ്റേതെങ്കിലും രീതിയിലോ ഉള്ള നേട്ടങ്ങള്‍ ലക്ഷ്യമാക്കിയാണ്‌. പക്ഷേ കുട്ടികള്‍ ദിനങ്ങളോളം ഭക്ഷണമുപേക്ഷിച്ച്‌ പ്രതിഷേധിച്ചത്‌ എന്തെങ്കിലും ലാഭത്തിനുവേണ്ടിയല്ല, അവരുടെ സഹപാഠിയെ തിരിച്ചുകിട്ടാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം. ധനം കൊണ്ട്‌ കുഞ്ഞുമനസ്സിനെ ഇളക്കാന്‍ കഴിയില്ല, അവരുടെ പ്രവൃത്തി മനസ്സിലെ ശുദ്ധവും നിഷ്കളങ്കവുമായ സ്നേഹത്തില്‍നിന്നാണുണ്ടാവുന്നത്‌.
നിങ്ങളുടെ ചുറ്റുമുള്ള കുട്ടികളുടെ ജീവിതം സന്തുഷ്ടവും സുരക്ഷിതവും ആക്കുന്നതിന്‌ കഴിയുന്ന എന്തു സഹായവും ചെയ്യാന്‍ ആരും മടിക്കരുത്‌ എന്ന് അഭ്യര്‍ത്ഥിക്കുന്നു.
i read the rest of the booklet after coming home from office. and even when i typed those words just now on this post, feelings were again bubbling up. i was really touched by the second incident. there is nothing new in people uniting for winning a cause, but there certainly is some difference between grown ups doing it and children doing it. grown ups unite and make associations and groups and stage strikes just in order to gain something. in 99% of the cases, it involves material benefits. but the children united to do without lunch for days, not to gain an advantage, but just to get their friend back. kids' heart can't be lured by money and world. they act out of pure, innocent love..
i request you to help children around you in whichever way you can to make their lives happy and secure.
ഇന്നു രാവിലെ, ഓഫീസില്‍ പോയപ്പോള്‍ എനിക്ക്‌ cry('child relief and you'; ഇപ്പോള്‍ 'child rights and you')യുടെ ഒരു പാംഫ്ലറ്റ്‌ തപാലില്‍ ലഭിച്ചു. ഞാന്‍ അത്‌ തുറന്നു വായിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ആദ്യത്തെ പേജില്‍ ക്രൈ-എക്സിക്യൂട്ടിവിന്റെ സന്ദേശമായിരുന്നു. ഏതാനും വരികള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എന്റെ കണ്ണ്‌ നനഞ്ഞത്‌ എനിക്ക്‌ വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. ഈ ഭാഗത്തായിരുന്നു ഞാന്‍:" നിങ്ങള്‍ക്കോര്‍മ്മയുണ്ടോ ആ പതിമൂന്നു വയസ്സുള്ള ഒറീസ്സക്കാരിയെ? തന്റെ കുടുംബത്തിന്‌ ധനസഹായം ചെയ്ത 55 വയസ്സുകാരനുമായി തന്റെ ഇഷ്ടത്തിനു വിരുദ്ധമായി തന്നെ കല്യാണം കഴിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തില്‍നിന്ന് രക്ഷ നേടാനായി തനിയെ കാട്ടില്‍ പോയി കനികളും വേരുകളും കഴിച്ച്‌, അനേകം രാത്രികള്‍ മരച്ചില്ലകളില്‍ കഴിച്ചുകൂട്ടിയ ദുഗിയെ?"[ഇത്രയും വായിച്ചപ്പോള്‍ത്തന്നെ മനസ്സില്‍ വലിയ ഒരു ഭാരമെടുത്തുവെച്ചതുപോലെ തോന്നി. ഞാന്‍ തുടര്‍ന്നു വായിച്ചു..] അല്ലെങ്കില്‍ തങ്ങളുടെ തട്ടിക്കൊണ്ടുപോകപ്പെട്ട സഹപാഠിയെ രക്ഷിക്കാന്‍ സംസ്ഥാനസര്‍ക്കാര്‍ നടപടിയെടുക്കുന്നതുവരെ ദിവസങ്ങളോളം ഉച്ചഭക്ഷണം തിരസ്കരിച്ച്‌ വരിയായിനിന്ന് നി:ശബ്ദം പ്രതിഷേധിച്ച പട്‌നയിലെ കുട്ടികളെ?"ഇത്രയുമായപ്പോള്‍ കണ്ണുനിറഞ്ഞത്‌ ഞാനറിഞ്ഞു. എങ്കിലും ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തമട്ടില്‍ കണ്‍പോളകള്‍ പലയാവര്‍ത്തി ചിമ്മി വായന തുടരാന്‍ ശ്രമിച്ചു. ഓഫീസില്‍ എന്റെ ചുറ്റും പലരും ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, തുടര്‍ന്നുവായിച്ച ഓരോ വാക്കും കണ്ണുകള്‍ കൂടുതല്‍ ഈറനണിയിക്കുക മാത്രമേ ചെയ്തുള്ളൂ. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും കണ്ണുനീര്‍ പിടിച്ചുനിര്‍ത്താന്‍ പറ്റിയില്ല. ഉടനെ ഞാന്‍ വായന നിര്‍ത്തി. അല്ലെങ്കില്‍ കണ്ണീര്‍ കുടുകുടാ ഒഴുകുമെന്നും ഓഫീസില്‍ ചുറ്റുമിരിക്കുന്നവര്‍ കാണുകയും ആശ്ചര്യപ്പെടുകയും ചെയ്യുമെന്നും എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു. ആ ബുക്‍ലെറ്റ്‌ അതിന്റെ കവറില്‍തന്നെ നിക്ഷേപിച്ചിട്ട്‌ ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തമട്ടില്‍ ഞാനിരുന്നു. കണ്ണില്‍നിന്ന് പുറത്തേക്ക്‌ ചാടാന്‍ ശ്രമിച്ച ഒരു തുള്ളിയെ കണ്ണില്‍ പൊടി പോയെന്ന ഭാവേന ആരുടെയും ശ്രദ്ധയാകര്‍ഷിക്കാതെ ഞാന്‍ വിരല്‍ത്തുമ്പ്‌ കൊണ്ട്‌ തുടച്ചു മാറ്റി.
വീട്ടില്‍ വന്നതിനു ശേഷം ആ പാംഫ്ലറ്റിന്റെ ബാക്കി ഭാഗം വായിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ ഇവിടെ ആ വരികള്‍ ടൈപ്പ്‌ ചെയ്തപ്പോള്‍ പോലും മനസ്സ്‌ വിങ്ങി.അതില്‍ പറഞ്ഞ രണ്ടാമത്തെ സംഭവത്തെക്കുറിച്ച്‌ എന്താണ്‌ പറയുക? ഒരു കാര്യം സാധിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി ആളുകള്‍ ഒന്നിക്കുന്നത്‌ പുതിയ കാര്യമല്ല. പക്ഷെ കുട്ടികള്‍ അത്‌ ചെയ്യുന്നതും മുതിര്‍ന്നവര്‍ ചെയ്യുന്നതും തമ്മില്‍ വലിയ വ്യത്യാസമുണ്ട്‌. മുതിര്‍ന്നവര്‍ ഒത്തുകൂടുകയും സമരം, ധര്‍ണ തുടങ്ങിയവ നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നത്‌ 99% സമയങ്ങളിലും ധനപരമായോ അതുപോലെ മറ്റേതെങ്കിലും രീതിയിലോ ഉള്ള നേട്ടങ്ങള്‍ ലക്ഷ്യമാക്കിയാണ്‌. പക്ഷേ കുട്ടികള്‍ ദിനങ്ങളോളം ഭക്ഷണമുപേക്ഷിച്ച്‌ പ്രതിഷേധിച്ചത്‌ എന്തെങ്കിലും ലാഭത്തിനുവേണ്ടിയല്ല, അവരുടെ സഹപാഠിയെ തിരിച്ചുകിട്ടാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം. ധനം കൊണ്ട്‌ കുഞ്ഞുമനസ്സിനെ ഇളക്കാന്‍ കഴിയില്ല, അവരുടെ പ്രവൃത്തി മനസ്സിലെ ശുദ്ധവും നിഷ്കളങ്കവുമായ സ്നേഹത്തില്‍നിന്നാണുണ്ടാവുന്നത്‌.
നിങ്ങളുടെ ചുറ്റുമുള്ള കുട്ടികളുടെ ജീവിതം സന്തുഷ്ടവും സുരക്ഷിതവും ആക്കുന്നതിന്‌ കഴിയുന്ന എന്തു സഹായവും ചെയ്യാന്‍ ആരും മടിക്കരുത്‌ എന്ന് അഭ്യര്‍ത്ഥിക്കുന്നു.
making love...
"You may wonder how snakes make love. They don't make it - it is only man who makes everything - they do it."
- osho
(glimpses of a golden childhood)
- osho
(glimpses of a golden childhood)
life...
"Life is always simple and complex, both. Simple as a dewdrop, and as complex also as a dewdrop, because the dewdrop can reflect the whole sky, and it contains all the oceans. And certainly it is not going to be there forever... maybe just a few minutes, and then gone forever. I emphasize forever. Then there is no way to get it back, with all those stars and oceans."- osho
(glimpses of a golden childhood)
saudi aramco world സൗദി അരാംകോ വേള്‍ഡ്‌
friends,need a free subscription for a magazine on the culture, history and traditions of arab and islamic world printed in the u.s. and full of eye- catching pictures and fabulously written articles? visit http://saudiaramcoworld.com/ and click on 'Subscriptions to the Print Edition' at the bottom of the page. It’s free!
* * *
സുഹൃത്തുക്കളേ,
അറബ്‌-ഇസ്ലാമിക ലോകത്തിന്റെ ചരിത്രം, സംസ്കാരം, സമ്പ്രദായങ്ങള്‍ എന്നിവയെക്കുറിച്ച്‌ കണ്ണു കുളിര്‍പ്പിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങളും മനോഹരമായ ലേഖനങ്ങളും അടങ്ങിയ, യു എസില്‍ പ്രിന്റ്‌ ചെയ്തിറക്കുന്ന പ്രസിദ്ധീകരണം ആര്‍ക്കെങ്കിലും സൗജന്യമായി വേണോ? http://saudiaramcoworld.com/ എന്ന സൈറ്റില്‍ പോവുക. എന്നിട്ട്‌ പേജിന്റെ താഴെ 'Subscriptions to the Print Edition' എന്നു കാണുന്നിടത്ത്‌ ക്ലിക്ക്‌ ചെയ്യുക.
come, get on the o.r. table, let's cut you open! വരൂ, ഓ.ആര്‍ മേശമേല്‍ കയറൂ, കീറിമുറിക്കട്ടെ!
Does your love for something necessarily mean that you will love studying about it too? I don’t think so. Even though a technical person by profession, books and reading have always been among my greatest obsessions. I never wanted to be a person of science and technology. I’m an artist at heart. But by some irony of life, I didn’t study arts or literature or humanities. I went to the technical college. but deep down I have never been satisfied with what I’ve been doing all these years. I had always been sorry about the years spent in studying technology which could have been spent for studying humanities or literature. This was my agony. But to soothe my heart a little, I made an effort to study literature lately by registering myself for a correspondence course in m.a.in English literature offered by an open university, because I thought it would relieve me of my hang-up a bit. I have always believed that one should pursue one's studies and work in a field of something one loved deeply. And since I loved books, I thought I would find the study of books and authors interesting too. But I was mistaken. What I found when I read the text books of my course in literature was that authors and books were being performed surgery upon by various people. They call it criticism, analysis and all sorts of names. If this was what it meant by a course in literature, then I didn’t need it, and there is no point in grieving over the fact that I didn’t study literature earlier.
I saw authors and their books on the operating table, stripped of their clothes, parts of their bodies being dissected and taken to other similar tables to compare them with the corresponding parts of other authors and their creations, or their bodies being twisted and bent into all sorts of awkward, clumsy designs just to see if it looked better that way. If studying literature is this, then I’m simply not interested. I read just for the joy of reading. and i have my own ways of appreciating a book. criticism and analysis are acceptable to the extent that it helps you understand and appreciate the book better and give you a clarified picture, and not just for criticism's sake. In the name of criticism, people are just producing far fetched interpretations to writings, which even the author never meant in the first place. If you go on interpreting, you can make thousands of interpretations for the same book. If u enjoyed reading a book and have framed your own idea as to what it is, then move on, and don’t get entangled in the unnecessary confusion of the so-called criticism and analytical study.
when I read my textbooks of literature, I felt that they were trying to convey the idea that criticism is the ritual you have to perform at any cost if you are interested in books. For the good-for-nothing writers, the critics are a great help, because it is the various interpretations attributed to their works by the critics that enable them to answer the questions of their readers, because they are so hopeless that they themselves never know the meaning of the meaningless substance they write. At this point, one might ask me: “so what had you been thinking literature was if it was not the study and analysis of the written words and their authors?” Truly speaking, I didn’t know for sure. I was totally blinded by my love for the written word that there was not even a single moment when the thought arose in me as to what really the study of literature was. The only thought that was there is that if books made me happy, then studying them would definitely make me happy too, since anyway I would be surrounded by the one thing that I had great love for-- books. With any other course I did, I would have to find time to read books, whereas when the course is literature, I don’t have to do the same since my course itself would be all about reading them. But as i now know, that reading would not be for enjoying what you read, but to become a master of it by analyzing it using various techniques. This is another kind of science and technology. It has nothing to do with art, which makes me an unsuitable person to pursue it. Moreover, I will have to read the same book over and over again to get a clear picture of the intricacies involved if I really want to say that I was studying literature. I can read a book for the second time after a long time, but not immediately as it will diminish the beauty of the book.
* * *
ഒരു സംഗതി ഇഷ്ടമാണെങ്കില്‍ അതിനെക്കുറിച്ച്‌ പഠിക്കുന്നതും ഇഷ്ടമാകണമെന്നുണ്ടോ? അങ്ങനെ ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക്‌ തോന്നുന്നില്ല. ഒരു ടെക്നിക്കല്‍ ആളാണെങ്കിലും, പുസ്തകങ്ങളും വായനയും എപ്പോഴും എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഇഷ്ടങ്ങളായിരുന്നു. ഒരു സാങ്കേതികവിദഗ്ദ്ധനാകാന്‍ ഒരിക്കലും ആഗ്രഹിച്ചില്ല. ഹൃദയം കൊണ്ട്‌ ഒരു കലാകാരനാണ്‌ ഞാന്‍. എങ്കിലും വിരോധാഭാസമെന്നു പറയാം, ആര്‍ട്‌സോ ഹ്യുമാനിറ്റീസോ പഠിക്കേണ്ടതിനുപകരം ഞാന്‍ ടെക്നിക്കല്‍ കോളേജിലാണ്‌ പോയത്‌. പക്ഷേ ഉള്ളിന്റെയുള്ളില്‍, ഇത്രയും നാള്‍ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന കാര്യങ്ങളില്‍ എനിക്ക്‌ പൂര്‍ണ്ണമായ തൃപ്തി ലഭിച്ചില്ല. സാങ്കേതികവിദ്യ പഠിച്ച സമയത്ത്‌ ഹ്യുമാനിറ്റീസോ സാഹിത്യമോ പഠിക്കാതിരുന്നതില്‍ എനിക്കു എപ്പോഴും ദു:ഖം തോന്നി. അതിനല്‍പം സമാധാനം കണ്ടെത്താന്‍ ഞാന്‍ ഈയടുത്ത്‌ ഒരു ഓപ്പണ്‍ യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയില്‍ ഇംഗ്ലീഷ്‌ സാഹിത്യത്തില്‍ എം. എ.യ്ക്ക്‌ പേര് റെജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്തു. എപ്പോഴും ഞാന്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നത്‌ ഒരാള്‍ താന്‍ സ്നേഹിക്കുന്ന വിഷയം പഠിക്കുകയും അതില്‍ തൊഴില്‍ ചെയ്യുകയും വേണം എന്നായിരുന്നു. പുസ്തകങ്ങള്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നതുകൊണ്ട്‌ അവയെക്കുറിച്ചും അവയുടെ രചയിതാക്കളെക്കുറിച്ചും ഉള്ള പഠനവും എനിക്കിഷ്ടമാകുമെന്ന് ഞാന്‍ കരുതി. പക്ഷെ എനിക്ക്‌ തെറ്റി. എന്റെ സാഹിത്യകോഴ്‌സിന്റെ പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിച്ചപ്പോള്‍ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞത്‌ സാഹിത്യകാരന്മാരെയും അവരുടെ സൃഷ്ടികളെയും പലരും ശസ്ത്രക്രിയ ചെയ്യുന്നതാണ്‌. വിമര്‍ശനമെന്നും പഠനമെന്നുമൊക്കെ അത്‌ അറിയപ്പെടുന്നു. ഇതാണ്‌ സാഹിത്യപഠനമെങ്കില്‍ എനിക്കതിന്റെ ആവശ്യമില്ല. മുന്‍പ്‌ സാഹിത്യം പഠിക്കാതിരുന്നതില്‍ ദു:ഖിക്കുന്നതിലും അര്‍ത്ഥമില്ല.
ഓ.ആര്‍. മേശമേല്‍ ഗ്രന്ഥങ്ങളെയും അവയുടെ കര്‍ത്താക്കളെയും കിടത്തിയിരിക്കുന്നത്‌ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞു. എന്നിട്ട്‌ അവരുടെ ശരീരത്തിലെ ഓരോ അവയവങ്ങള്‍ മുറിച്ചെടുത്ത്‌ മറ്റു മേശകളിന്മേല്‍ കിടക്കുന്നവരുടേതുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്തുന്നു. അവരുടെ അവയവങ്ങള്‍ പല വികൃതമായ രൂപങ്ങളിലും വളക്കുകയും പിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, ആ രീതിയിലായാല്‍ ഭംഗി കൂടുതലുണ്ടാവുമോ എന്നറിയാന്‍. ഇതാണ്‌ സാഹിത്യപഠനമെങ്കില്‍ എനിക്കത്‌ വേണ്ട. വായനയുടെ ആനന്ദത്തിനുവേണ്ടി മാത്രാമാണ്‌ ഞാന്‍ വായിക്കുന്നത്‌. വായിക്കുന്നത്‌ എന്റേതായ രീതിയില്‍ ആസ്വദിക്കാനും എനിക്കറിയാം. നിരൂപണവും പഠനവുമൊക്കെ വായിക്കുന്നത്‌ മനസ്സിലാക്കാന്‍ എത്ര വേണമോ അത്രയും മതി. നിരൂപണത്തിനുവേണ്ടി നിരൂപണം ആവശ്യമില്ല. നിരൂപണത്തിന്റെ പേരില്‍ ഗ്രന്ഥകാരന്‍ പോലും വിചാരിക്കാത്ത വ്യാഖ്യാനങ്ങളൊക്കെയാണ്‌ നിരൂപകന്മാര്‍ പുസ്തകങ്ങള്‍ക്ക്‌ സാധാരണ കല്‍പ്പിക്കുന്നത്‌. വ്യാഖ്യാനിക്കാനാണെങ്കില്‍ ഒരു പുസ്തകത്തിന്‌ ഒരായിരം വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ കണ്ടെത്താം. ഒരു പുസ്തകം വായിക്കുമ്പോള്‍ അതിനെക്കുറിച്ച്‌ ഏതാണ്ടൊരു രൂപം ലഭിക്കുകയും അത്‌ ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്തെങ്കില്‍ പിന്നെ നിരൂപണം, പഠനം എന്നൊക്കെയുള്ള ചിന്താകുഴപ്പങ്ങളില്‍ സമയം പാഴാക്കാതെ മറ്റു കാര്യങ്ങള്‍ നോക്കുകയാണ്‌ നല്ലത്‌.
എന്റെ സാഹിത്യ ടെക്സ്റ്റ്‌പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിച്ചപ്പോള്‍ തോന്നിയത്‌ വായനയിലും പുസ്തകങ്ങളിലും താല്‍പര്യമുണ്ടെങ്കില്‍ നിര്‍ബന്ധമായും നടത്തേണ്ട ഒരു ചടങ്ങാണ്‌ നിരൂപണവും അപഗ്രഥനവും എന്നാണ്‌. തീരെ ഗുണമില്ലാത്ത എഴുത്തുകാര്‍ക്ക്‌ നിരൂപകരുടെ വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ ഒരു സഹായമായിരിക്കും, കാരണം അവരുടെ വായനക്കാരുടെ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കുള്ള ഉത്തരങ്ങള്‍ അതില്‍നിന്ന് ലഭിക്കും. അവര്‍ക്ക്‌ തന്നെ അറിയില്ലായിരുന്നു അവര്‍ എഴുതിയതിന്റെ അര്‍ത്ഥം. ഇപ്പോള്‍ ആരെങ്കിലും എന്നോട്‌ ചോദിച്ചേക്കാം,"അപ്പോള്‍പ്പിന്നെ സാഹിത്യപഠനം എന്താണെന്നാണ്‌ നിങ്ങള്‍ കരുതിയത്‌?" എന്ന്. സത്യമായും എനിക്കൊരു രൂപവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നാണ്‌ എന്റെ മറുപടി. എഴുതപ്പെട്ട അക്ഷരങ്ങളോടുള്ള സ്നേഹത്തില്‍ മുങ്ങിപ്പോയപ്പോഴൊന്നും അവയെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനം എന്തായിരിക്കും എന്ന് ഒരിക്കലും ചിന്തിച്ചിരുന്നില്ല. ഒന്നേ കരുതിയിരുന്നുള്ളൂ: പുസ്തകങ്ങള്‍ ഇഷ്ടമാണെങ്കില്‍പ്പിന്നെ അതിനെക്കുറിച്ച്‌ പഠിക്കുന്നതും സന്തോഷം നല്‍കുന്ന കാര്യമായിരിക്കും എന്ന്. കാരണം ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന സാധനത്തിന്റെ, അതായത്‌ പുസ്തകങ്ങളുടെ, നടുവിലായിരിക്കുമല്ലോ ഞാന്‍. മറ്റെന്ത്‌ പഠിച്ചാലും പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിക്കാന്‍ പ്രത്യേക സമയം കണ്ടെത്തേണ്ടി വരും. പക്ഷേ പുസ്തകവായന തന്നെ പഠനമാകുമ്പോള്‍ അതിനായി പ്രത്യേകം സമയം കണ്ടെത്തേണ്ടി വരില്ലല്ലോ. പക്ഷേ ഇപ്പോള്‍ എനിക്കറിയാം ആ വായന ആസ്വദിക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയല്ല, പല സങ്കേതങ്ങളുപയോഗിച്ച്‌ അപഗ്രഥനവും പഠനവും നടത്താന്‍ വേണ്ടിയാണ്‌ എന്ന്. ഇതും ഒരുതരം ശാസ്ത്രസാങ്കേതികവിദ്യ തന്നെ. കലയുമായി അതിന്‌ യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല. അതുകൊണ്ട്‌ തന്നെ ഞാന്‍ ആ പഠനത്തിന്‌ യോജിച്ചയാളല്ല. മാത്രവുമല്ല, നിരൂപണത്തിനുവേണ്ടി ഒരു പുസ്തകം തന്നെ പലയാവര്‍ത്തി തുടര്‍ച്ചയായി വായിക്കേണ്ടി വരും. അതെനിക്ക്‌ പറ്റില്ല. ഒന്നു വായിച്ചു കഴിഞ്ഞാല്‍പ്പിന്നെ കുറേക്കാലം കഴിഞ്ഞാല്‍ വീണ്ടും വായിക്കാം. അല്ലാതെ തുടര്‍ച്ചയായി ഒന്നിലധികം തവണ വായിച്ചാല്‍ നമ്മുടെ കണ്ണില്‍ ആ പുസ്തകത്തിനുള്ള സൗന്ദര്യം തന്നെ നഷ്ടമായിപ്പോകും.
where is bob???
friends,i had a great chuckle over this which i received from one of my yahoogroups. enjoy:"George Bush goes to a primary school to give a speech. After his Talk, he offers question time. One little boy puts up his hand and George asks him what his name is.
"Bob".
"And what is your question, Bob?"
"I have 3 questions.
First, Why did the USA invade Iraq without the supportof the UN?
Second, Why are you President when Kerry got more votes?
And third, What happened to Osama Bin Laden?"
Just then the bell rings for recess. George Bush informs the kiddies that they will continue after recess.
When they resume George says, "OK, where were we? Oh that's right --- question time. Who has a question?"
A different little boy puts up his hand.
George points him out and asks him what his name is?
"Steve"
"And what is your question, Steve?"
"I have 5 questions.
First, Why did the USA invade Iraq without the support of the UN?
Second, Why are you President when Kerry got more votes?
Third, What happened to Osama Bin Laden?
Fourth, Why did the recess bell go 20 minutes early?!
And fifth, Where is "Bob" ??!!!!"
reading complete worksസമ്പൂര്‍ണ്ണ കൃതികളുടെ വായന
Many years ago, I had determined never ever to read complete works of any author. And I’ve kept my resolution until this moment. There was an occasion when I nearly broke it. I borrowed the complete works of Shakespeare from the library. But then (fortunately) I returned it without reading a single word.
I had made the decision not to read the complete works of an author or even a few books of the same author in a row, just because I had made that mistake once (or twice) and have been having to endure its undesirable outcome. I’m not out of the hang-up yet. I read vaikom Muhammad basheer’s complete works years ago. That was when I started taking reading seriously. And that time basheer was my most favourite. Nay, he was my only favourite. And I had read only a very few books by him all of which I loved very much. He became my role model, my hero. I even chose to talk about him and none else when it was my turn to talk on some topic for five minutes addressing the entire class during the period of ‘dcs’ or ‘development of communication skills’ (which was dubbed ‘development of communication kills’ by us students). But all the charm and fascination was lost after I read the two volumes of his complete works. It’s not that I regard him as a less important or a less great writer now. Not at all. He is still counted by me as well as numerous others as one of the greatest writers Malayalam literature has ever seen. But the fancy has died. One of the main reasons is that when you go on reading the various books that constitute the complete works, when you move from page to page, book to book, experiencing various themes, enjoying various plots, encountering the major protagonists, you see only one single hero spread all over, dominating all those words, all the pages and all those books and stories. Just one hero(or villain). his name is monotony. And you are struck by him. However much you love the author, you are bound to like him/her a little less just because of the fact that however much variety is there in his/her themes and designs, his/her style is not going to vary beyond certain limits. His/her style is his/her identity. This is true about almost all authors. One who has never read a bulky volume of complete works of any author may fail to get this point.
Kahlil gibran has also had the ill luck of being a subject of this cruelty of mine. How I used to love his words. But I set out on the adventure of reading all his books. And I read several works of his in a row. And I got bored for the same reason mentioned above. And I consciously put an end to the craze of reading all his books continually, lest I would be without even the little love for him that remained.
When you finish reading the complete works of any author, your fancy for the author fades away and you drift away from him/her. He/She becomes a stranger to you. the intensity with which you loved his/her works will grow feeble, because you would have nothing whatsoever to do with him/her anymore. He/she’s over and done with. He/she is out of your list. Once you have finished all his/her books, you start thinking about him/her less often. And you don't come across him/her in your pending or favourites list. He’s nowhere to be seen. you forget him/her. He/she simply disappears into thin air. He becomes to you that long lost classmate and friend u never saw (and most probably would never see again) since you moved to another city and hence another school faraway years ago. This is not the case with the others in your list, because you have to get back to them again and again. Even when you are interacting with only one of them, you cannot fully avoid the faces of others eagerly waiting for you. And one simply cannot avoid or forget them, because books unread are sweeter than those read. One can’t help cherishing them. After basheer, as I went on exploring more and more into the Malayalam literature, I found some others who became my favourites along with basheer—o.v. vijayan, m.mukundan, kakkanadan... They are still my favourites and my admiration for them increases day by day, just because I have not read all the books of any of them. I have yet to return to them many times more. It’s not yet time to forget them. I have to get back to them again. Once u have finished your school, and have joined college or university, you never keep going back to school everyday. But while you pursue your school studies, it is everything for you, because you have to spend some more time there in order to finish the course before you move to some other place. So you cannot afford to be out of touch.
When you finish reading all the literature created by an author, you become a scholar, a master of the books of that particular author. you can make great scholarly studies and prsesent great dissertations on him/her. you can participate in debates. But you lose that desire and yearning and love for him/her, that curiosity and that silly joy arising from the thought that something is still remaining to be explored, something is still waiting to unfold before you a world of secrets and wonders that you had never come across…
* * *
I had made the decision not to read the complete works of an author or even a few books of the same author in a row, just because I had made that mistake once (or twice) and have been having to endure its undesirable outcome. I’m not out of the hang-up yet. I read vaikom Muhammad basheer’s complete works years ago. That was when I started taking reading seriously. And that time basheer was my most favourite. Nay, he was my only favourite. And I had read only a very few books by him all of which I loved very much. He became my role model, my hero. I even chose to talk about him and none else when it was my turn to talk on some topic for five minutes addressing the entire class during the period of ‘dcs’ or ‘development of communication skills’ (which was dubbed ‘development of communication kills’ by us students). But all the charm and fascination was lost after I read the two volumes of his complete works. It’s not that I regard him as a less important or a less great writer now. Not at all. He is still counted by me as well as numerous others as one of the greatest writers Malayalam literature has ever seen. But the fancy has died. One of the main reasons is that when you go on reading the various books that constitute the complete works, when you move from page to page, book to book, experiencing various themes, enjoying various plots, encountering the major protagonists, you see only one single hero spread all over, dominating all those words, all the pages and all those books and stories. Just one hero(or villain). his name is monotony. And you are struck by him. However much you love the author, you are bound to like him/her a little less just because of the fact that however much variety is there in his/her themes and designs, his/her style is not going to vary beyond certain limits. His/her style is his/her identity. This is true about almost all authors. One who has never read a bulky volume of complete works of any author may fail to get this point.
Kahlil gibran has also had the ill luck of being a subject of this cruelty of mine. How I used to love his words. But I set out on the adventure of reading all his books. And I read several works of his in a row. And I got bored for the same reason mentioned above. And I consciously put an end to the craze of reading all his books continually, lest I would be without even the little love for him that remained.
When you finish reading the complete works of any author, your fancy for the author fades away and you drift away from him/her. He/She becomes a stranger to you. the intensity with which you loved his/her works will grow feeble, because you would have nothing whatsoever to do with him/her anymore. He/she’s over and done with. He/she is out of your list. Once you have finished all his/her books, you start thinking about him/her less often. And you don't come across him/her in your pending or favourites list. He’s nowhere to be seen. you forget him/her. He/she simply disappears into thin air. He becomes to you that long lost classmate and friend u never saw (and most probably would never see again) since you moved to another city and hence another school faraway years ago. This is not the case with the others in your list, because you have to get back to them again and again. Even when you are interacting with only one of them, you cannot fully avoid the faces of others eagerly waiting for you. And one simply cannot avoid or forget them, because books unread are sweeter than those read. One can’t help cherishing them. After basheer, as I went on exploring more and more into the Malayalam literature, I found some others who became my favourites along with basheer—o.v. vijayan, m.mukundan, kakkanadan... They are still my favourites and my admiration for them increases day by day, just because I have not read all the books of any of them. I have yet to return to them many times more. It’s not yet time to forget them. I have to get back to them again. Once u have finished your school, and have joined college or university, you never keep going back to school everyday. But while you pursue your school studies, it is everything for you, because you have to spend some more time there in order to finish the course before you move to some other place. So you cannot afford to be out of touch.
When you finish reading all the literature created by an author, you become a scholar, a master of the books of that particular author. you can make great scholarly studies and prsesent great dissertations on him/her. you can participate in debates. But you lose that desire and yearning and love for him/her, that curiosity and that silly joy arising from the thought that something is still remaining to be explored, something is still waiting to unfold before you a world of secrets and wonders that you had never come across…
* * *
ആരുടെയും സമ്പൂര്‍ണ്ണ കൃതികള്‍ വായിക്കരുതെന്ന് കുറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുമുന്‍പ്‌ ഞാന്‍ പ്രതിജ്ഞയെടുത്തതാണ്‌. ആ പ്രതിജ്ഞ ഇതുവരെയും പാലിച്ചിട്ടുണ്ട്‌. ഒരിക്കല്‍ ആ പ്രതിജ്ഞ തകരേണ്ടതിന്റെ വക്കില്‍ എത്തിയതാണ്‌. ലൈബ്രറിയില്‍നിന്ന് ഷെയ്‌ക്‍സ്പിയറിന്റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണകൃതികള്‍ എടുത്തു കൊണ്ടുവന്നു. പക്ഷെ (ഭാഗ്യമെന്നേ പറയേണ്ടൂ) ഒരു വാക്കു പോലും വായിക്കാതെ തിരിച്ചുകൊടുത്തു.
ഏതെങ്കിലും ഗ്രന്ഥകര്‍ത്താവിന്റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണകൃതികളോ അല്ലെങ്കില്‍ ഒരാളുടെ തന്നെ കുറെ കൃതികള്‍ തുടര്‍ച്ചയായോ വായിക്കരുതെന്നു തീരുമാനിക്കാന്‍ കാരണം ആ തെറ്റ്‌ ഒന്നോ രണ്ടോ പ്രാവശ്യം ചെയ്യുകയും അതിന്റെ ദൂഷ്യഫലം അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ളതുകൊണ്ടാണ്‌. ഇപ്പോഴും അതില്‍നിന്ന് പൂര്‍ണ്ണമായും മുക്തനല്ല. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുമുന്‍പ്‌ വൈക്കം മുഹമ്മദ്‌ ബഷീറിന്റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണകൃതികള്‍ ഞാന്‍ വായിച്ചു. ഞാന്‍ ഗൗരവപൂര്‍വ്വം വായനയെ കാണാന്‍ തുടങ്ങിയ സമയത്താണത്‌. ബഷീറായിരുന്നു അന്ന് എന്റെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരന്‍. അല്ല, ഒരേയൊരു പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരന്‍. ഞാന്‍ അന്ന് ബഷീറിന്റെ കുറച്ചു പുസ്തകങ്ങള്‍ മാത്രമേ വായിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. വായിച്ചതെല്ലാം വളരെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. ബഷീര്‍ എന്റെ മാതൃകാപുരുഷനായി. ഹീറോയായി. ക്ലാസ്സില്‍ 'ഡിസിഎസ്‌' അഥവാ 'ഡെവെലപ്‌മെന്റ്‌ ഓഫ്‌ കമ്മ്യൂണിക്കേഷന്‍ സ്കില്‍സ്‌' (ഞങ്ങള്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെയിടയില്‍ 'ഡെവെലപ്‌മെന്റ്‌ ഓഫ്‌ കമ്മ്യൂണിക്കേഷന്‍ കില്‍സ്‌') അവറില്‍ എഴുന്നേറ്റുനിന്ന് അഞ്ചുമിനിറ്റ്‌ എന്തിനെയെങ്കിലും കുറിച്ച്‌ സംസാരിക്കാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ സംസാരിച്ചത്‌ ബഷീറിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു. പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണകൃതികളുടെ രണ്ടു വോള്യങ്ങളും വായിച്ചു കഴിഞ്ഞതോടെ ആ ആകര്‍ഷണവും കൗതുകവുമൊക്കെ മങ്ങിപ്പോയി. ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തെ പ്രാധാന്യമോ മഹത്വമോ കുറഞ്ഞ ഒരു എഴുത്തുകാരനായി കാണുന്നുവെന്ന് ഇതിനര്‍ത്ഥമില്ല. ഒരിക്കലുമില്ല. മറ്റനേകം വായനക്കാരുടെകൂടെ ഞാനും അദ്ദേഹത്തെ മലയാളസാഹിത്യം കണ്ടിട്ടുള്ളതില്‍വെച്ചേറ്റവും വലിയ എഴുത്തുകാരില്‍ ഒരാളായി കാണുന്നു. പക്ഷേ ആ കൗതുകം മാത്രം ഇപ്പോഴില്ല. അതിനുള്ള ഒരു പ്രധാനകാരണം എന്താണെന്നുവെച്ചാല്‍ നമ്മള്‍ ഒരു സമ്പൂര്‍ണ്ണകൃതിയുടെ വായനയില്‍ മുഴുകുമ്പോള്‍, അതിലെ ഓരോ പുറവും മറിക്കുമ്പോള്‍, അതിലെ ഓരോ പുസ്തകവും തീര്‍ക്കുമ്പോള്‍, പല കഥകളിലൂടെയും കടന്നുപോകുമ്പോള്‍, പ്രധാനകഥപാത്രങ്ങളുമായി സമയം ചെലവഴിക്കുമ്പോള്‍, ആ വാക്കുകളിലും പുറങ്ങളിലും കഥകളിലും പുസ്തകങ്ങളിലുമൊക്കെ നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു നായകനെ മാത്രമേ നമുക്കു കാണാനാകൂ. ഒരു നായകന്‍ മാത്രം(അഥവാ വില്ലന്‍). ആഖ്യാനത്തിലെ വ്യത്യസ്തതയില്ലായ്മ എന്നാണവന്റെ പേര്. മോണോടോണി. അവന്‍ നിങ്ങളെ അടിച്ചുവീഴ്‌ത്തുന്നു. നിങ്ങള്‍ ആ എഴുത്തുകാരനെ/കാരിയെ എത്ര ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നോ, അതില്‍ നിന്നും ആ ഇഷ്ടം അല്‍പം കുറഞ്ഞുവരാന്‍ സാദ്ധ്യതയുണ്ട്‌. കാരണം, അദ്ദേഹത്തിന്റെ രചനകളില്‍ എത്രമാത്രം വ്യത്യസ്തതയുണ്ടെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശൈലി ഒരു പരിധിയില്‍ക്കവിഞ്ഞ്‌ വ്യത്യസ്തമാകില്ല. ആ എഴുത്തുകാരന്റെ/കാരിയുടെ ശൈലി ആ എഴുത്തുകാരന്റെ/കാരിയുടെ അടയാളമാണ്‌. ഏതാണ്ട്‌ എല്ലാ ഗ്രന്ഥകാരന്മാരുടെയും/കാരിമാരുടെയും കാര്യത്തില്‍ ഇത്‌ സത്യമാണ്‌. ഒരുപക്ഷേ ഏതെങ്കിലുമൊരു സമ്പൂര്‍ണ്ണകൃതിയുടെ ഒരു തടിയന്‍ വോള്യം വായിക്കാത്ത ഒരാള്‍ക്ക്‌ ഈ പോയിന്റ്‌ മനസ്സിലായെന്നു വരില്ല.
ഖലീല്‍ ജിബ്രാനും എന്റെ ഈ ക്രൂരതയ്ക്ക്‌ പാത്രമായിട്ടുണ്ട്‌. ജിബ്രാന്റെ വാക്കുകള്‍ ഞാന്‍ എത്രമാത്രം സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും വായിക്കുക എന്ന സാഹസത്തിന്‌ ഞാന്‍ ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ തുടര്‍ച്ചയായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ കുറച്ചു പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിച്ചു. എനിക്ക്‌ വിരസത അനുഭവപ്പെട്ടു. അങ്ങനെ ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകങ്ങള്‍ മാത്രം തുടര്‍ച്ചയായി വായിക്കുക എന്ന ഭ്രാന്തിനു ബോധപൂര്‍വം വിരാമമിട്ടു. കാരണം, അങ്ങനെ ചെയ്തില്ലെങ്കില്‍ അദ്ദേഹത്തോട്‌ അവശേഷിച്ചിരുന്ന അല്‍പം സ്നേഹവുംകൂടി ഇല്ലതായിപ്പോകുമെന്ന് എനിക്കു തോന്നി.
ഒരെഴുത്തുകാരന്റെ/കാരിയുടെ എല്ലാ കൃതികളും നമ്മള്‍ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ അദ്ദേഹത്തോടുള്ള നമ്മുടെ താല്‍പര്യം മങ്ങിപ്പോകുകയും നമ്മള്‍ അദ്ദേഹത്തില്‍നിന്ന് അകന്നകന്നുപോകുകയും ചെയ്യും. അദ്ദേഹം ഒരു അപരിചിത/ന്‍ ആയി മാറും. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികളോടുണ്ടായിരുന്ന നമ്മുടെ സ്നേഹത്തിന്റെ തീവ്രത കുറഞ്ഞുവരും. കാരണം ഇനി നമുക്ക്‌ അദ്ദേഹവുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ല; അദ്ദേഹം നമ്മുടെ ലിസ്റ്റില്‍ നിന്ന് പുറത്തായി. ഒരു എഴുത്തുകാരന്റെ/കാരിയുടെ എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും നമ്മള്‍ വായിച്ചുകഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ച്‌ നമ്മള്‍ അധികം ഓര്‍ക്കില്ല, മറന്നുപോകും. നമ്മുടെ ഇഷ്ടങ്ങളുടെയും തീര്‍ക്കാന്‍ ബാക്കിനില്‍ക്കുന്നതിന്റെയുമൊക്കെ പട്ടികയില്‍ പിന്നെ അദ്ദേഹമുണ്ടാകില്ല. അദ്ദേഹത്തെ കാണാന്‍ കിട്ടില്ല. അദ്ദേഹത്തെ നമ്മള്‍ മറക്കും. അദ്ദേഹം ശൂന്യതയില്‍ മറഞ്ഞുപോകും. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുമുന്‍പ്‌ മറ്റൊരു നഗരത്തിലേക്കും തന്മൂലം മറ്റൊരു വിദ്യാലയത്തിലേക്കും മാറേണ്ടി വന്നതുമൂലം നമുക്ക്‌ കൈവിട്ടുപോകുകയും പിന്നീടൊരിക്കലും കാണാന്‍ കഴിയാതിരുന്നതുമായ(ഒരുപക്ഷെ ഇനിയൊരിക്കലും കാണാന്‍ സാദ്ധ്യതയില്ലാത്തതുമായ) ആ പ്രിയസഹപാഠിയെപ്പോലെയായിത്തീരും ആ എഴുത്തുകാരന്‍/കാരി. പട്ടികയിലെ മറ്റുള്ളവരുടെ കാര്യം ഇങ്ങനെയല്ല. നമുക്ക്‌ കൂടെക്കൂടെ അവരിലേക്ക്‌ തിരിച്ചു ചെല്ലേണ്ടി വരും. അവരുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധം അവസാനിച്ചിട്ടില്ല. അവരില്‍ ഒരാളോടുമാത്രം ഇടപഴകുമ്പോഴും നമുക്കായി കാത്തുനില്‍ക്കുന്ന മറ്റുള്ളവരുടെ മുഖങ്ങളെ പൂര്‍ണ്ണമായി അവഗണിക്കാന്‍ നമുക്ക്‌ കഴിയില്ല. അവരെ ഒഴിവാക്കാനോ മറക്കാനോ നമുക്ക്‌ പറ്റില്ല. കാരണം വായിച്ച പുസ്തകങ്ങളേക്കാളേറെ മാധുര്യം നിറഞ്ഞതാണല്ലോ വായിക്കാനിരിക്കുന്നവ. അവരെ നമ്മള്‍ എന്നും മനസ്സില്‍ കൊണ്ടുനടക്കും. ബഷീറിനുശേഷം മലയാളസാഹിത്യത്തിലേക്ക്‌ കൂടുതല്‍ ഇറങ്ങിച്ചെന്നപ്പോള്‍ വേറെ ചിലര്‍ കൂടി എന്റെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടവരുടെ പട്ടികയില്‍ സ്ഥാനം പിടിച്ചു-- ഒ. വി. വിജയന്‍, എം. മുകുന്ദന്‍, കാക്കനാടന്‍... ഇപ്പോഴും അവരെന്റെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടവരുടെ പട്ടികയില്‍ ഉറച്ചുതന്നെയിരിക്കുന്നു. എനിക്കവരോടുള്ള സ്നേഹവും ദിനം പ്രതി വളര്‍ന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. കാരണം, ഞാന്‍ അവരില്‍ ആരുടെയും മുഴുവന്‍ പുസ്തകങ്ങളും ഇന്നു വരെ വായിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ഇനിയും വളരെ പ്രാവശ്യം എനിക്ക്‌ അവരിലേക്ക്‌ തിരിച്ചുപോകേണ്ടതുണ്ട്‌. അവരെ മറക്കാന്‍ സമയമായിട്ടില്ല. ഇനിയും അവരിലേക്ക്‌ വീണ്ടും മടങ്ങേണ്ടതുണ്ട്‌. സ്കൂള്‍പഠിത്തം കഴിഞ്ഞ്‌ കോളേജിലും യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലുമൊക്കെയെത്തിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ കൂടെക്കൂടെ സ്കൂളിലേക്ക്‌ നമ്മള്‍ തിരിച്ചുപോകാറില്ലല്ലൊ. പക്ഷെ സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത്‌ സ്കൂള്‍ തന്നെയാണ്‌ എല്ലാം. കാരണം, അവിടത്തെ പഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്കുന്നതിനുവേണ്ടി അല്‍പം സമയം കൂടി നമുക്ക്‌ അവിടെ ചെലവഴിക്കേണ്ടതുണ്ടല്ലോ. ബന്ധം വിച്‌.ഛേദിക്കാന്‍ ആ സമയത്ത്‌ പറ്റില്ല.
ഒരു എഴുത്തുകാരന്റെയോ എഴുത്തുകാരിയുടെയോ രചനകള്‍ മുഴുവനും നമ്മള്‍ വായിച്ചുതീര്‍ത്താല്‍ നമുക്ക്‌ ഒരു ധിഷണാശാലിയാകാം. ആ എഴുത്തുകാരന്റെ/കാരിയുടെ പുസ്തകങ്ങളുടെ ഒരു പണ്ഡിതനോ പണ്ഡിതയോ ആകാം. ആ പുസ്തകങ്ങളില്‍ ഗംഭീരമായ പഠനങ്ങള്‍ നടത്താം. മഹത്തായ പ്രബന്ധങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിക്കാം. വാഗ്വാദങ്ങളില്‍ പങ്കെടുക്കാം. പക്ഷെ ആ എഴുത്തുകാരനോടോ എഴുത്തുകാരിയോടോ ഉള്ള സ്നേഹവും മനസ്സിലെ വിങ്ങലും നമുക്കു നഷ്ടപ്പെടും. ആ ജിജ്ഞാസ.. നമ്മള്‍ ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്തതും നമുക്കു മുന്‍പില്‍ ഒരുപാട്‌ രഹസ്യങ്ങളും അദ്ഭുതങ്ങളും തുറന്നുവെക്കാന്‍ വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്നതുമായ ഒരു ലോകം ഉണ്ടെന്നുള്ള ചിന്തയില്‍നിന്നുയര്‍ന്നുവരുന്ന ആ ബാലിശമായ ആനന്ദം.. അതെല്ലാം മരിച്ചുപോകും...
postcrossing പോസ്റ്റ്ക്രോസിങ്ങ്‌
Postcrossing is indeed a fantastic idea! Send a picture postcard to someone anonymous at some faraway corner of the world and then receive one from yet another faraway corner from yet another anonymous person. I’m sure the founder of this site has drawn inspiration from bookcrossing, even though the principle is not exactly the same as bookcrossing. He himself is a member of bookcrossing. anyway it’s nice. I love it because I love the idea, and I love picture postcards too. I began loving them when I left my family for the first time and went to stay very far from my home to pursue my job. Even though I used to write to my friends around ten to twenty pages, I found it really hard to complete one single page when I wrote to my family, because I had nothing to tell them. At least nothing that they wanted to hear from me. I found myself groping for words. So in a way I was closed to my family whereas I was open to my friends. For before my friends there is nothing to hide. the Things very valuable to me are not the ones my family wants to hear about. And the things they count as very very important are not at all of any value to me. And gradually, I stopped writing to my family. I guess this is what people call ‘generation gap’. But I had always been feeling guilty, especially when they ask “why don’t you write?”. what should I write? I could have written pages and pages for my family to read, about all the things they would have loved to read, but all that would be just pretence. Not even a single word would be from my heart. Not a single word would be true. And I would be a liar in my own eyes. I never wanted that. And I found a solution , at least a partial one-- Send a picture postcard. Whenever u feel it’s pretty long since u wrote to ur family, just send one picture postcard. They are cheap too. And colourful pictures are loved by everyone. And a short message can be written on the other side. And You are relieved from the feeling of guilt, at least partially. And u don’t need to worry about the pain of filling at least one page with ur words, because a postcard gives you only a very little space for writing. You need to fill only so much space. And A beautiful picture will definitely alleviate the heaviness one feels on one’s heart when one receives your mail. Anyway, had there been no such thing called picture postcards, I would not have written anything at all to my family, which would have been utterly ugly. Still I know it’s not a complete solution for anything. But, something is better than nothing, I guess...p.s: today, I’m relieved of the responsibilty of writing letters, thanks to the mobile phone revolution!!
* * *
പോസ്റ്റ്ക്രോസിങ്ങ്‌ ഒരു മനോഹര ആശയം തന്നെ. ലോകത്തിന്റെ ഏതോ മൂലയിലിരിക്കുന്ന ഒരു അജ്ഞാതനോ അജ്ഞാതയ്ക്കോ ഒരു പിക്ചര്‍ പോസ്റ്റ്‌കാര്‍ഡ്‌ അയക്കുക. എന്നിട്ട്‌ ലോകത്തിന്റെ മറ്റേതെങ്കിലും മൂലയ്ക്കു നിന്ന് മറ്റേതെങ്കിലും ഒരു അജ്ഞാതനില്‍ നിന്നോ അജ്ഞാതയില്‍ നിന്നോ മറ്റൊരു കാര്‍ഡ്‌ സ്വീകരിക്കുക. ഇതിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവിനു തീര്‍ച്ചയായും ഈ ആശയത്തിനുള്ള പ്രേരണ ബുക്‍ക്രോസിങ്ങില്‍ നിന്നാണ്‌ ലഭിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നതില്‍ സംശയമില്ല, ഇത്‌ തീര്‍ത്തും ബുക്‍ക്രോസിങ്ങ്‌ പോലെയാണെന്നു പറയാന്‍ കഴിയില്ലെങ്കിലും. അദ്ദേഹം സ്വയം ഒരു ബുക്‍ക്രോസ്സിങ്ങ്‌ അംഗമാണ്‌. ഏതായാലും ഇത്‌ ഒരു നല്ല കാര്യം തന്നെ. ഈ ആശയം എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടു. പിന്നെ, പിക്ചര്‍ പോസ്റ്റ്‌കാര്‍ഡുകളും എനിക്കിഷ്ടമാണ്‌. പിക്ചര്‍ പോസ്റ്റ്‌കാര്‍ഡുകള്‍ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയത്‌ ആദ്യമായി വീട്‌ വിട്ട്‌ ദൂരെ ജോലിക്കായി പോയപ്പോഴാണ്‌. സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കു വേണ്ടി പത്തും ഇരുപതും പേജുകള്‍ എഴുത്തെഴുതുമ്പോഴും വീട്ടിലേക്ക്‌ ഒരു പുറം തികച്ചെഴുതാന്‍ തീരെ ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു. കാരണം എനിക്ക്‌ അവരോട്‌ പറയാന്‍ ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല, അഥവാ അവര്‍ കേള്‍ക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്ന ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാന്‍ വാക്കുകള്‍ക്കു വേണ്ടി പരതുകയായിരുന്നു. ഒരു കണക്കിന്‌, ഞാന്‍ അവര്‍ക്ക്‌ അടഞ്ഞിരിക്കുകയായിരുന്നു. സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കായി തുറന്നും. കാരണം സുഹൃത്തുക്കളോട്‌ ഒളിക്കാന്‍ എനിക്ക്‌ ഒന്നുമില്ല. എനിക്ക്‌ പ്രധാനമെന്ന് തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങളല്ല എന്റെ വീട്ടിലുള്ളവര്‍ക്ക്‌ കേള്‍ക്കാന്‍ ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നത്‌. അവര്‍ക്ക്‌ വളരെ പ്രധാനമെന്ന് തോന്നുന്ന കാര്യങ്ങളാകട്ടെ എനിക്ക്‌ ഒരു താല്‍പര്യവുമില്ലാത്തവയുമായിരുന്നു. അങ്ങനെ, ക്രമേണ വീട്ടിലേക്ക്‌ എഴുതുന്നത്‌ നിന്നു. 'തലമുറകള്‍ക്കിടയിലെ വിടവ്‌' എന്ന് പറയുന്നത്‌ ഇതാകാം. പക്ഷെ എനിക്ക്‌ എപ്പോഴും ഒരു കുറ്റബോധമുണ്ടായിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചും "എന്തേ എഴുതാത്തത്‌" എന്ന് അവര്‍ ചോദിക്കുമ്പോള്‍. ഞാനെന്താണ്‌ എഴുതേണ്ടത്‌? വേണമെങ്കില്‍ അവര്‍ക്ക്‌ വായിക്കാന്‍ വേണ്ടി അവര്‍ വായിക്കാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ പേജുകള്‍ എഴുതാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നു. പക്ഷേ അതെല്ലാം നാട്യമായിരിക്കുമെന്നു മാത്രം. ഒരു വാക്കു പോലും ഹൃദയത്തില്‍ നിന്നായിരിക്കുകയില്ല. ഒരൊറ്റ വാക്കു പോലും സത്യമായിരിക്കില്ല. എന്നിട്ട്‌ ഞാന്‍ എന്റെ ദൃഷ്ടികളില്‍ തന്നെ കപടനായി മാറും. അതൊരിക്കലും സംഭവിക്കാന്‍ എനിക്ക്‌ ആഗ്രഹമില്ലായിരുന്നു. അതിന്‌ ഞാനൊരു പരിഹാരം കണ്ടെത്തി, ഭാഗികമായാണെങ്കിലും -- ഒരു പിക്ചര്‍ പോസ്റ്റ്‌കാര്‍ഡ്‌ അയക്കുക. വീട്ടിലേക്ക്‌ എഴുതിയിട്ട്‌ കുറെ കാലമായി എന്നു തോന്നുമ്പോള്‍ ഒരു പിക്ചര്‍ പോസ്റ്റ്‌കാര്‍ഡ്‌ അയക്കുക. അത്‌ വളരെ ചിലവുള്ള കാര്യവുമല്ല. വര്‍ണശബളമായ ചിത്രങ്ങളാകട്ടെ എല്ലാവര്‍ക്കും ഇഷ്ടവുമാണല്ലൊ. മറുപുറത്ത്‌ ഒരു ചുരുക്കസന്ദേശവുമാകാം. അങ്ങനെ ഉള്ളില്‍ തോന്നുന്ന കുറ്റബോധത്തില്‍ നിന്ന് കുറേയൊക്കെ ഒരു മോചനമാകും. എഴുത്തെഴുതുമ്പോള്‍ കടലാസിന്റെ ഒരു പുറമെങ്കിലും നിറക്കണമല്ലോ എന്ന ബുദ്ധിമുട്ടുമില്ല. കാരണം ഒരു പോസ്റ്റ്‌കാര്‍ഡില്‍ വളരെ കുറച്ച്‌ സ്ഥലമല്ലേ ലഭിക്കൂ എന്തെങ്കിലും എഴുതാന്‍. അപ്പോള്‍ അത്രയും കുറച്ചെഴുതിയാല്‍ മതിയല്ലോ. ഒരു മനോഹര ചിത്രമാകട്ടെ നിങ്ങളുടെ സന്ദേശം സ്വീകരിക്കുന്നയാളുടെ ഹൃദയത്തിലെ ഭാരം ഒട്ടൊക്കെ ശമിക്കാന്‍ സഹായിക്കും. ഏതായാലും പിക്ചര്‍ പോസ്റ്റ്‌കാര്‍ഡ്‌ എന്നു പറയുന്ന ഒരു സംഗതി ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ഒരു പക്ഷേ വീട്ടിലേക്ക്‌ ഞാന്‍ ഒന്നും തന്നെ എഴുതുകയില്ലായിരുന്നിരിക്കാം. അതാകട്ടെ വളരെ മോശമായ ഒരു കാര്യമാണ്‌. പക്ഷെ ഇതു പൂര്‍ണ്ണമായ ഒരു പരിഹാരമല്ല എന്നറിയാം. എങ്കിലും, ഒന്നുമില്ലാത്തതിലും ഭേദമല്ലേ.
p.s: ഇന്ന് സ്ഥിതിയൊക്കെ മാറിയിരിക്കുന്നു. എഴുത്തെഴുതുക എന്ന ഭാരിച്ച ജോലിയില്‍ നിന്ന് എനിക്ക്‌ മോചനം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു. മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ വിപ്ലവത്തിനു നന്ദി.
how kaavya got foolish, got caught, and got disgraced
Kaavya viswanathan has been accused of plagiarism. Her book How Opal Mehta got kissed, got wild and got a life contains lines strikingly similar to those in another author’s book. I have mixed feelings for her. My points are these:1. she shouldn’t have done it. I don’t support her action.
2. she didn’t necessarily need to apologize.
3. it was not accidental and unconscious as she tries to justify.
explanation:
1. why did she need to do it? Was the meager amount of happiness she might have got from doing it worth the disgrace? Had she not written those sentences in that manner, would her book have been any different from what it is now? I don’t think so. plagiarizing is a cheap act, whether one gains anything by it or not.
2. however, she apologized and told that it was not intentional, but rather unconscious. But since the language of English is not the private property of anyone, there was no need to apologize anyway. This is what I personally feel. It’s not a severe crime since she has not stolen the central idea of any book. If I write ‘I love you’ in a book and someone tells me that I don’t have the right to use the phrase because his/her book already contains the same thing, I would only think it’s a hilarious joke.
3. she told something which amounts to telling that she had read the other author’s work and the lines might have crept into her subconscious which made her internalize them unconsciously. But one who juxtaposes her stolen lines with the original lines finds this ‘unconscious’ claim hard to digest. Just a glimpse of the lines, and you will know.
* * *
കാവ്യ വിശ്വനാഥന്റെ പേരില്‍ കോപ്പിയടി ആരോപിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഈ എഴുത്തുകാരിയുടെ ഹൗ ഓപല്‍ മേഹ്‌ത ഗോട്ട്‌ കിസ്സ്ഡ്‌, ഗോട്ട്‌ വൈല്‍ഡ്‌ ആന്‍ഡ്‌ ഗോട്ട്‌ എ ലൈഫ്‌ എന്ന പുസ്തകത്തിലെ പല വരികളും മറ്റൊരു പുസ്തകത്തിലെ വരികളുമായി അദ്ഭുതകരമാം വണ്ണം സാമ്യം പുലര്‍ത്തുന്നവയാണ്‌. ഇതിനെക്കുറിച്ച്‌ എന്റെ ചിന്തകള്‍ ഇവയാണ്‌:
1. കാവ്യ അതു ചെയ്യരുതായിരുന്നു. ഞാന്‍ ആ പ്രവൃത്തിയെ പിന്‍താങ്ങുന്നില്ല.
2. കാവ്യക്ക്‌ മാപ്പപേക്ഷിക്കേണ്ട കാര്യമില്ലായിരുന്നു.
3. കാവ്യ ന്യായീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതു പോലെ അത്‌ യാദൃശ്ചികമോ അബോധപൂര്‍വമോ അല്ല.
വിശദീകരണം:
1. ഈ എഴുത്തുകാരിക്ക്‌ അതു ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നോ? അതില്‍ നിന്നു ലഭിക്കുന്ന ചെറിയ സന്തോഷം ഉണ്ടാകുന്ന നാണക്കേടിനെ കവച്ചു വെക്കാന്‍ പോന്നതാണോ? ആ വരികള്‍ ആ രീതിയില്‍ എഴുതിയിരുന്നില്ലെങ്കില്‍ പുസ്തകം ഇപ്പോഴുള്ളതിലും വളരെ വ്യത്യസ്തമാകുമായിരുന്നോ? അങ്ങനെ തോന്നുന്നില്ല. എന്തെങ്കിലും നേട്ടം ലഭിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും കോപ്പിയടി ഒരു നല്ല കാര്യമല്ല.
2. അതേതായാലും എഴുത്തുകാരി മാപ്പപേക്ഷിച്ചു. അതു ബോധപൂര്‍വമല്ലെന്നും യാദൃശ്ചികമായി സംഭവിച്ചു പോയതാണെന്നും പറഞ്ഞു. പക്ഷെ, ഇംഗ്ലീഷ്‌ ഭാഷ ആരുടെയും സ്വകാര്യസ്വത്തല്ലാത്ത സ്ഥിതിക്ക്‌ മാപ്പ്‌ ചോദിക്കേണ്ട കാര്യമില്ലായിരുന്നു. അങ്ങനെയാണ്‌ എനിക്കു തോന്നുന്നത്‌. ഏതെങ്കിലും പുസ്തകത്തിന്റെ കഥയോ ഘടനയോ ഒന്നും മോഷ്ടിക്കാത്ത സ്ഥിതിക്ക്‌ അതൊരു വലിയ പാപമൊന്നുമല്ല. ഞാന്‍ ഒരു പുസ്തകത്തില്‍ 'ഞാന്‍ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു' എന്നെഴുതിയത്‌ കണ്ടിട്ട്‌ ആരെങ്കിലും വന്ന് എന്നോട്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകത്തിലും അങ്ങനെ ഒരു വരി ഉണ്ടെന്നുള്ളതു കാരണം ഞാന്‍ അങ്ങനെ എഴുതരുത്‌ എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അത്‌ നന്നായി പൊട്ടിച്ചിരിക്കാനുള്ള ഒരു തമാശയാണെന്നേ ഞാന്‍ കരുതൂ.
3. മറ്റേ പുസ്തകം നേരത്തേ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും അതുമൂലം അതിലെ വരികള്‍ അറിയാതെ മനസ്സിലേക്കു ആഴ്‌ന്നിറങ്ങുകയും അവ അബോധപൂര്‍വം എഴുത്തില്‍ നിഴലിക്കുകയും ചെയ്തതാണെന്ന് എഴുത്തുകാരി പറയുന്നു. പക്ഷേ പുസ്തകത്തിലെ വരികളും മോഷ്ടിക്കപ്പെട്ടെന്നു പറയുന്ന വരികളും തമ്മില്‍ താരതമ്യം ചെയ്താല്‍ ഇത്‌ ദഹിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള ഒരു വാദമാണെന്ന് മനസ്സിലാകും. ഒരൊറ്റ നോട്ടത്തില്‍ കാര്യം ബോദ്ധ്യമാകും.
1. കാവ്യ അതു ചെയ്യരുതായിരുന്നു. ഞാന്‍ ആ പ്രവൃത്തിയെ പിന്‍താങ്ങുന്നില്ല.
2. കാവ്യക്ക്‌ മാപ്പപേക്ഷിക്കേണ്ട കാര്യമില്ലായിരുന്നു.
3. കാവ്യ ന്യായീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതു പോലെ അത്‌ യാദൃശ്ചികമോ അബോധപൂര്‍വമോ അല്ല.
വിശദീകരണം:
1. ഈ എഴുത്തുകാരിക്ക്‌ അതു ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നോ? അതില്‍ നിന്നു ലഭിക്കുന്ന ചെറിയ സന്തോഷം ഉണ്ടാകുന്ന നാണക്കേടിനെ കവച്ചു വെക്കാന്‍ പോന്നതാണോ? ആ വരികള്‍ ആ രീതിയില്‍ എഴുതിയിരുന്നില്ലെങ്കില്‍ പുസ്തകം ഇപ്പോഴുള്ളതിലും വളരെ വ്യത്യസ്തമാകുമായിരുന്നോ? അങ്ങനെ തോന്നുന്നില്ല. എന്തെങ്കിലും നേട്ടം ലഭിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും കോപ്പിയടി ഒരു നല്ല കാര്യമല്ല.
2. അതേതായാലും എഴുത്തുകാരി മാപ്പപേക്ഷിച്ചു. അതു ബോധപൂര്‍വമല്ലെന്നും യാദൃശ്ചികമായി സംഭവിച്ചു പോയതാണെന്നും പറഞ്ഞു. പക്ഷെ, ഇംഗ്ലീഷ്‌ ഭാഷ ആരുടെയും സ്വകാര്യസ്വത്തല്ലാത്ത സ്ഥിതിക്ക്‌ മാപ്പ്‌ ചോദിക്കേണ്ട കാര്യമില്ലായിരുന്നു. അങ്ങനെയാണ്‌ എനിക്കു തോന്നുന്നത്‌. ഏതെങ്കിലും പുസ്തകത്തിന്റെ കഥയോ ഘടനയോ ഒന്നും മോഷ്ടിക്കാത്ത സ്ഥിതിക്ക്‌ അതൊരു വലിയ പാപമൊന്നുമല്ല. ഞാന്‍ ഒരു പുസ്തകത്തില്‍ 'ഞാന്‍ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു' എന്നെഴുതിയത്‌ കണ്ടിട്ട്‌ ആരെങ്കിലും വന്ന് എന്നോട്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകത്തിലും അങ്ങനെ ഒരു വരി ഉണ്ടെന്നുള്ളതു കാരണം ഞാന്‍ അങ്ങനെ എഴുതരുത്‌ എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അത്‌ നന്നായി പൊട്ടിച്ചിരിക്കാനുള്ള ഒരു തമാശയാണെന്നേ ഞാന്‍ കരുതൂ.
3. മറ്റേ പുസ്തകം നേരത്തേ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും അതുമൂലം അതിലെ വരികള്‍ അറിയാതെ മനസ്സിലേക്കു ആഴ്‌ന്നിറങ്ങുകയും അവ അബോധപൂര്‍വം എഴുത്തില്‍ നിഴലിക്കുകയും ചെയ്തതാണെന്ന് എഴുത്തുകാരി പറയുന്നു. പക്ഷേ പുസ്തകത്തിലെ വരികളും മോഷ്ടിക്കപ്പെട്ടെന്നു പറയുന്ന വരികളും തമ്മില്‍ താരതമ്യം ചെയ്താല്‍ ഇത്‌ ദഹിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള ഒരു വാദമാണെന്ന് മനസ്സിലാകും. ഒരൊറ്റ നോട്ടത്തില്‍ കാര്യം ബോദ്ധ്യമാകും.
fathers and sons..
“His father said to him: ‘See now. I’ve made a man of you.’ But what man? That’s what fathers never know. Not in advance; not until it’s too late.”
- (the satanic verses)
- (the satanic verses)
Tuesday, May 9, 2006
blogging and me.. ബ്ലോഗിങ്ങും ഞാനും..
my reasons for blogging are varied :
1. blogging helps me come back to myself.
2. when i read other people's blogs spread all over the world of blogs and came to know how tightly the entire world has been gripped by the blogfever, i couldn't wait to take my plunge into this vast, tempting, charming ocean and dissolve in it.
3. it helps me evaluate how well i can write something and develop the way i use language.
4. it stops me from being a hypocrite and grants me freedom to be truthful (which is point 1 put in other words)
5. as anne frank says, "paper has more patience than people". yeah, people can't be patient enough to listen to all of my chatterings. here, the only difference is that paper has been replaced by silicon chips.
6. i can't wander carrying all the thoughts, feelings and memories that get accumulated inside me. they are a big burden. they have to be dumped somewhere. still, i need them. so what to do. just tranfer them to the blog, and i'm free, relaxed.. by telling anyone or anything whatever is there inside you at least once makes you light as a feather.
happy blogging myself!!
ഞാന്‍ ഒരു ബ്ലോഗ്‌ എഴുതാനുള്ള കാരണങ്ങള്‍ പലതാണ്‌:
1. ബ്ലോഗിങ്ങ്‌ എന്നെ എന്നിലേക്കു തന്നെ തിരിച്ചു വരാന്‍ സഹായിക്കുന്നു.
2. ബ്ലോഗുലോകം മുഴുവന്‍ പരന്നു കിടക്കുന്ന മറ്റുള്ളവരുടെ ബ്ലോഗുകള്‍ വായിച്ചു, ലോകം മുഴുവന്‍ എത്രകണ്ട്‌ ബ്ലോഗിങ്ങ്‌ ഭ്രാന്തിന്റെ പിടിയിലാണെന്നു മനസ്സിലായപ്പോള്‍ പിന്നെ ഈ പരന്നു കിടക്കുന്ന, മോഹിപ്പിച്ചു കൊണ്ടു മാടി വിളിക്കുന്ന, മനോഹരമായ മഹാസാഗരത്തിലേക്ക്‌ എടുത്തു ചാടാന്‍ വൈകാന്‍ മനസ്സനുവദിച്ചില്ല.
3. ഒരു കാര്യം എനിക്ക്‌ എത്രകണ്ട്‌ നന്നായി എഴുതാന്‍ കഴിയുമെന്നു വിലയിരുത്താനും ഞാന്‍ ഭാഷ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന രീതി മെച്ചപ്പെടുത്താനും ഇത്‌ എന്നെ സഹായിക്കും.
4. ബ്ലോഗിങ്ങ്‌ എന്നെ കപടനല്ലാതാകാന്‍ സഹായിക്കുകയും എനിക്ക്‌ സത്യം പറയാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നല്‍കുകയും ചെയ്യുന്നു (മറ്റൊരു രീതിയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, പോയിന്റ്‌ 1 തന്നെ).
5. ആന്‍ ഫ്രാങ്ക്‌ പറയുന്നതു പോലെ, "കടലാസിനു ജനങ്ങളേക്കാള്‍ ക്ഷമയുണ്ട്‌". അതെ, എന്റെ കലപില കേള്‍ക്കാന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും ക്ഷമയുണ്ടാകണമെന്നില്ല. ഇവിടെ ഒരു വ്യത്യാസം മാത്രം: കടലാസിനു പകരം സിലിക്കണ്‍ ചിപ്പുകളാണ്‌.
6. ഉള്ളില്‍ കുമിഞ്ഞുകൂടുന്ന എല്ലാ ചിന്തകളും അനുഭവങ്ങളും ഓര്‍മ്മകളുമൊക്കെ പേറി നടക്കാന്‍ എനിക്കു വയ്യ. അതൊരു വലിയ ഭാരമാണ്‌. അതൊക്കെ എവിടെയെങ്കിലുമൊന്നു തട്ടണം. പക്ഷെ അവയെ അപ്പാടെ ഉപേക്ഷിക്കാനും വയ്യ. അപ്പോള്‍ എന്താ ചെയ്യുക? അതൊക്കെ ഒരു ബ്ലോഗിലേക്കു മാറ്റുക. അങ്ങനെ അതില്‍ നിന്നു മോചനം നേടാം. ഉള്ളിലുള്ളതൊക്കെ ആരോടെങ്കിലും, അല്ലെങ്കില്‍ എന്തിനോടെങ്കിലും ഒരു തവണയെങ്കിലും ഒന്ന്‌ തുറന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ആശ്വാസമായി..ഒരു തൂവല്‍ പോലെ മനസ്സ്‌ ഭാരമറ്റതായി...
എനിക്കു ബ്ലോഗിങ്ങ്‌ ആശംസകള്‍!!
1. blogging helps me come back to myself.
2. when i read other people's blogs spread all over the world of blogs and came to know how tightly the entire world has been gripped by the blogfever, i couldn't wait to take my plunge into this vast, tempting, charming ocean and dissolve in it.
3. it helps me evaluate how well i can write something and develop the way i use language.
4. it stops me from being a hypocrite and grants me freedom to be truthful (which is point 1 put in other words)
5. as anne frank says, "paper has more patience than people". yeah, people can't be patient enough to listen to all of my chatterings. here, the only difference is that paper has been replaced by silicon chips.
6. i can't wander carrying all the thoughts, feelings and memories that get accumulated inside me. they are a big burden. they have to be dumped somewhere. still, i need them. so what to do. just tranfer them to the blog, and i'm free, relaxed.. by telling anyone or anything whatever is there inside you at least once makes you light as a feather.
happy blogging myself!!
* * *
ഞാന്‍ ഒരു ബ്ലോഗ്‌ എഴുതാനുള്ള കാരണങ്ങള്‍ പലതാണ്‌:
1. ബ്ലോഗിങ്ങ്‌ എന്നെ എന്നിലേക്കു തന്നെ തിരിച്ചു വരാന്‍ സഹായിക്കുന്നു.
2. ബ്ലോഗുലോകം മുഴുവന്‍ പരന്നു കിടക്കുന്ന മറ്റുള്ളവരുടെ ബ്ലോഗുകള്‍ വായിച്ചു, ലോകം മുഴുവന്‍ എത്രകണ്ട്‌ ബ്ലോഗിങ്ങ്‌ ഭ്രാന്തിന്റെ പിടിയിലാണെന്നു മനസ്സിലായപ്പോള്‍ പിന്നെ ഈ പരന്നു കിടക്കുന്ന, മോഹിപ്പിച്ചു കൊണ്ടു മാടി വിളിക്കുന്ന, മനോഹരമായ മഹാസാഗരത്തിലേക്ക്‌ എടുത്തു ചാടാന്‍ വൈകാന്‍ മനസ്സനുവദിച്ചില്ല.
3. ഒരു കാര്യം എനിക്ക്‌ എത്രകണ്ട്‌ നന്നായി എഴുതാന്‍ കഴിയുമെന്നു വിലയിരുത്താനും ഞാന്‍ ഭാഷ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന രീതി മെച്ചപ്പെടുത്താനും ഇത്‌ എന്നെ സഹായിക്കും.
4. ബ്ലോഗിങ്ങ്‌ എന്നെ കപടനല്ലാതാകാന്‍ സഹായിക്കുകയും എനിക്ക്‌ സത്യം പറയാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നല്‍കുകയും ചെയ്യുന്നു (മറ്റൊരു രീതിയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, പോയിന്റ്‌ 1 തന്നെ).
5. ആന്‍ ഫ്രാങ്ക്‌ പറയുന്നതു പോലെ, "കടലാസിനു ജനങ്ങളേക്കാള്‍ ക്ഷമയുണ്ട്‌". അതെ, എന്റെ കലപില കേള്‍ക്കാന്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും ക്ഷമയുണ്ടാകണമെന്നില്ല. ഇവിടെ ഒരു വ്യത്യാസം മാത്രം: കടലാസിനു പകരം സിലിക്കണ്‍ ചിപ്പുകളാണ്‌.
6. ഉള്ളില്‍ കുമിഞ്ഞുകൂടുന്ന എല്ലാ ചിന്തകളും അനുഭവങ്ങളും ഓര്‍മ്മകളുമൊക്കെ പേറി നടക്കാന്‍ എനിക്കു വയ്യ. അതൊരു വലിയ ഭാരമാണ്‌. അതൊക്കെ എവിടെയെങ്കിലുമൊന്നു തട്ടണം. പക്ഷെ അവയെ അപ്പാടെ ഉപേക്ഷിക്കാനും വയ്യ. അപ്പോള്‍ എന്താ ചെയ്യുക? അതൊക്കെ ഒരു ബ്ലോഗിലേക്കു മാറ്റുക. അങ്ങനെ അതില്‍ നിന്നു മോചനം നേടാം. ഉള്ളിലുള്ളതൊക്കെ ആരോടെങ്കിലും, അല്ലെങ്കില്‍ എന്തിനോടെങ്കിലും ഒരു തവണയെങ്കിലും ഒന്ന്‌ തുറന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ആശ്വാസമായി..ഒരു തൂവല്‍ പോലെ മനസ്സ്‌ ഭാരമറ്റതായി...
എനിക്കു ബ്ലോഗിങ്ങ്‌ ആശംസകള്‍!!
Subscribe to:
Posts (Atom)
